ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 3

ทว่าหากเปลี่ยนเป็นอนุภรรยาหรือสาวใช้จริงๆ พฤติกรรมเช่นนั้นช่างดูโอหังยิ่ง อารมณ์ของอวี๋ชิงจยาในตอนนี้ทั้งระมัดระวังและสงสัย ราวกับสัตว์ร้ายตัวน้อยที่ถูกบุกรุกอาณาเขตกำลังพยายามแยกเขี้ยวยิงฟันน้ำนมของมันเพื่อขู่ผู้บุกรุก

อวี๋ชิงจยาถามต่อ “ท่านพ่อเดินทางครั้งนี้ปลอดภัยดีหรือไม่ ได้ยินบ่าวรับใช้ที่ออกจากจวนไปซื้อของบอกว่าหลายวันมานี้บนถนนมีการตรวจตราเข้มงวด ทางเข้าออกของเมืองมีการตั้งด่านแน่นหนา และเพราะเหตุนี้จึงทำให้หลายวันนี้ผักทางตะวันออกของเมืองไม่สดใหม่”

จู่ๆ ราชสำนักก็ปรับเปลี่ยนกฎให้เข้มงวดขึ้น ซึ่งเห็นได้ชัดว่ามีเป้าหมายอยู่ที่ใคร โชคยังดีที่ก่วงหลิงเป็นพื้นที่ห่างไกล อวี๋เหวินจวิ้นผู้เป็นเจ้าเมืองและมู่หรงเหยียนปลอมตัวเป็นหญิงจึงตบตาผ่านการตรวจตรามาได้อย่างราบรื่น อวี๋เหวินจวิ้นกล่าวกับอวี๋ชิงจยาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “จยาจยา หลายวันมานี้ข้างนอกไม่ค่อยสงบนัก ช่วงนี้เจ้าอย่าได้ออกนอกจวนเลย”

อวี๋ชิงจยาตอบรับอย่างเชื่อฟัง แม้ว่านางจะอยู่ในเมืองเล็กที่ห่างจากจุดรวมอำนาจของบ้านเมือง แต่ก็เคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับฮ่องเต้องค์ปัจจุบันมาบ้าง ได้ยินว่าเขาอารมณ์คุ้มดีคุ้มร้าย ฆ่าผู้บริสุทธิ์ไม่เลือกหน้า ชาวเยี่ยเฉิงต่างหวาดหวั่นพรั่นพรึง ปิดประตูบ้านตอนกลางวัน

หลังจากช่วงปีใหม่ เมืองอื่นๆ ก็พลอยได้รับผลกระทบจากเหตุการณ์หลางหยาอ๋องไปด้วย ในโลกอันแสนวุ่นวายที่ชีวิตคนนั้นไร้ค่าเป็นที่สุด อวี๋ชิงจยาจะออกไปข้างนอกในเวลาเช่นนี้ได้อย่างไร

ทว่าอวี๋เหวินจวิ้นราวกับถูกกระตุ้นให้โกรธเคือง เขาวางตะเกียบอย่างทนไม่ไหว ทอดถอนใจแล้วกล่าว “บ้านเมืองเสื่อมถอยลงทุกวัน การปกครองโดยธรรมอยู่ที่ใด สมัยฮ่องเต้องค์ก่อนยังมีพระชนม์ชีพอยู่ ทรงหูเบาเชื่อคำว่าร้าย ฆ่าขุนนางและราษฎรอย่างง่ายดาย ส่วนฮ่องเต้องค์ปัจจุบันยิ่งเห็นชีวิตคนเป็นต้นหญ้า ได้ยินว่าตอนอยู่ตำหนักอุดรมักไปเที่ยวชมความรื่นเริงของชาวบ้าน แต่หากขัดตาแม้เพียงเล็กน้อย ไม่ว่าเจอใครก็ฆ่าทันที เห็นสตรีหน้าตางดงามก็เป็นต้องฉุดกลับวัง ที่ร้ายแรงกว่านั้นคือกระทั่งภรรยาหรือบุตรสาวของขุนนางคนสำคัญในราชสำนักก็ไม่เว้น จื่อเฉินมืดมน ปล้นบัลลังก์อย่างโจ่งแจ้ง บ้านเมืองมิอาจคงอยู่”

ภายในห้องโถงไม่มีคนนอกอยู่ มีเพียงบ่าวรับใช้ไม่กี่คนซึ่งล้วนแต่เป็นคนที่ไว้ใจได้ อวี๋เหวินจวิ้นจึงกล้าระบายอารมณ์ออกมา

อวี๋ชิงจยารู้ว่าเชื้อพระวงศ์เหลวไหล แต่ไม่คิดว่าจะเหลวไหลถึงเพียงนี้ ตอนนี้ฮ่องเต้องค์ปัจจุบัน หรือก็อดีตฉางซานอ๋อง ถึงขั้นชอบหนีออกไปหาราษฎรเป็นประจำ ทั้งเล่นสนุกและปล้นชิง เห็นราษฎรคนใดขัดตาแม้เพียงเล็กน้อยก็ฆ่ากลางถนนเชียวหรือ

อวี๋ชิงจยาอดถามไม่ได้ “เขาลงมือเองหรือเจ้าคะ”

อวี๋เหวินจวิ้นพยักหน้าอย่างหนักแน่น ฮ่องเต้แต่ละองค์ในยามนี้ไม่รู้เป็นอะไรถึงได้ชอบเห็นเลือดกันนัก สมัยฮ่องเต้องค์ก่อนอยู่ดีๆ ก็คลุ้มคลั่งขึ้นมา เดิมก็สนทนางานบ้านเมืองกันดีๆ ทว่าครู่ต่อมาอาจชักกระบี่ไล่ฟันขุนนางใหญ่ก็เป็นได้ อัครมหาเสนาบดีจนปัญญา ได้แต่สับเปลี่ยนองครักษ์ในวังเป็นนักโทษประหาร เผื่อในยามที่ฮ่องเต้องค์ก่อนเกิดนึกครึ้มอยากฆ่าคนขึ้นมาจะได้เล่นสนุกเป็นเพื่อนพระองค์ได้ โดยให้สัญญาว่าขอแค่พวกเขามีชีวิตรอดถึงสามเดือนก็จะได้รับการอภัยโทษ ต้องขอบคุณวิธีการของอัครมหาเสนาบดี ทำให้เหล่าขุนนางใหญ่ในราชสำนักรอดชีวิตมาได้

อดีตรัชทายาทแสดงความไม่พอใจต่อพฤติกรรมของฮ่องเต้องค์ก่อนอย่างชัดเจน ทว่าจุดจบของรัชทายาทในภายหลังเป็นเช่นไรทุกคนล้วนเห็นกันหมด ใครจะรู้ว่าพอเปลี่ยนฮ่องเต้องค์ใหม่แล้วสถานการณ์กลับเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันถึงขั้นไม่ชอบเล่นสนุกในวัง แต่กลับชอบหาความสำราญจากชาวบ้าน

ไม่แปลกที่อวี๋เหวินจวิ้นจะกังวลใจ หากเป็นเช่นนี้ต่อไปบ้านเมืองจะทนอยู่ได้อย่างไร ต่อให้เป็นรากฐานที่เทพเซียนสร้างขึ้นก็ไม่อาจต้านทานการสูญเสียเช่นนี้ได้

ขณะที่อวี๋เหวินจวิ้นกระซิบอธิบายกับอวี๋ชิงจยา มู่หรงเหยียนก็กินข้าวอย่างช้าๆ อยู่อีกฝั่งหนึ่ง กิริยางดงาม ท่วงท่าสูงส่ง ไม่ว่าอวี๋เหวินจวิ้นจะพูดเรื่องนี้ต่อหน้าเขาด้วยจุดประสงค์ใด แต่มู่หรงเหยียนก็นิ่งสงบไม่ไหวติง ราวกับฟังเรื่องราวของคนที่ไม่เกี่ยวข้องอะไร