ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 4

บทที่ 4 เจียนเทียว

หลังจากอวี๋ชิงจยาออกมาจากห้องโถงก็ยกชายกระโปรงขึ้นทันที แล้ววิ่งไปตามระเบียงทางเดินอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งมองเห็นคนตรงหน้านางก็จับเสาแล้วตะโกนในสภาพหายใจหอบเหนื่อย “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

มู่หรงเหยียนหยุดเดิน คล้ายรู้สึกคาดไม่ถึงว่าจะถูกสั่งให้หยุดเช่นนี้ ครั้นหันกลับมาเห็นเป็นอวี๋ชิงจยาก็เดินต่อโดยไม่แม้แต่จะชายตามอง

อวี๋ชิงจยาไม่กล้ายืนยันว่าตนมองเห็นความดูถูกในสายตาของปีศาจจิ้งจอกผู้นั้นหรือไม่ แต่ในใจโวยวายแล้วว่าไม่เห็นกฎบ้านอยู่ในสายตา นี่มันไม่เห็นกฎบ้านอยู่ในสายตาชัดๆ!

อวี๋ชิงจยาไม่สนที่จะพักหายใจ รีบข้ามทางเดินไปขวางหน้ามู่หรงเหยียน แล้วเงยหน้าจ้องเขาอย่างน่าเกรงขาม

อวี๋ชิงจยาคิดไม่ถึงว่าตนจะต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย

อวี๋ชิงจยาเลียนแบบท่าทางของป้าสะใภ้และน้าสะใภ้ยามแสดงอำนาจใส่พวกอนุภรรยาที่มาสร้างความไม่สบายใจให้ตนเอง ในบรรดาคนที่นางรู้จักมามีบางคนเป็นสตรีผู้มีการศึกษาและเก่งกาจ แม้จะเป็นเพียงบุตรสาว แต่ก็สามารถจัดการอนุภรรยาของบิดาได้อย่างเหมาะสม กุมอำนาจชี้เป็นชี้ตายของเรือนหลังทั้งหมด ในอดีตจวนเจ้าเมืองมีอวี๋ชิงจยาเพียงคนเดียว อำนาจควบคุมจวนย่อมไม่สำคัญ ทว่ายามนี้เรือนหลังมีศัตรูรุกราน อวี๋ชิงจยาตัดสินใจทันทีว่าจะไม่ทำตัวเกียจคร้านเหมือนเมื่อก่อน นางต้องยึดเอาพวกป้าสะใภ้และน้าสะใภ้มาเป็นเป้าหมาย กำราบพิษสงของอนุภรรยาให้สิ้นซาก ไม่ว่าคนผู้นั้นจะได้รับความโปรดปรานปานใด ต่อให้เป็นมังกรก็ต้องขดอยู่ในอาณาเขตของนาง!

ตามแผนเดิมของอวี๋ชิงจยา นางจะเดินทอดน่องมายืนตรงหน้ามู่หรงเหยียนอย่างสูงส่งและสง่างาม กล่าววาจาที่มีทั้งพระเดชพระคุณด้วยท่วงท่าผ่อนคลายแต่แฝงไว้ซึ่งพลังอาฆาตอันแรงกล้า เพื่อกำราบศักดิ์ศรีของปีศาจจิ้งจอก แล้วสั่งให้อีกฝ่ายคุกเข่ายอมรับผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ต่อจากนี้จะได้ไม่กล้าล่วงเกินนางอีก แต่ทันทีที่อวี๋ชิงจยาเดินออกมากลับพบว่ามู่หรงเหยียนเดินหายลับไปแล้ว นางวิ่งไปตามทางที่สาวใช้บอกก่อนจะตามทันอย่างยากลำบาก ปกติอวี๋ชิงจยามักละเลยการออกแรงฝึกฝนร่างกาย แค่วิ่งตลอดทางถึงกับผลาญพลังชีวิตนางไปครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว ยามนี้ก้อนเนื้อในหน้าอกของนางเต้นตุบๆ หอบหายใจไม่หยุด เนื่องจากลมหายใจไม่สม่ำเสมอ กอปรกับต้องเงยหน้ามองอีกฝ่าย อวี๋ชิงจยายังไม่ทันเอ่ย ความน่าเกรงขามก็ลดฮวบลงไปแล้วครึ่งหนึ่ง

อวี๋ชิงจยาไม่พอใจกับ ‘การแสดงบารมี’ ของตนอย่างยิ่ง นางแอบบ่น เจ้าปีศาจจิ้งจอกช่างเดินเร็วนัก

“เจ้าคืออนุภรรยาที่พ่อข้าพากลับมาหรือ”

คำถามที่ดูไม่แยแสอีกฝ่ายเช่นนี้สยบคนได้ดีที่สุด ความผ่อนคลายและเยือกเย็นสุขุมถึงจะแสดงท่าทีของนายหญิงออกมาได้ อ้อ ถึงแม้ว่าอวี๋ชิงจยาจะไม่ใช่นายหญิง แต่จุดประสงค์ข่มขวัญคนนั้นเหมือนกัน

แต่อวี๋ชิงจยาลืมไปเลยว่าปกติเมื่อภรรยาเอกพบอนุภรรยา คนหนึ่งจะนั่งและอีกคนคุกเข่า แต่ตอนนี้นางต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่าย เมื่อเป็นเช่นนี้ความสามารถในการข่มขู่อาจลดลง อีกทั้งดวงตาของนางทั้งกลมและขนตางอนยาว เห็นผมหนานุ่มแล้วยิ่งน่าเอ็นดู ท่าทีดุดันจึงลดลงไปอีก

มู่หรงเหยียนหรี่ตา แล้วปรายตามองอย่างเย็นชา ก่อนจะอ้อมอวี๋ชิงจยาเดินไปข้างหน้า

อวี๋ชิงจยาตกตะลึงอย่างยิ่ง นี่มันอะไรกัน! ไฉนเจ้าปีศาจจิ้งจอกถึงไม่กลัวเล่า

อวี๋ชิงจยารีบวิ่งไล่ไปดักข้างหน้า ดวงตากลมเบิกกว้าง “ฐานะภรรยาเอกและอนุภรรยาแตกต่างกัน เจ้าปฏิบัติเช่นนี้กับคุณหนูผู้เป็นนายของบ้านหรือ”

มู่หรงเหยียนเดินไปข้างหน้าต่อราวกับมองไม่เห็นนาง อวี๋ชิงจยาจำต้องถอยหลังสองก้าว พยายามรักษาท่าทีของตนไว้ “ข้าเป็นบุตรสาวภรรยาเอก ท่านแม่ข้าเป็นภรรยาเอกที่ผูกสัมพันธ์กับท่านพ่อมาตั้งแต่เยาว์วัย แม้ว่าท่านแม่ไม่อยู่แล้ว ในเรือนสกุลอวี๋ก็ไม่มีโอกาสให้เจ้ามาก่อเรื่องได้ หากเจ้าใช้ชีวิตอย่างสงบเสงี่ยม ข้ารับรองว่าเจ้าไม่ต้องกังวลเรื่องอาหารการกิน ไม่เช่นนั้นข้าก็ไม่เกรงใจเจ้าแล้ว”