ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 5

บทที่ 5 ร่วมเรียน

ไป๋จื่อคิดไม่ถึงว่าจะได้ยินอวี๋ชิงจยากล่าวคำพูดเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ นางรู้สึกประหลาดใจ สีหน้าพลันตกตะลึงระคนดีใจ นางรีบกล่าว “คุณหนูคิดเช่นนี้ถูกต้องแล้วเจ้าค่ะ ท่านเป็นบุตรสาวภรรยาเอกของบ้านรองโดยชอบธรรม คือทายาทของท่านปู่ท่านย่าโดยแท้จริง ท่านเจ้าเมืองเห็นท่านเป็นดั่งแก้วตาดวงใจ ท่านไม่มีอะไรด้อยไปกว่าคนบ้านใหญ่ผู้นั้นเลย นางมักจะแอบใช้คำว่า ‘บุตรสาวอนุ’ มาเสียดสีท่าน แต่ความจริงก็แค่อิจฉาที่ท่านได้รับความรักจากท่านเจ้าเมืองเท่านั้น ส่วนฮูหยินบ้านใหญ่ผู้นั้น เฮอะ ตนเองไม่ได้รับความโปรดปรานจากท่านเจ้าเมือง ก็เลยใช้วิธีการต่ำช้ามาทรมานฮูหยินของพวกเรา เจตนาปล่อยให้ฮูหยินดูแลเรือน เจตนาให้ฮูหยินอยู่ดูแลอาการป่วยของเหล่าจวิน นั่นเพราะอยากให้ฮูหยินปลีกตัวไปที่ใดไม่ได้ แล้วนางก็จะได้มีโอกาสใกล้ชิดท่านเจ้าเมือง ถุย! ช่างต่ำช้าเสียนี่กระไร”

อวี๋ชิงจยาเห็นด้วยตาตนเองว่าอวี๋ซื่อมารดาของนางต้องอยู่ร่วมกับเหล่าจวินที่จวนสกุลอวี๋ซ้ำแล้วซ้ำเล่านั้นลำบากเพียงใด นางเห็นใจมารดา แต่นางเป็นเพียงผู้เยาว์ที่อายุยังน้อย อวี๋ชิงจยาจะทำอย่างไรได้ ถึงนางจะร้องขอความเป็นธรรมให้มารดา แต่ก็รู้ว่าบิดาทำอะไรไม่ได้อยู่ดี หากบิดาดื้อรั้นจะอยู่กับมารดาและนางตลอด ก็จะสร้างปัญหาให้พวกนางแม่ลูกแทน เหล่าจวินชอบทำอะไรตามอำเภอใจ ส่วนป้าสะใภ้หลี่ซื่อก็ได้รับความสำคัญจากเหล่าจวิน อวี๋เหวินจวิ้นปกป้องพวกนางแม่ลูกได้เพียงชั่วครู่ชั่วยาม ย่อมต้องมีบางครั้งที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย

มารดาของอวี๋ชิงจยาทนได้ไม่กี่ปีก็ตาย อวี๋เหวินจวิ้นสะเทือนใจอย่างยิ่ง ตัดสินใจพาอวี๋ชิงจยาออกจากบ้านนั้น ทั้งไม่ลังเลที่จะตัดขาดความสัมพันธ์กับตระกูล อวี๋ชิงจยาชอบชีวิตที่ชิงโจวมาก แม้จะรู้ดีว่าการที่บิดาอยู่ที่ก่วงหลิงจะสูญเสียโอกาสในการเลื่อนตำแหน่ง แต่อวี๋ชิงจยายังหวังอย่างเห็นแก่ตัวว่าบิดาจะอยู่ที่นี่และไม่กลับไปเหยี่ยนโจวอีก

ทว่าข้อความในจดหมายจากเหล่าจวินแต่ละฉบับเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ใครจะรู้ว่าความสุขที่ช่วงชิงมานี้จะอยู่ได้นานเพียงใด อีกทั้งจะให้ปล่อยภัยแฝงอย่างอวี๋ชิงหย่าอยู่ไปตลอดก็ไม่ได้

ไป๋จื่อเห็นความกังวลของอวี๋ชิงจยา จึงพูดปลอบใจ “คุณหนูไม่ต้องกังวลนะเจ้าคะ ท่านเจ้าเมืองรักท่านถึงเพียงนี้ ต้องไม่ยอมให้ท่านกลับไปทนทุกข์ที่บ้านนั้นแน่ ยิ่งกว่านั้นท่านเจ้าเมืองก็มีความคิดเกี่ยวกับเส้นทางขุนนางเป็นของตนเอง เขาไม่มีทางยอมแพ้ต่อเหล่าจวินและคนในตระกูลเพื่อแลกตำแหน่งขุนนางไม่สำคัญนั่นหรอกเจ้าค่ะ”

อวี๋ชิงจยาหัวเราะเบาๆ คำพูดของไป๋จื่อคิดเองเออเองเกินไปแล้ว แต่หากความคิดแสนงดงามนั่นจะทำให้นางสบายใจ นั่นก็ไม่แย่เสียทีเดียว อวี๋ชิงจยาไม่อยากคุยหัวข้อที่หนักหน่วงเหล่านี้อีก อวี๋เหล่าจวินจะไม่พอใจอย่างไร อวี๋ชิงหย่าและระบบจะใส่ร้ายอย่างไรก็ปล่อยไปเถอะ ตอนนี้นางไม่ได้อยู่ที่เหยี่ยนโจวเสียหน่อย เกรงว่าในระยะเวลาอันสั้นคงยังกลับไปไม่ได้ แส้ยาวไม่ถึง* เช่นนี้นางคิดมากไปแล้วมีประโยชน์อันใด มิสู้กังวลกับปัญหาตรงหน้าก่อนดีกว่า

“ข้าคิดมาตลอดว่าถึงท่านแม่จากไปเร็ว ท่านพ่อก็จะยังจริงใจต่อท่านแม่ ดูสิ ท่านแม่จากไปสี่ปีแล้วท่านพ่อก็ไม่เคยแต่งอนุภรรยาเลย ใครจะรู้ว่าวันนี้จู่ๆ ท่านพ่อจะพาอนุภรรยากลับมาด้วยหนึ่งคน” อวี๋ชิงจยายังคงกัดฟันเมื่อพูดถึงเรื่องเหล่านี้ นางทั้งรักและเห็นใจอวี๋ซื่อ ย่อมไม่อาจรับได้ที่จะมีสตรีอื่นมาแทนที่มารดา

ความจริงแล้วไป๋จื่อก็ไม่ค่อยพอใจเช่นกัน นางพูดปลอบ “ตามที่คุณหนูเล่ามา อนุภรรยาผู้นี้รูปโฉมงดงามยิ่ง เกรงว่าสหายร่วมงานคงจะมอบให้ท่านเจ้าเมือง ท่านเจ้าเมืองยากจะปฏิเสธน้ำใจ จึงจำต้องแสร้งทำเป็นพากลับมาก่อน คุณหนูวางใจเถอะเจ้าค่ะ ใช้ความงามเอาใจผู้อื่นจะยั่งยืนได้อย่างไร รอให้ท่านเจ้าเมืองหมดความสนใจแล้ว อนุภรรยาผู้นี้ก็จะสูญเสียความโปรดปราน สุดท้ายก็ถูกคุณหนูกำราบอยู่ดีเจ้าค่ะ”

ที่จริงอวี๋ชิงจยาก็ไม่ได้คิดจะทำอะไรกับจิ่งหวน แต่การแสดงอำนาจคือสิ่งจำเป็น อวี๋ชิงจยากล่าว “ไป๋จื่อ เจ้ายังไม่ได้เห็นนาง นางไม่ได้…งดงามธรรมดา แต่ยังดูมีเสน่ห์เย้ายวนด้วย แค่เห็นก็รู้แล้วว่าเป็นปีศาจจิ้งจอก อีกอย่างนางทำเกินไปแล้ว นอกจากจะไม่ฟังข้าพูด นางยังผลักข้าด้วย!”

ไป๋จีเข้ามาเปลี่ยนน้ำร้อน หลังได้ยินที่อวี๋ชิงจยากล่าวก็แทบกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ นางรู้ว่าคุณหนูต้องแค้นเรื่องที่จิ่งหวนผลักแน่ เกรงว่าคงโกรธเกรี้ยวมาตลอดทางที่กลับห้อง

หลังจากอวี๋ชิงจยาพ่ายแพ้ในศึกแรก จิตใจยังคงเร่าร้อนไปด้วยอารมณ์แห่งการต่อสู้ในบ้าน นางวางแผนอย่างละเอียดรอบคอบ “ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นย่อมมีเหตุ ตอนนี้ข้าไม่ได้กุมจุดอ่อนของนาง แม้ว่านางจะผลักข้า ข้าก็ไม่สามารถฟ้องท่านพ่อได้ หากข้าทำให้วุ่นวายตั้งแต่ตอนนี้ กลับจะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น อาจจะถูกนางแว้งกัด ทำให้ท่านพ่อคิดว่าข้าก่อปัญหาอย่างไร้เหตุผล ดังนั้นตอนนี้ข้าควรรั้งทัพแล้วรอบุกยามข้าศึกอ่อนแอ พอนางคลายความระแวดระวังและเผยหางออกมา ข้าก็จะรวบตัวนางพร้อมส่งหลักฐานให้ท่านพ่อทีเดียว”

ไป๋จื่อย่อมเห็นด้วย ชมว่าแผนการของอวี๋ชิงจยาไร้ที่ติ พวกนางนายบ่าวสามคนหารือรายละเอียดอีกหลายอย่าง จนกระทั่งคิดว่าแผนสั่งสอนอนุภรรยาตั้งแต่ต้นจนจบไร้ช่องโหว่แน่แล้ว จึงค่อยเข้านอนด้วยความพึงพอใจ