ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 5

ในที่สุดก็ทนมาถึงเวลาพักอย่างยากลำบาก อวี๋ชิงจยาทนต่อไปไม่ไหวแล้วจริงๆ นางย้ายไปอยู่ด้านข้างปีศาจจิ้งจอกอย่างเงียบๆ แล้วสะกิดแขนเบาๆ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง เจ้าฟังรู้เรื่องจริงๆ หรือ”

ทันทีที่อวี๋ชิงจยาเข้ามาใกล้ แขนเสื้อกว้างๆ ของนางก็คลุมม้วนตำราบนโต๊ะเขียนหนังสือทันที เดิมมู่หรงเหยียนไม่คิดจะสนใจนาง แต่ก็ฉุกคิดได้ว่าหากเขาไม่ตอบ เกรงว่าอวี๋ชิงจยาจะไม่ยอมเลิกราอีก มู่หรงเหยียนจึงได้แต่ตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “อืม”

อวี๋ชิงจยาไม่เชื่ออย่างยิ่ง ตนเป็นบุตรสาวตระกูลขุนนาง เล่าเรียนเขียนอ่านมาตั้งแต่เด็ก แค่ได้ยินบทอู่ตู้ก็ยังรู้สึกกินแรงมาก นางไม่คิดว่าอนุภรรยาที่ไม่ได้รับการปลูกฝังด้านตำราอักษรอย่างจิ่งหวนจะตามทันได้อย่างง่ายดาย

“เจ้าไม่ต้องกลัวเสียหน้าถึงเพียงนั้นก็ได้ เจ้าพูดความจริงข้าก็ไม่หัวเราะเยาะเจ้าหรอก หากเจ้าฟังไม่เข้าใจ พวกเราบอกกับอาจารย์ให้เขาสอนช้าลงในคาบต่อไปก็ได้”

มู่หรงเหยียนมองพู่กันและหมึกที่ถูกทับจนมิดก็อดรนทนไม่ไหว ยื่นมือไปจับแขนของอวี๋ชิงจยาขึ้นมา แล้วลากนางออกจากโต๊ะเขียนหนังสือของตน หลังจากที่อวี๋ชิงจยาถูกคนผลักออกไปด้วยนิ้วเดียวก่อนหน้านี้ก็ต้องพบกับความอัปยศครั้งใหญ่ในชีวิตที่ถูกคนลากตัวออกมาอีกหน

บ่าวรับใช้ทั่วทั้งจวนสกุลอวี๋ต่างก็รู้ว่าบุตรีในจวนกับอนุภรรยาที่เจ้าเมืองพามาใหม่ไม่ค่อยถูกกัน แม้ว่าเจ้าเมืองจะสั่งให้ทั้งสองคนเข้าเรียนด้วยกันเพื่อปรับความสัมพันธ์ซึ่งกันและกัน แต่ไม่ว่าจะในเวลาเรียนหรือนอกเวลาเรียน ทั้งสองคนก็ไม่มีใครพูดคุยกัน ความขัดแย้งนั้นรุนแรงอย่างเห็นได้ชัด

อวี๋ชิงจยาในยามนี้เกลียดหน้ามู่หรงเหยียนอย่างยิ่ง แต่ละวันพยายามที่จะหาจุดอ่อนของอีกฝ่าย ทว่าจิ่งหวนอนุภรรยาผู้นี้ช่างแปลกประหลาด ยามเช้าตรู่ฟ้ายังไม่สางก็ลุกขึ้นไปฝึกยิงธนูที่ลานข้างหลัง บ่อยครั้งที่อวี๋ชิงจยามาทักทายบิดายามเช้าก็จะเห็นอีกฝ่ายฝึกฝนร่างกายและอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หลังอาหารเช้าทั้งสองคนเข้าเรียนด้วยกัน เช้าเรียนบุ๋น บ่ายเรียนบู๊ หลังเลิกเรียนมู่หรงเหยียนก็กลับห้องและไม่ออกมาอีกเลยตลอดทั้งคืน

นี่ไม่เหมือนกับปีศาจจิ้งจอกที่เดินกรีดกรายเอานิ้วสางผมพลางบิดร่างยั่วเย้าไปมาอย่างที่อวี๋ชิงจยาคาดไว้แม้แต่น้อย

ชีวิตประจำวันของอีกฝ่ายดูเป็นคุณหนูตระกูลขุนนางยิ่งกว่าคุณหนูตระกูลขุนนางอย่างอวี๋ชิงจยาเสียอีก นางไม่เคยจับผิดอีกฝ่ายได้เลย แผนการสั่งสอนปีศาจจิ้งจอกของนางจึงได้แต่ถูกระงับอย่างไม่มีกำหนด อวี๋ชิงจยาจับตาดูอีกฝ่ายอย่างใจจดใจจ่อมาครึ่งเดือน พบว่าสิ่งเดียวที่พอจะเรียกว่าไม่เหมาะสมของจิ่งหวนนั้นคงมีแค่เรื่องไม่สวมชุดหรูฉวิน แต่สวมชุดชาวหู

ชุดชาวหูมาจากทางเหนือ พวกเผ่าเร่ร่อนจำเป็นต้องขี่ม้าล่าสัตว์ ย่อมไม่มีทางสวมเสื้อและกระโปรงที่ชาวจงหยวนมองเป็นสิ่งที่ยึดปฏิบัติกันมา ย่อมคุ้นเคยกับชุดชาวหูที่แขนเสื้อแคบและกางเกงขายาวมากกว่า ชนชั้นขุนนางราชวงศ์ใต้ต่างหัวเราะเยาะในท่าทีอันป่าเถื่อนเช่นนี้ ทว่าผู้ปกครองของทั้งสองแคว้นในราชวงศ์เหนือต่างก็มีสายเลือดของชาวหู พวกเขาคุ้นเคยกับการสวมใส่ชุดชาวหู เบื้องบนทำอย่างไร เบื้องล่างก็ทำตามอย่างนั้น ราษฎรในราชวงศ์เหนือจึงยอมรับชุดชาวหูมากกว่าในราชวงศ์ใต้ บุรุษตระกูลสูงศักดิ์จะสวมใส่ชุดชาวหูในเวลาส่วนตัว แต่ในโอกาสสำคัญยังคงเปลี่ยนมาสวมชุดคลุมยาวแขนเสื้อกว้างตามแบบประเพณี

บุรุษยังเป็นเช่นนี้ นับประสาอะไรกับสตรี แทบไม่มีคุณหนูจากตระกูลดีๆ คนใดสวมชุดชาวหูแล้ว ชุดชาวหูแม้จะสะดวกในการเคลื่อนไหว แต่ผู้สูงศักดิ์จะต้องการความสะดวกเช่นนั้นไปทำอันใด อย่างเช่นอวี๋ชิงจยา เสื้อผ้าที่นางสวมใส่คือท่อนบนเป็นชุดหรูฉวินที่เสื้อชายแขนกว้าง และท่อนล่างเป็นกระโปรงสองสีผูกซ้อนกันหลายชั้น ดังนั้นลักษณะการแต่งกายของจิ่งหวนจึงน่าตกตะลึงจริงๆ