ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 63

บทที่ 63 เสน่ห์

อวี๋ชิงหย่าคงคาดไม่ถึงว่าจดหมายลับที่นางเพิ่งเขียนเสร็จเมื่อวานจะถูกส่งต่อถึงมืออีกคนหนึ่งในสภาพเดิม และคนผู้นี้ยังเป็นคนสำคัญที่นางต้องการสืบหาที่มาที่ไป

ไม่เพียงเท่านี้ อวี๋ชิงหย่ายังนึกภูมิใจที่ตนเองล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า นางรู้ว่าจางเสียนคือบุคคลยอดเยี่ยมที่พบเจอได้ยาก และรู้ว่าไป๋ลู่คือสาวใช้ที่มีความสามารถทั้งยังเฉลียวฉลาดมาก ดังนั้นนางจึงแย่งสองคนนี้มาโดยไม่สนวิธีการ จัดให้คนหนึ่งอยู่นอกเรือน ส่วนอีกคนหนึ่งจัดให้อยู่ข้างกายตนเอง อวี๋ชิงหย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วนางก็มีผู้มากความสามารถคอยรับผิดชอบการติดต่อกับผู้คนภายนอกและจัดการงานภายในเรือน ตนเองจะสามารถอยู่อย่างสงบไร้กังวล นอนรอชัยชนะอย่างสบายๆ ได้แล้ว

น่าเสียดายที่อวี๋ชิงหย่าละเลยสิ่งหนึ่งไป ชีวิตก็คือชีวิต เรื่องราวก็คือเรื่องราว คนเรามักจะมีผลประโยชน์ที่ซับซ้อนเกี่ยวพันโยงใยไปทั่วทุกฝ่าย จะจำกัดความด้วยคำง่ายๆ เพียงไม่กี่คำว่า ‘นางเอก’ ‘ตัวประกอบหญิง’ ‘พระเอก’ และ ‘ตัวประกอบ’ ได้อย่างไร

ความเย่อหยิ่งน่ากลัวกว่าความอ่อนแอ อวี๋ชิงหย่าเดินตามเส้นทางเมื่อชาติก่อนเพื่อคว้าชิงโอกาส แต่หารู้ไม่ว่าคนที่นางมองเป็นบ่าวรับใช้ผู้มีความสามารถ แท้จริงแล้วกลับลอบภักดีกับคนอีกผู้หนึ่ง ทั้งยังรู้จักกันมาก่อน เมื่อเป็นเช่นนี้แผนการของอวี๋ชิงหย่าก็กลายมาเป็นบ่วงพันธนาการตนเอง เนื่องจากภายในเรือนมีไป๋ลู่ ภายนอกมีจางเสียน ไม่ว่าอวี๋ชิงหย่าคิดจะทำอะไรก็ไม่สามารถปิดบังสองคนนี้ได้

มู่หรงเหยียนกวาดตาอ่านทีละหลายบรรทัด หลังจากอ่านความสงสัยที่อวี๋ชิงหย่ามีเกี่ยวกับตน รวมถึงแผนการต่อไปจบ เขาก็โยนจดหมายทิ้งอย่างไม่ใส่ใจ สีหน้าท่าทางเรียบเฉย มองไม่ออกว่าคิดอะไรอยู่

ไป๋หรงมองดูท่าทางของมู่หรงเหยียนเงียบๆ พอเห็นเขาไม่พูดจา นางก็ไม่กล้าเอ่ย ไป๋หรงเพียงรู้ว่าเมื่อวานนี้ไป๋ลู่ส่งจดหมายของอวี๋ชิงหย่าให้จางเสียน กลับคิดไม่ถึงว่าอวี๋ชิงหย่าจะอาจหาญเทียมฟ้า คิดจะสืบเรื่องคุณชาย จางเสียนที่ได้รับจดหมายจึงทั้งไม่กล้าตัดสินใจ และไม่กล้าฉีกจดหมาย ได้แต่ส่งต่อมันมาให้มู่หรงเหยียนในสภาพเดิม

ไป๋หรงกลั้นหายใจ อาศัยเพียงสังเกตท่าทางย่อมไม่มีทางคาดเดาอารมณ์ของมู่หรงเหยียนได้ นางจึงได้แต่ถามหยั่งเชิง “คุณชาย สตรีผู้นี้ช่างอวดดีนัก ลบหลู่ท่านเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่นำความไปบอกจางเสียน ให้เขาเตือนนางเสียหน่อย”

“เหตุใดต้องเตือนนางด้วยเล่า” มู่หรงเหยียนกล่าวช้าๆ “ในเมื่อนางอยากรู้นัก เช่นนั้นก็ปล่อยให้นางสืบไป”

ไป๋หรงค่อนข้างลำบากใจ และไม่ค่อยเข้าใจ “จางเสียนย่อมไม่เปิดเผยฐานะของคุณชายอยู่แล้วเจ้าค่ะ พวกเราแค่บอกสตรีผู้นี้ไปว่าทุกอย่างปกติก็ได้ เหตุใดต้อง…”

“ถึงพวกเจ้าบอกนางไปว่า ‘จิ่งหวน’ ฐานะปกติทุกอย่าง สืบหาอะไรไม่ได้เลย นางก็คงไม่เชื่อกระมัง…มิสู้คล้อยตามนางเสียหน่อย นางอยากได้ยินเรื่องอะไร ก็ให้บอกเรื่องนั้นแก่นาง”

ไป๋หรงพลันกระจ่างแจ้ง อวี๋ชิงหย่าแม้จะบอกให้จางเสียนไปสืบประวัติจิ่งหวน แต่ความจริงนางมีเป้าหมายในใจแล้ว ถึงบอกอวี๋ชิงหย่าไปว่า ‘จิ่งหวนไม่มีปัญหา’ เกรงว่าอวี๋ชิงหย่าก็คงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ในทางกลับกัน หากบอกนางว่าจิ่งหวนมีจุดอ่อนอยู่กับตัวล่ะก็ คาดว่าอวี๋ชิงหย่าคงหลงเชื่อในทันที สิ่งที่มู่หรงเหยียนต้องการคือปั้นแต่งเรื่องที่สืบหาได้ตรงตามความคิดของอวี๋ชิงหย่า ชักจูงให้นางถลำลึกทีละก้าว ค่อยๆ เดินไปถึงใจกลางหลุมทราย และในที่สุดก็จมลงในทรายดูดจนไม่สามารถหลุดออกมาได้

ไป๋หรงเข้าใจแล้ว ขณะเดียวกันก็รู้สึกหวาดกลัว หลายวันมานี้นางเห็นมู่หรงเหยียนตามใจและใจดีกับอวี๋ชิงจยา ไป๋หรงก็เริ่มสงสัยว่าที่จริงแล้วคุณชายไม่ได้เป็นอย่างในข่าวลือ ทุกคนบอกว่าเขาเลือดเย็นและโหดเหี้ยม บางทีกลุ่มอำนาจอื่นอาจจะใส่ร้ายหวังทำลายชื่อเสียงของมู่หรงเหยียนก็เป็นได้ แต่ตอนนี้ไป๋หรงได้ตระหนักชัดเจนอย่างยิ่ง ไม่ใช่ผู้อื่นใส่ร้ายเขาหรอก แต่หลางหยาอ๋องหนุ่มผู้งดงามมีจิตใจอำมหิตจริงๆ

หากพบคนหลงทาง บางคนอาจจะเข้าไปช่วย บางคนอาจจะนิ่งดูดาย แต่มู่หรงเหยียนจะล่อลวงให้คนผู้นั้นเดินถลำลึกเข้าไป ที่ไป๋หรงเคยคิดว่ามู่หรงเหยียนถูกผู้อื่นปรักปรำนั้นช่างโง่เขลาจนดูน่าขันเสียจริง