ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 7

มู่หรงเหยียนคล้ายมีรอยยิ้มที่ริมฝีปาก เขานั่งตัวตรงหน้าโต๊ะเขียนหนังสือ มือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะอย่างผ่อนคลาย ทว่าแววตากลับมืดมนอย่างไม่อาจเห็นก้นบึ้ง “คืออาจารย์ของเขา”

เนื่องจากเสียงพูดผสมกับเสียงฝนนอกหน้าต่าง อวี๋ชิงจยาจึงคิดว่าตนฟังผิดไป “อะไรนะ”

แต่มู่หรงเหยียนไม่คิดที่จะพูดต่อแล้ว การที่รัชทายาทเข้าตำหนักบูรพาได้ แสดงว่าไม่ใช่คนโง่เขลา ไหนเลยจะวิจารณ์เรื่องบ้านเมืองส่งเดชไปทั่วทุกที่ ตอนที่เขาพูดในวันนั้น คาดว่าผู้ที่อยู่ด้วยล้วนเป็นคนที่เชื่อใจได้

แต่ใครจะรู้ อาจารย์ของเขาได้ยินแล้วเกิดนึกกลัวขึ้นมา หากคำพูดของรัชทายาทถูกคนนำไปฟ้องร้อง เช่นนั้นพวกเขาที่ฟังอยู่จะไม่เคราะห์ร้ายไปด้วยหรือ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ มิสู้เขาฟ้องร้องเองดีกว่า

คดีกวาดล้างตำหนักบูรพาจึงเริ่มต้นด้วยเหตุนี้

มู่หรงเหยียนเบนสายตากลับมาที่ม้วนตำราของตน ทว่าอวี๋ชิงจยามองเขาอย่างไม่อาจละสายตาอยู่นาน

จิ่งหวนพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร นางค่อยๆ เหลือบมองโต๊ะเขียนหนังสือของอาจารย์ที่ด้านบน ทันใดนั้นก็ตัวสั่นเทา

อวี๋ชิงจยาลูบแขนเงียบๆ ตรงแขนมีขนลุกชัน หากมู่หรงเหยียนทำหน้าโกรธหรือดูถูก อวี๋ชิงจยายังรู้สึกปกติ แต่นี่เขากลับไม่แยแสอะไร ราวกับกำลังเล่าเรื่องตลกสักเรื่องหนึ่ง

ความชมชอบของท่านพ่อเปลี่ยนเป็นเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร คิดไม่ถึงว่าท่านพ่อจะชอบหญิงงามที่ร้ายกาจ

ผ่านไปไม่นานอาจารย์ก็กางร่มเดินมาอย่างเร่งรีบ ไม่มีผู้ใดรู้เหตุการณ์เล็กน้อยก่อนเข้าเรียน ม้วนตำราถูกคลี่ออกอย่างเงียบเชียบ

ทว่าสิ่งที่เคยเกิดขึ้นจะไม่ทิ้งร่องรอยได้อย่างไร หลังเลิกเรียนสายตาที่อวี๋ชิงจยามองมู่หรงเหยียนก็เปลี่ยนจากความเป็นศัตรูเป็นระวังป้องกัน

เนื่องจากฝนตก วิชาขี่ม้ายิงธนูในช่วงบ่ายจึงยกเลิกไป อวี๋ชิงจยาโล่งใจอย่างยิ่ง เหล่าสาวใช้ต่างหลบฝนอยู่ในเรือน หญิงสาวหลายคนรวมตัวกันพูดเรื่องขบขันไม่รู้จบ ช่วงบ่ายจึงผ่านไปด้วยการพูดคุยหัวเราะเช่นนี้

ยามพลบค่ำ อวี๋ชิงจยาพลันนึกขึ้นได้ว่าถุงแพรของตนเหมือนจะตกอยู่ในห้องเรียน ที่จริงแล้วนี่ไม่ใช่เรื่องสำคัญมาก พรุ่งนี้เช้าค่อยไปหยิบก็ยังทัน แต่อวี๋ชิงจยาไม่มีอะไรให้ทำ ข้างนอกฝนหยุดตกแล้ว อากาศดีมาก อวี๋ชิงจยาจึงพาสาวใช้เดินไปที่ห้องเรียนราวกับเดินเล่น

เดินไปได้ครึ่งทาง เงาร่างหนึ่งก็ผ่านหางตาของอวี๋ชิงจยาไป นางส่งเสียงชู่ใส่สาวใช้ทันที ก่อนจะเดินย่องไปอยู่หลังเสา แล้วชะโงกหน้าออกไปดู

ฝนเพิ่งหยุดตก ปีศาจจิ้งจอกเดินไปข้างนอกด้วยเหตุใดกัน

อวี๋ชิงจยารู้สึกได้รางๆ ว่าเรื่องนี้ไม่ปกติอย่างยิ่ง ฉับพลันนางก็รู้สึกสงสัยในตัวปีศาจจิ้งจอกมากกว่าสนใจในถุงแพรทันที นางกำชับสาวใช้เสียงแผ่วเบา ก่อนจะแอบย่องตามหลังมู่หรงเหยียนไปอย่างเงียบๆ

อวี๋ชิงจยาหลบอยู่ตรงมุมกำแพง เห็นปีศาจจิ้งจอกเปิดประตูหลัง มีชายผู้หนึ่งรออยู่ที่นอกประตูหลังนานแล้ว คนทั้งสองขยับเข้าใกล้กัน ไม่รู้ว่าพูดอะไร จากนั้นปีศาจจิ้งจอกก็ส่งถุงพองๆ ให้ชายผู้นั้นหนึ่งใบ ชายผู้นั้นก็หมุนกายจากไปอย่างรวดเร็ว ปีศาจจิ้งจอกมองตามไปอย่างไม่รีบร้อน เมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครเห็นแล้วจึงค่อยถอยหลังหนึ่งก้าวและดึงประตู ขณะที่ลงดาลประตู คล้ายว่าเหลือบมองมาทางข้างหลังแวบหนึ่ง

อวี๋ชิงจยารีบหลบอย่างรวดเร็ว ร่างพิงกำแพงด้วยหัวใจที่เต้นแรง

สวรรค์ เมื่อครู่นี้ปีศาจจิ้งจอกลอบนัดพบกับชายอื่นไม่ใช่หรือ ผู้คนมักหัวเราะเยาะตนเองว่าพิธีเสื่อมดนตรีเสียแต่นั่นแค่สำหรับบุรุษเท่านั้น สำหรับสตรีการลอบนัดพบบุรุษ ลอบรับมอบของกัน ถือเป็นเรื่องเสื่อมเสียชื่อเสียงอย่างยิ่ง

ยิ่งกว่านั้นปีศาจจิ้งจอกไม่ใช่คุณหนูตระกูลขุนนางที่มีฐานะพิเศษ นางเป็นอนุภรรยา! อีกทั้งถุงใบนั้นที่นางมอบไปก็มีลักษณะพองๆ เห็นได้ชัดว่าคือเงิน

แอบลอบนัดพบบุรุษลับหลังบิดาข้ายังไม่พอ ยังใช้เงินของตระกูลพวกนางเลี้ยงชายชู้ที่อยู่ข้างนอกด้วย?

อวี๋ชิงจยาสุดจะทนไหว นางไม่สนใจถุงแพรของตนแล้ว พาไป๋จีไปที่เรือนหลักทันที

ขณะที่มู่หรงเหยียนเดินกลับมา สายตาก็เหลือบมองข้างล่างโดยไม่ได้ตั้งใจ พบว่าใต้ฐานกำแพงมีรอยเท้าอยู่ดังคาด วันนี้ฝนเพิ่งตก ตะไคร่น้ำที่มุมกำแพงจึงเปียก เมื่อมีคนมายืนจึงทำให้เห็นรอยตรงนั้นได้ชัด มู่หรงเหยียนมองดูร่องรอยที่มุมกำแพงแล้วยกมุมปากขึ้น