ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 7

“ท่านพ่อ” อวี๋ชิงจยาวิ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน กระโปรงพลิ้วไหวราวกับนกกระพือปีก “ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องจะพูดกับท่าน”

อวี๋เหวินจวิ้นเงยหน้าขึ้นจากกองเอกสาร กล่าวด้วยความประหลาดใจ “เจ้าอยากจะพูดอะไร เหตุใดถึงวิ่งมาด้วยท่าทางรีบร้อนเพียงนี้”

อวี๋ชิงจยานั่งคุกเข่าด้านข้างบิดา ชายกระโปรงนุ่มและกว้างของชุดหรูฉวินแผ่คลุมพื้น ขับเน้นให้นางดูงดงามอย่างไม่อาจบรรยาย

มู่หรงเหยียนเห็นอวี๋ชิงจยาตั้งแต่อยู่ข้างนอกแล้ว อวี๋ชิงจยาเพิ่งจะเข้ามาในห้อง มู่หรงเหยียนก็ตามมาติดๆ

ตอนนี้เขาหยุดยืนอยู่นอกประตู รอฟังคำพูดต่อไปของอวี๋ชิงจยาเงียบๆ

วันนี้เขาได้พูดเรื่องอาจารย์ของอดีตรัชทายาทให้อวี๋ชิงจยาฟัง คำพูดดังกล่าวถ้าเข้าหูขุนนางอย่างอวี๋เหวินจวิ้น เกรงว่าจะเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก วิหคสิ้นเกาทัณฑ์ซ่อน** หลักการที่ใครๆ ต่างก็รู้ นับประสาอะไรกับมู่หรงเหยียนที่ตอนนี้ยังเป็นเพียงบุตรชายของสามัญชนที่ไม่มีอะไรเลย มีเพียงนามของหลางหยาอ๋อง แม้แต่จะแสดงตัวในฐานะบุรุษก็ไม่กล้า วันนี้เขากล้ากล่าวคำเช่นนี้ในห้องเรียน รอให้เขาฟื้นฟูแคว้นได้จริง ขุนนางผู้มีความชอบอย่างอวี๋เหวินจวิ้นจะลงเอยด้วยดีจริงๆ หรือ

เกรงว่าไม่ว่าใครก็ต้องคิดในใจเช่นนั้น

ตอนนี้ขอแค่อวี๋ชิงจยาพูดในสิ่งที่เขาพูดช่วงเช้าออกไป นางก็สามารถแก้แค้นและกำจัดเขาได้อย่างสมบูรณ์

มู่หรงเหยียนรออย่างเงียบๆ ด้วยอารมณ์ขบขัน

ภายในห้อง อวี๋เหวินจวิ้นมองบุตรสาวอย่างเป็นห่วง อวี๋ชิงจยาสูดหายใจลึกราวกับเตรียมทุ่มทุกอย่างแล้ว นางกล่าว “ท่านพ่อ ท่านรู้หรือไม่ ปีศาจจิ้งจอกจิ่งหวนแอบลอบนัดพบชายอื่น!”

มู่หรงเหยียนที่ยิ้มๆ อยู่ เมื่อได้ยินคำนี้เขาก็เลิกคิ้วอย่างไม่คาดคิด

ในยามนี้ทั้งห้องเงียบสงัด อวี๋เหวินจวิ้นมองบุตรสาวอยู่นานสองนาน ก่อนจะเอ่ย “ยังมีอีกหรือไม่”

อวี๋ชิงจยาคาดหวังว่าบิดาจะโกรธเกรี้ยว อย่างน้อยก็ต้องแสดงท่าทีไม่พอใจออกมาบ้าง แต่การกล่าวอย่างไม่รู้สึกประหลาดใจเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร

อวี๋ชิงจยามองบิดาอย่างประหลาดใจ “ท่านพ่อ?”

อวี๋เหวินจวิ้นกระแอมทีหนึ่ง ไม่รู้ว่าควรอธิบายกับบุตรสาวอย่างไร เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าสตรีเรือนหลังสามารถพบบุรุษอื่นได้ตามใจชอบ นี่ไม่เป็นการสอนสิ่งไม่ดีให้บุตรสาวตนหรอกหรือ แต่ถ้าไม่พูดเช่นนี้ก็ไม่สามารถอธิบายความพิเศษของ ‘อนุภรรยา’ ผู้นี้ของตนแล้วจริงๆ

สุดท้ายอวี๋เหวินจวิ้นได้แต่กล่าวอย่างคลุมเครือ “จยาจยา เจ้ารู้เรื่องพวกนี้ไปก็ไม่เป็นผลดี พ่อจะจัดการเอง เจ้าไม่ต้องกังวล”

“จริงหรือเจ้าคะ”

อวี๋เหวินจวิ้นพยักหน้าอย่างรู้สึกผิด “จริง พ่อเคยหลอกเจ้าตั้งแต่เมื่อไร”

“ก็ได้เจ้าค่ะ” อวี๋ชิงจยาลุกขึ้นยืน เดินได้สองก้าวก็อดหันกลับมาเตือนไม่ได้ “ท่านพ่อ ท่านต้องจัดการอย่างยุติธรรมนะเจ้าคะ นางไม่ใช่แค่ลอบนัดพบบุรุษอื่น ยังแอบยัดถุงเงินให้คนนอกด้วย”

อวี๋เหวินจวิ้นกระแอมหนึ่งครั้ง สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นทันที กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “จยาจยา เรื่องนี้ไม่เหมาะสมอย่างยิ่ง เจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้เชียว”

อวี๋ชิงจยาพยักหน้าขานรับอย่างเชื่อฟัง ขณะออกประตู นางก็เผชิญหน้ากับมู่หรงเหยียนพอดี

แววตาที่มู่หรงเหยียนมองนางมีแววขบขัน ในยามปกติมู่หรงเหยียนมักจะมีท่าทีลึกลับยากคาดเดา ทว่ายามนี้ในแววตาของเขาราวกับกำลังยิ้มอยู่จริงๆ

อวี๋ชิงจยาเห็นสายตาเช่นนี้ของอีกฝ่ายแล้วขนลุก นางถลึงตากลับอย่างดุร้าย “ยิ้มอะไร!”

มู่หรงเหยียนกลับส่ายหน้าอย่างคลุมเครือ เขาถอนสายตาและมองไปข้างหน้าอย่างเงียบๆ ผ่านไปพักหนึ่งก็ถามโพล่งขึ้นมา “เหตุใดไม่พูดอีกเรื่องหนึ่ง”

อวี๋ชิงจยาตกใจ นึกถึงคำพูดที่น่าตกใจของปีศาจจิ้งจอกในห้องเรียนทันที จึงจ้องกลับไปด้วยความโกรธและกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “ใช่เรื่องที่ให้เจ้ายุ่งหรือ”