ทดลองอ่าน ตัวเอกหญิงอย่างข้าขอทวงชะตากลับคืน บทที่ 96

บทที่ 96 ความฝัน

ความฝันนั้นมาอย่างไม่ปะติดปะต่อ มู่หรงเหยียนมีความจำที่ดีมาก แต่ความฝันเมื่อคืนนี้ราวกับถูกกั้นไว้ด้วยชั้นหมอก มีเพียงบางส่วนที่แวบผ่านเป็นครั้งคราว ในความฝันเขาสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าที่รุนแรงพอจะฉีกทำลายคนผู้หนึ่ง แต่หลังจากตื่นขึ้นมา เขากลับจดจำรายละเอียดได้ไม่มาก

แต่ภาพไฟโหมกระหน่ำในเมืองเกาผิงตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังไม่หายไป เขาไม่จำเป็นต้องหลับตาก็คล้ายมองเห็นแสงไฟส่องขึ้นฟ้า สาดส่องไปครึ่งหนึ่งของท้องนภา ท่ามกลางแสงสว่างคล้ายแฝงไปด้วยการทำลายตนเองโดยไม่คำนึงถึงสิ่งใด

ถึงเสียงจะค่อนข้างแตกต่าง และน้ำเสียงที่ใช้พูดดูแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง แต่มู่หรงเหยียนก็สามารถยืนยันได้อย่างง่ายดายว่าเสียงในความฝันนั้นคือตัวเขาเอง หรือก็คือตัวเขาในอีกไม่กี่ปีต่อมา

มู่หรงเหยียนไม่เชื่อเทพเซียน ไม่เชื่อพุทธศาสนา ไม่เชื่อเรื่องกรรมและผลกรรม ความฝันที่เป็นสิ่งลวงตาไม่มีอยู่จริง ยิ่งไม่ส่งผลกระทบต่อจิตใจของเขา แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป มู่หรงเหยียนเกิดลางสังหรณ์อย่างแรงกล้าโดยไม่มีเหตุผลใดๆ และเชื่อว่าสิ่งเหล่านั้นคือความจริง

สักวันหนึ่งในอนาคตเขาจะออกคำสั่งฆ่าล้างสกุลอวี๋ทั้งหมดด้วยตนเองและเผาเมืองเกาผิงครึ่งเมือง เกือบจะทำลายตระกูลขุนนางที่อาศัยอยู่ร่วมกันในตรอกเจี้ยนอันจนพินาศวอดวาย หากความฝันดำเนินมาถึงแค่ตรงนี้ มู่หรงเหยียนคงไม่ใส่ใจแม้แต่น้อย เมืองแห่งหนึ่งจะถูกเผาก็เผาไปเถิด เขาไม่สนใจว่าผู้อื่นจะพูดถึงเขาอย่างไร ยิ่งไม่ใส่ใจต่อคำวิจารณ์ในหนังสือประวัติศาสตร์ สิ่งที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมากลางดึกและยืนรับลมจนถึงรุ่งเช้าอย่างแท้จริงคือคำพูดคลุมเครือในความฝันประโยคนั้นต่างหาก

‘ในเมื่อนางไม่อยู่แล้ว เช่นนั้นจะเหลือจวนสกุลอวี๋ไปด้วยเหตุใดอีก’

มู่หรงเหยียนปฏิเสธที่จะคิดว่า ‘นาง’ ในคำพูดนั้นหมายถึงใคร ทว่าคำตอบในใจเขานั้นชัดเจนมาก

อวี๋ชิงจยา…อวี๋ชิงจยาจะตายก่อนเขาได้รับอำนาจ ตายก่อนที่เขาจะมีคุณสมบัติพอให้ควบคุมชะตากรรมของคนตระกูลหนึ่ง

ไป๋หรงได้ยินรายงานของข้ารับใช้ก็มองไปยังประตูที่ปิดสนิทบานนั้นด้วยความประหลาดใจอย่างยิ่ง นางไม่แน่ใจว่าควรเข้าไปรบกวนการอยู่ตามลำพังของคุณชายหรือไม่ หากเป็นเรื่องอื่นไป๋หรงจะหมุนกายและจากไปทันทีโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคุณหนูหก

ขณะที่ไป๋หรงยังคงลังเล จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก ประตูไม้สีเข้มถูกผลักออกอย่างช้าๆ แสงสว่างราวกับแย่งชิงกันส่องเข้าไปในห้องอันมืดมิด สามารถมองเห็นเค้าโครงของคนผู้หนึ่งที่อยู่ในจุดย้อนแสงได้รางๆ ไป๋หรงเกร็งแผ่นหลังโดยไม่รู้ตัว ศีรษะก้มลงอย่างเคารพนอบน้อม “เจ้านาย”

‘คุณชาย’ เป็นคำที่ใช้เรียกทายาทของชนชั้นสูงและทายาทของผู้ปกครองดินแดน ตอนนี้ข้างกายมู่หรงเหยียนล้วนเป็นคนของตนเอง ไม่จำเป็นต้องปกปิดสถานะเท่าใดนัก แต่เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดคิด ก่อนที่โอกาสแท้จริงจะมาถึงพวกเขาควรระมัดระวังตัวไว้ก่อน พวกไป๋หรงไม่สะดวกที่จะใช้คำว่า ‘คุณชาย’ จึงได้แต่เรียกว่า ‘เจ้านาย’ แทน

มู่หรงเหยียนเปลี่ยนเกี้ยวและสวมเสื้ออันประณีตงดงาม แขนแคบ ดูสะอาดเรียบร้อย เมื่อเขาสวมเกี้ยวก็เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นการแต่งกายของบุรุษ เดิมมู่หรงเหยียนมีใบหน้าขาวราวกับหยก เมื่อเปลี่ยนมาสวมอาภรณ์ขาวตลอดทั้งร่างจึงยิ่งขับให้แขนขาดูเรียวยาว เย็นชาและเฉียบแหลมยิ่งขึ้น

รูปโฉมมู่หรงเหยียนในวัยเยาว์แยกแยะชายหญิงได้ยาก หลังจากผ่านไปสองปีกระดูกของเขายืดยาวขึ้น เค้าโครงชัดเจน ความเป็นสตรีที่นุ่มนวลก็ลดลงมาก ในทางกลับกันเนื่องจากเค้าโครงที่ชัดเจนขึ้นทุกวัน ความอำมหิตและดุร้ายที่ฝังอยู่ในกระดูกก็ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งในเวลานี้เขามีสีหน้าเย็นชา ไม่ปิดบังจิตสังหารในดวงตาแม้แต่น้อย ความรู้สึกงดงามและอันตรายถึงชีวิตก็ยิ่งชัดเจนขึ้น เดิมทีไป๋หรงเห็นมู่หรงเหยียนก็ระมัดระวังตัวมากอยู่แล้ว ตอนนี้เห็นเขาแทบจะไม่ควบคุมความดุร้าย นางก็ขนลุกชูชัน แทบจะควบคุมร่างกายที่ตอบสนองไปตามสัญชาตญาณของตนเองไม่ได้