ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 2

เซวียนชิงเอ่ยอย่างอ่อนโยน “เจ้าเพิ่งตื่นจากนิทราได้ไม่นาน คงยังไม่รู้ว่าฉยงฉีถูกสังหารไปนานแล้ว ฉยงฉีในยามนี้เป็นเพียงดวงวิญญาณที่ได้แต่สิงสู่อยู่ในน้ำ พลังฤทธิ์น้อยกว่ากาลก่อนมากนัก นี่จึงเป็นโอกาสงามที่หาได้ยากในรอบพันปี”

เฟิงจงหลุบคิ้วครุ่นคิด นางยังลังเลใจอยู่บ้าง ช้อนตาขึ้นเพ่งมองเขา “เหตุใดเจ้าคิดอ่านเพื่อข้าถึงเพียงนี้เล่า”

เซวียนชิงรู้อยู่แล้วว่าเฟิงจงจะไม่ถูกตบตาง่ายดายปานนั้น เขาจึงนั่งชี้แจงอย่างสงบเสงี่ยม “แน่นอนว่าข้าเองก็มีเงื่อนไข หากข้าช่วยให้เจ้าได้ผลฉยงซัง วันหน้าเมื่อเจ้าฟื้นฟูพลังเทพแล้วก็ต้องช่วยให้ข้าคืนสู่สภาพเดิมด้วย” เขากวาดตาชำเลืองใต้เอวของตนเองปราดหนึ่ง ในใจแสนจะกระอักกระอ่วนจนใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมา

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” หลังครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ เฟิงจงก็พลันขยำใบไม้นั้นจนเป็นก้อนพลางเอ่ยขึ้นอย่างขุ่นแค้น “เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ก็ไปลองดูกันเถอะ!”

สถานที่ดีๆ ที่นางอุตส่าห์ลงแรงไปมากมาย ทว่าสุดท้ายกลับไปอยู่อาศัยไม่ได้เช่นนี้ จะไม่ให้นางรู้สึกโมโหได้อย่างไรกัน

วันรุ่งขึ้นทั้งสองออกเดินทางแต่เช้ามืด ผืนฟ้ายังคงไร้แสงสว่าง นับแต่สัตว์อสูรลดน้อยลง รอบด้านก็สงบเงียบขึ้นมาก เหลือเพียงเสียงสายลมไล้ผ่านต้นไม้ดังซ่าๆ เท่านั้น

เมื่อเฟิงจงร่อนลงบนยอดเขาก็เห็นต้นฉยงซังสีแดงเพลิงต้นนั้นในปราดเดียว กลิ่นหอมของมันกำจายไปทั่วทิศ แทบทำให้หัวใจของนางเร่าร้อนดั่งอัคคีแล้ว

ถึงกับให้ข้ามาพบต้นฉยงซังซึ่งหมื่นปีจะออกผลสักครั้งเช่นนี้ นี่ต้องเป็นลิขิตของมหาเทพหนี่ว์วาเป็นแน่! ขอบคุณมหาเทพหนี่ว์วา! ขอสรรเสริญมหาเทพหนี่ว์วา! เฟิงจงเกือบจะหลุดเสียงโห่ร้องยินดีออกมาอยู่แล้ว

เซวียนชิงออกนำไปก่อน เขาบุกไปถึงใต้ต้นฉยงซังแล้ว ซึ่งขณะนี้ยังคงไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ

เฟิงจงจึงวางใจเดินตามไปยืนอยู่ริมธารน้ำที่ไหลระเรื่อย บนผิวน้ำซึ่งกว้างไม่ถึงหนึ่งจั้งนี้มีฟองอากาศผุดขึ้นมาเป็นระยะ คล้ายมีบางสิ่งเคลื่อนไหวเบาๆ อยู่ในน้ำ จึงก่อเกิดเป็นวงกระเพื่อมแผ่ออกไปวงแล้ววงเล่า ชั่วครู่ให้หลังก็ปรากฏบัวสีแดงดอกหนึ่งลอยขึ้นจากน้ำช้าๆ ดูงามละลานตายิ่งนัก

สาวน้อยประหลาดใจยิ่ง จึงโน้มร่างลงไปใกล้โดยไม่รู้ตัว ทันใดนั้นแขนของนางก็ถูกกระตุกรั้งไว้อย่างแรง นางพลันสะดุ้งตื่นจากห้วงฝัน ครั้นมองไปที่ผิวน้ำอีกครา ยังจะมีบัวแดงอันใดอยู่อีก เห็นชัดว่านั่นคือปากสีโลหิตที่กำลังอ้ากว้าง มิหนำซ้ำขาดอีกเพียงไม่กี่ชุ่นก็จะงับศีรษะของนางอยู่แล้ว

ทันทีที่เซวียนชิงดึงเฟิงจงถอยปราดไปโดยเร็ว สิ่งที่อยู่ในน้ำก็โผล่พรวดออกมา มันมีสีดำทะมึนราวกลุ่มหมอกกลางอากาศ จากนั้นก็แปรสภาพเป็นสัตว์ร่างใหญ่ในพริบตา กางสองปีกบินฉวัดเฉวียนวนอยู่สองรอบ รูปกายที่แลคล้ายโคถึกนั้นปกคลุมด้วยขนที่มีลักษณะดั่งคมเข็ม ตลอดร่างเป็นสีแดงเพลิง สองตาเป็นประกายสีแดง เพียงสิ้นเสียงคำรามแหลมหนึ่งหน มันก็โฉบพุ่งลงมาหาผู้บุกรุกทั้งสอง นี่ต้องเป็นดวงวิญญาณของฉยงฉีอย่างไม่ต้องสงสัย

เซวียนชิงรีบผลักเฟิงจงออกห่างแล้วเสกกระบี่ออกไปต้านขวางไว้ แต่จู่ๆ พลังเทพพลันขาดหายไปอีกแล้ว ตัวกระบี่สลายวับไปทันตา เขาพลาดเป้า หน้าอกจึงถูกหนึ่งกรงเล็บตะปบเข้าตรงๆ เนื้อพลันเหวอะหวะ เลือดนองผสมเคล้ากัน ร่างปลิวกระเด็นไปไกลลิบ ดวงจิตแทบจะถูกฟาดหลุดออกมา อึดใจใหญ่ทีเดียวกว่าเขาจะได้สติขึ้นมา ในหูได้ยินเฟิงจงร้องเรียกเขาอยู่ข้างๆ เสียงนั้นค่อยๆ เปลี่ยนจากแผ่วเบาเป็นดังก้องชัดเจน ทว่าเขากลับไม่อาจขยับตัวได้เลย

ขณะที่ฉยงฉีพุ่งเข้ามารอบสอง ร่างกายของเซวียนชิงก็พลันเคลื่อนไหวได้เอง เขากระโจนหลบไปด้านข้างแล้วเอามือหยัดพื้นหอบฮัก รอดพ้นหนึ่งกรงเล็บนั้นไปได้อย่างฉิวเฉียด

เฟิงจงโล่งอก ยังดีที่นางใช้วิชาหุ่นเวทกระตุ้นได้ทันท่วงที หากดวงจิตของเขาถูกฟาดออกมา เป็นได้ถูกฉยงฉีเขมือบกลืนในคำเดียวแน่ เช่นนั้นชีวิตเขาก็จบสิ้นแล้ว

“เจ้าเป็นอะไรไป หากไม่ไหว วันนี้ก็พอแค่นี้เถอะ” นางได้เห็นสถานการณ์เมื่อครู่นี้แล้ว จึงออกความเห็นพลางวิ่งห่างออกมา

“ข้าไม่เป็นไรหรอก” เซวียนชิงหยัดกายยืนขึ้นแล้วถอยหลังตามไปช้าๆ

พอเห็นเขามีท่าทีจะล่าถอยแล้ว ฉยงฉีจึงบินวนหนึ่งรอบก่อนจะผลุบลงน้ำไปตามเดิม มีเพียงแค่ศีรษะโผล่อยู่เหนือน้ำ ทั้งยังแผดเสียงคำรามลั่น ขู่ขวัญไม่ให้คนแปลกหน้าย่างกรายเข้ามาใกล้

ต้นฉยงซังที่อยู่ด้านข้างถูกพลังคำรามของมันสะเทือนจนสั่นไหวอย่างรุนแรงหลายครั้ง ทว่าผลบนต้นกลับมั่นคงไม่ร่วงหล่นเลยสักนิด เฟิงจงมองดูจนว้าวุ่นใจ ข้าต้องการแค่ผลเดียวเท่านั้น แค่ผลเดียวก็เพียงพอแล้ว จำเป็นต้องหวงถึงเพียงนี้เชียวหรือ!