ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 4

บทที่สี่

ในที่สุดเวลาหนึ่งวันในพิภพมนุษย์ก็ผ่านพ้นไป เฟิงจงนอนหลับอยู่ในเพิงพักข้างบึงน้ำเช่นนี้มาหนึ่งวันเต็มๆ แล้ว

ซีกวงนั่งเท้าคางอยู่ด้านข้าง ขณะมุ่นคิ้วคิดหาหนทางแก้ไข เขาพลันได้ยินฉยงฉีร้องพูชือพูชือ หันไปก็เห็นว่าฉยงฉีกำลังตะกุยเซวียนชิงระบายอารมณ์อีกแล้ว

เขาเป็นคนแบกเซวียนชิงกลับมาเอง เจ้าตัวจ้อยนี่ไม่ไว้หน้ากันเกินไปแล้ว ซีกวงคว้าตัวมันแล้วหิ้วมาตรงหน้า ชี้มือไปที่เฟิงจงพลางเอ่ย “เจ้าต้องรู้แน่ว่านี่เกิดจากสาเหตุอะไร รีบพูดมา”

ฉยงฉีร้องชือๆ สองหนแล้วสะบัดศีรษะเมินเขาไป

“ไม่รู้? เจ้าพิทักษ์ต้นฉยงซังมานานปี ไหนเลยจะไม่รู้ได้” ซีกวงยื่นมือเสกเนื้อสดใหม่หนึ่งชิ้นมาแกว่งไปมาตรงหน้ามัน “ไม่รู้จริงหรือ เจ้าลองคิดดูให้ดีๆ นะ”

ฉยงฉีหิวโหยมานานแล้ว พอเห็นเนื้อก็น้ำลายสอทันที มันรีบวาดอุ้งเท้าไปหมายจะเอื้อมหยิบ ขณะที่ศีรษะก็ผงกแรงๆ

“พูพูชือชือ…” มันพูดออกมาจนหมดเปลือก กระทั่งเมล็ดฉยงซังมันยังคายออกมา แค่เรื่องความลับพวกนี้ก็ช่างปะไรแล้ว สิ่งสำคัญคือได้เนื้อมากินชิ้นหนึ่งต่างหาก

“เป็นเช่นนี้นี่เอง” ซีกวงเข้าใจกระจ่างแจ้งแล้ว…ที่แท้ผลฉยงซังไม่ใช่แค่กินลงไปก็ใช้ได้ ยังต้องมีขั้นตอนในการหลอมรวมกับกายเนื้อก่อน

ภายหลังมนุษย์กินผลฉยงซังเข้าไปแล้วจะไม่สบายกายนัก โดยปกติต้องนั่งบำเพ็ญสี่สิบเก้าวันผลฉยงซังถึงจะหลอมรวมเป็นหนึ่งกับกายเนื้อได้ โดยจะผลัดสิ่งหมักหมมในกายออกไปจนกระทั่งก่อเกิดเป็นร่างอายุวัฒนะ ทว่าสิ่งที่เฟิงจงกินเข้าไปคือเมล็ดฉยงซังซึ่งมีพลังมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันทวีของตัวผล ร่างกายของมนุษย์ธรรมดาจึงยากที่จะแบกรับไว้ได้

ซีกวงโยนเนื้อให้ฉยงฉีก่อนประคองเฟิงจงลุกขึ้นนั่ง เขาใช้พลังเทพสำรวจในร่างกายนางอย่างละเอียด จริงดังคาด เมล็ดฉยงซังที่อยู่บริเวณท้องกลายเป็นอัคคีอันร้อนระอุที่กระจุกตัวไม่ยอมสลาย ทั่วกายของนางจึงร้อนลวกดุจน้ำที่ต้มจนเดือดพล่าน หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่านางต้องไปเยือนตำหนักยมโลกจริงๆ เสียแล้ว

ทางเดียวคือต้องใช้พลังเทพบังคับเร่งให้เมล็ดฉยงซังหลอมรวมกับกายเนื้อ ซีกวงผนึกพลังไว้ที่ปลายนิ้ว กรุยเส้นชีพจรไปตลอดทางตั้งแต่หลังคอจรดปลายกระดูกสันหลังตรงช่วงเอว ยังดีที่ดวงจิตของเขากับกระแสโลหิตของนางเข้ากันได้เป็นอย่างดี ทุกอย่างจึงราบรื่นยิ่ง อัคคีอันร้อนระอุในร่างนางนั้นเริ่มจะกระจายตัวแล้ว

เฟิงจงเผยอปากนิดๆ ระบายลมร้อนออกมา ทว่าดวงตายังปิดสนิทไม่ลืมขึ้นแม้แต่น้อย อัคคีอันร้อนระอุก็ยังไม่ลดความร้อนลงไป บนร่างจึงยังร้อนอยู่มาก

ซีกวงจัดท่าให้นางนอนราบ ส่วนตนเองลุกขึ้นมองฟ้า ครุ่นคิดอยู่เนิ่นนานถึงหยิบขลุ่ยสั้นเลาหนึ่งจากในอกเสื้อ วางขลุ่ยจรดกับริมฝีปากแล้วเป่าคาถาเรียกมังกร

เพียงชั่วพริบตาบนท้องฟ้าก็บังเกิดเสียงครืนครั่นปานอสนีฟาดอย่างต่อเนื่อง มังกรเขียวสองตัวกลางม่านเมฆเหาะไขว้สลับกันมา อึดใจต่อมาพวกมันก็ใกล้เบื้องหน้าซีกวงแล้ว ร่อนลงมาซ้ายขวาข้างละหนึ่งตัว

ซีกวงชี้มือไปยังหลังคาที่ทำขึ้นจากกิ่งไม้หลายกิ่งนั้นพลางกล่าว “พวกเจ้าจงกลั่นเมฆโปรยฝนอยู่ที่นี่ ชั่วเวลาเค่อเดียวก็หยุดได้แล้ว อย่าให้บนสวรรค์แตกตื่นเป็นอันขาด”

สองมังกรมองหน้ากันเลิ่กลั่ก การบันดาลฝนอยู่ในความรับผิดชอบของพญามังกรเจ้าสมุทร ไม่ได้อยู่ในขอบเขตหน้าที่ของพวกมันสักหน่อย