ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 4

ฉีอวิ๋นถูกกระชากขึ้นก้อนเมฆ ขณะที่ร่างยังคงโงนเงนเขาก็เอ่ยอย่างไม่เห็นพ้อง “มีอะไรน่าปิดบังเล่า ก็ให้เขาตามหาไปสิ จะหาพบหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง หากหาพบจริงก็ยิ่งดีเลย ถึงตอนนั้นพอพวกเราลงมือ เขาน่ะหรือจะมีปัญญามาแย่งชิงกับพวกเราได้”

ชิงหลีอยากใช้จะงอยปากจิกปลิดชีพฉีอวิ๋นเสียเดี๋ยวนี้เลย “ข้าไม่อยากให้เขาได้มีโอกาสเลยสักนิด! อีกอย่างนะ เขาไม่มีปัญญามาแย่งชิงกับข้า…ไม่ใช่กับพวกเรา”

ชิ สุภาพบุรุษย่อมไม่ต่อปากต่อคำกับนก ฉีอวิ๋นไม่เก็บวาจาของวิหคครามอย่างชิงหลีมาเป็นอารมณ์หรอก กระนั้นระหว่างทางที่ถูกอีกฝ่ายลากตัวเหาะเหินไปมา ฉีอวิ๋นก็ยังพูดแย้งอยู่ในใจ…อย่างไรเสียก่อนที่จะพบเจอจ่งเสิน ผลสุดท้ายจะออกมาเป็นเช่นไรก็ยังไม่มีผู้ใดสรุปได้

ท้องนภามืดมิดแล้ว เมื่อไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของพวกเขาอีก ซีกวงก็วกกลับมายังหุบเขาอีกครา สองมังกรซึ่งหยุดฝนสลายเมฆไปเรียบร้อยแล้วกำลังรอคอยผู้เป็นนายอยู่ที่ข้างเนินดิน นอกจากออกกระบวนท่ามังกรเทพสะบัดหางทันทีที่ได้ยินเสียงร้องพูชือแล้ว หลงต้ากับหลงเอ้อร์ก็นับว่าอยู่ในอาการที่สงบเสงี่ยมดีทีเดียว

ซีกวงร่ายอาคมทันใด เนินดินที่อยู่เบื้องหน้าสายตาพลันทลายออก เผยให้เห็นตัวเพิงหลังเดิม ส่วนต้นท้อต้นนั้นก็ยืดตัวคืนสภาพเป็นกิ่งไม้ที่พาดขึ้นเป็นหลังคาเพิง ที่แท้นี่ก็คือข่ายอาคมที่เขาวางไว้นั่นเอง

เซวียนชิงนั่งตัวเปียกปอนอยู่ด้านข้าง ส่วนฉยงฉีที่หน้าตามอมแมมกำลังจ้องเขม่นอยู่กับสองมังกร

ซีกวงค้อมกายเข้าไปในเพิงพัก พินิจร่างกายภายนอกของเฟิงจงโดยละเอียด ในที่สุดสีแดงซ่านบนพวงแก้มของนางก็จางหายไปเสียที ครั้นตรวจภายในร่างนางก็พบว่าอัคคีที่ร้อนระอุได้สลายตัวไปแล้วเช่นกัน

เขาโบกมือไปด้านหลัง ให้สองมังกรรู้ว่างานสำเร็จได้เวลากลับไปแล้ว ในที่สุดดวงตาคู่ใหญ่สองคู่ก็เลิกจ้องกับดวงตาคู่เล็กของฉยงฉี หลงต้ากับหลงเอ้อร์พากันเชิดศีรษะสะบัดหน้า ก่อนจะเหาะตามกันไป มุ่งหน้ากลับสู่ภูเขาฝูเฟิง

เฟิงจงกำลังอยู่ในห้วงฝัน นางฝันเห็นภาพเหตุการณ์ยามที่ตนเองเพิ่งจะตื่นขึ้นมาบนพิภพมนุษย์ ยามนั้นไม่มีควันธูปสักการะเทพ ยิ่งไม่มีระบำอธิษฐานใดๆ นางเพียงแค่ตื่นขึ้นจากการนอนตลอดหลายพันปีเช่นนี้โดยปราศจากการเตือนล่วงหน้า

ยามที่อยู่ในช่วงของนิทรา…พิภพมนุษย์มีแต่ความรุ่งเรืองร่มเย็น ร่างของนางรายล้อมไปด้วยหญ้าหอมและกล้วยไม้ ทว่าภายหลังที่ตื่นขึ้นมา…กลับมีเพียงต้นหญ้าเหี่ยวเฉากับใบไม้แห้งเหี่ยวอยู่รอบตัว

นางออกค้นหาในหลายๆ สถานที่ แต่ไม่พบเจอมนุษย์เลยสักคนเดียว สิ่งที่เห็นมีเพียงสัตว์อสูรที่เตร็ดเตร่ไปทั่ว เมื่อเงยศีรษะขึ้น…ผืนฟ้าก็อยู่ไกลเกินกว่าที่นางจะไปได้ถึง ครั้นก้มหน้ามองผืนดิน…ทุกพื้นที่ก็ไม่ต่างไปจากขุมนรกอเวจี

พิภพสวรรค์คล้ายกับลืมเลือนพิภพมนุษย์แห่งนี้ไปแล้ว จนแล้วจนรอดบนแผ่นดินที่แตกระแหงจนเป็นร่องกว้างกว่าหนึ่งฉื่อนี้ก็ยังไม่เห็นสายฝนโปรยปรายลงมาเสียที แม้แต่ตัวนางก็รู้สึกร้อนเป็นไฟจนทั้งร่างคล้ายจะปริแยกแล้ว

หากมีฝนตกลงมาสักครั้งก็คงดีสิ…นางคิดเงียบๆ ขณะนั่งอยู่บนดินที่แตกระแหง