ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 4

จากนั้นท้องฟ้าก็มีสายฝนโปรยปรายลงมาจริงๆ หยาดน้ำอันเย็นเฉียบแสนสบายนั้นพาให้เฟิงจงรู้สึกสดชื่น นางรู้สึกราวกับทุกส่วนในร่างกายมีการเปลี่ยนแปลงใหม่ทั้งหมด กระทั่งสติรับรู้ก็แจ่มชัดขึ้นด้วย

ยามที่เฟิงจงตื่นจากห้วงฝัน แสงอรุโณทัยยังคงมีเพียงอ่อนๆ ท่ามกลางแสงสลัวนั้นนางมองเห็นใบหน้าของซีกวงได้ชัดเจน ดวงตาที่หลุบต่ำมองมาของเขาราวกับซึมซับความอบอุ่นกระจ่างตาของแสงแรกอรุณเอาไว้

“โอ๊ะ เมล็ดพันธุ์น้อย เจ้าตื่นแล้วหรือ ยินดีกับเจ้าด้วย อายุขัยของเจ้าจะไม่มีจุดสิ้นสุดอีก นับแต่นี้เจ้ามีอายุขัยเสมอฟ้าแล้ว”

เฟิงจงกะพริบตาถี่ๆ ก่อนจะลุกพรวดขึ้นนั่งทันที “จริงหรือ”

ซีกวงผงกศีรษะรับ

“แล้วเหตุใดข้ายังรู้สึกหิวอยู่เล่า”

“ก็เพราะเจ้ายังเป็นมนุษย์อยู่น่ะสิ”

เฟิงจงคอตก ก่อนจะล้มตัวกลับลงไปนอนตามเดิม “ข้าหิวเหลือเกิน”

ซีกวงมองนางอย่างขบขันพลางหิ้วฉยงฉีโยนไปที่เบื้องหน้านาง “เฝ้าไว้ให้ดีล่ะ” จบคำกำชับเขาก็ลุกขึ้นเดินจากไปไกล

ฉยงฉีร้องพูชือแล้วขยับอุ้งเท้าเจ้าเนื้อถอยห่างจากเฟิงจงไปสองก้าวเงียบๆ ทว่ากลับไปเหยียบถูกเท้าของเซวียนชิงที่อยู่ด้านหลังเข้าจนได้ มันเห็นเฟิงจงจ้องมาตาเขม็งจึงรีบหลบไปข้างหลังเซวียนชิงทันใด แต่ก่อนหน้านั้นมันก็ยังไม่ลืมที่จะยื่นอุ้งเท้าจ้ำม่ำของมันออกไปเช็ดบนหน้ารองเท้าของเซวียนชิงด้วยสองที

เฟิงจงหัวเราะขันอย่างอ่อนแรง “นับว่าเจ้ายังฉลาด แล้วก็น่าเอ็นดูไม่น้อย ต่อไปก็จงติดตามข้าอย่างเชื่อฟังเถอะ หากเจ้าริอ่านไปข้องเกี่ยวกับอวี้ถูอีก ข้าจะไม่ให้เจ้าได้กินเนื้อเลยสักคำเดียว!”

ฉยงฉีร้องพูชืออย่างเศร้าสร้อย ซ่อนกายอยู่ด้านหลังของเซวียนชิงโดยไม่ยอมออกมาอีก

ซีกวงเดินไปถึงข้างไม้ผลต้นหนึ่งที่อยู่บริเวณบึงน้ำแล้ว เขาเด็ดผลไม้ป่าหนึ่งกองมาได้อย่างง่ายดาย ก่อนจะปลิดหนึ่งผลยัดใส่เข้าปากเพื่อชิมดู ปรากฏว่ารสชาติของมันเปรี้ยวฝาดเกินทน เขาขมวดคิ้วขบคิด…มิสู้ลองไปดูที่อื่นว่ามีสัตว์อสูรบ้างหรือไม่ ถึงอย่างไรกินเนื้อก็ย่อมดีกว่ากินผลไม้ป่านี้แน่นอน

แต่เพิ่งจะขยับฝีเท้า เขาก็พลันชะงักไป เอ๊ะ นี่ข้ากำลังทำอะไรอยู่ เหตุใดเพียงแค่เฟิงจงพูดว่าหิว ข้าก็ต้องวิ่งออกมาหาของกินให้นางในทันทีด้วย ข้าเป็นหุ่นเวทจนเคยชินแล้วหรือ!

ความคิดนี้ทำให้ซีกวงอารมณ์เสียยิ่ง เขาสะบัดมือโยนผลไม้ทั้งหมดทิ้งไป