ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 4

หลังจากเอนร่างนอนจนกระทั่งตะวันสายโด่ง เฟิงจงก็รอต่อไปไม่ไหวแล้ว ทว่านางเพิ่งจะลุกขึ้นนั่งก็เห็นซีกวงเดินเนิบนาบมาแต่ไกล มือข้างหนึ่งลากแส้ยาว มืออีกข้างไพล่หลัง รอจนเขาเดินเข้ามาใกล้ มือข้างนั้นก็โยน ‘ของ’ มาเบื้องหน้า สิ่งที่ถูกโยนมาถึงกับเป็นสัตว์อสูรมีปีกอ้วนพีตัวหนึ่ง

ฉยงฉีโผล่ร่างออกมาทันใด “พูพู” มันชูอุ้งเท้าพร้อมกับโห่ร้องเสียงดัง

เฟิงจงเองก็แสนจะตื่นเต้นยินดี “เจ้าช่างเก่งกาจยิ่งนัก รีบเอาไปย่างเร็วเข้าเถอะ ข้าหิวจะตายอยู่แล้ว เอารสชาติที่ย่างด้วยเพลิงกสิณนะ!”

ซีกวงหันหลังขวับ ก่อนจะใช้ด้ามแส้เคาะบนหลังมืออีกข้างของตนโดยไม่ให้เกิดเสียง…ไฉนจึงควบคุมมือนี้ของตนเองไม่ได้อยู่เรื่อย!

หลังจากได้กินดื่มอย่างอิ่มหนำแล้ว เฟิงจงก็กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก นางยิ่งสัมผัสการเปลี่ยนแปลงภายในร่างกายได้อย่างชัดเจน

เฟิงจงเดินไปที่ริมบึงแล้วนั่งเข้าฌาน หลังจากโคจรพลังวิเศษไปตามเส้นลมปราณเริ่นและตูหนึ่งรอบเล็ก จากนั้นค่อยโคจรหนึ่งรอบใหญ่* ฉับพลันรู้สึกว่าทั่วร่างเปี่ยมล้นด้วยพลัง ปลอดโปร่งเบาสบายตัวยิ่งนัก

“คาดว่าการฟื้นฟูพลังเทพของเจ้าคงใกล้สำเร็จไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว” ซีกวงใช้มือข้างหนึ่งหนุนศีรษะ นอนตะแคงอยู่ในเพิงพัก พลางใช้มืออีกข้างปั่นหญ้าเย้าแหย่ฉยงฉี

ฉยงฉีกำลังอุ้มเนื้อกินอย่างเอร็ดอร่อย พอถูกหญ้าเส้นนั้นเขี่ยรังควานก็รู้สึกหงุดหงิดใจยิ่งนัก แต่ก็ติดตรงที่อีกฝ่ายเป็นผู้หาอาหารมาให้ มันจึงทำได้แค่มีโทสะแต่ไม่กล้าปริปาก ได้แต่หลบไปหลบมาเท่านั้น

เฟิงจงลืมตาขึ้นแล้ว “จริงทีเดียว พลังวิเศษที่เพิ่มพูนขึ้นในช่วงนี้ได้หลอมรวมเข้าสู่เส้นลมปราณทั่วร่างข้าโดยสมบูรณ์แล้ว คาดว่าดวงจิตเทพก็คงก่อตัวขึ้นใหม่แล้วเช่นกัน”

ซีกวงคลี่ยิ้ม “เช่นนี้ก็สามารถเร่งฟื้นฟูความเป็นเทพผ่านการบำเพ็ญเซียนได้แล้วน่ะสิ ทว่าแต่ไรมาการบำเพ็ญของมนุษย์ก็มีอุปสรรคอยู่มากมาย ยิ่งตอนนี้พิภพมนุษย์เป็นเช่นนี้ก็ยิ่งไม่เอื้อต่อการบำเพ็ญเลย ต่อให้ร่างเจ้ามีอายุยืนยาว เกรงว่าอย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาถึงหลายร้อยปี”

เฟิงจงกล่าว “สำหรับข้า วิธีบำเพ็ญของมนุษย์ทั่วไปล้วนแต่ไร้ผล เดิมทีข้าก็ถือกำเนิดขึ้นโดยอาศัยวิสุทธิ์โลหิตของมหาเทพ หากคิดจะกลับไปเป็นเทพจริงๆ ก็มีแต่ต้องยืมวิสุทธิ์โลหิตของมหาเทพอีกครั้งแล้ว”

ซีกวงตะลึงงัน เลิกเย้าแหย่ฉยงฉีทันที “มหาเทพหนี่ว์วานิทราไปชั่วนิรันดร์แล้ว เจ้าจะไปยืมวิสุทธิ์โลหิตของนางได้อย่างไร”

“ผู้ใดว่าข้าต้องการจะยืมวิสุทธิ์โลหิตของมหาเทพหนี่ว์วาเล่า” เฟิงจงคล้ายมีแผนการในใจอยู่แต่แรกแล้ว นางปัดแขนเสื้อก่อนลุกขึ้นยืน “สรุปคือข้าผู้สันโดษมีวิธีการอันยอดเยี่ยมของข้าเอง”

ซีกวงเลิกคิ้ว วิธีบำเพ็ญของมหาเทพบรรพกาลไม่ธรรมดาจริงเสียด้วย

เฟิงจงเดินมาถึงเบื้องหน้าของซีกวง นางใช้นิ้วมือดันมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้ม ก่อนจะย่อกายลงมองเขา “ปกติหน้าที่บนสวรรค์ของเจ้ายุ่งหรือไม่”

ไฉนอยู่ดีๆ ก็มาเอาใจใส่?…ซีกวงมีท่าทีระแวดระวังขึ้นมาทันที “ก็พอควร แต่มังกรสองตัวที่ตำหนักข้างานยุ่งกว่า”

รอยยิ้มของเฟิงจงลึกล้ำยิ่งกว่าเดิม “ในเมื่อเจ้างานไม่ยุ่ง เช่นนั้นจะช่วยทำงานเล็กๆ ของข้าสักเรื่องหนึ่งได้หรือไม่”

“เล็กเพียงใดเล่า”

เฟิงจงตอบ “ข้ามีของวิเศษอยู่สองชิ้น หนึ่งคือคทาหม่อนมังกร…มีพลังที่ทำให้สรรพสิ่งเจริญเติบโต อีกหนึ่งคือแจกันหยกสีน้ำเงิน…เปี่ยมด้วยพลังแห่งการฟูมฟักทายาท มีเพียงนำพวกมันกลับมา ข้าถึงจะอาศัยวิสุทธิ์โลหิตของบรรดาเทพเซียนมาบำเพ็ญเซียนได้อย่างราบรื่น”

สำหรับซีกวงแล้ว ของวิเศษสองชิ้นนี้ของนางไม่แปลกหูแต่อย่างใด อันที่จริงเหตุที่ในสามพิภพพูดกันว่าจ่งเสินสามารถสืบเชื้อสายของสรรพชีวิตได้นั้น เป็นเพราะนางมีแจกันหยกสีน้ำเงินนั่นเอง กล่าวกันว่าทายาทที่ฟูมฟักขึ้นมาจากแจกันหยกนี้จะได้รับการสืบทอดพลังอันบริสุทธิ์และล้ำเลิศที่สุดของบุพการี

แม้ยามปกติซีกวงจะรำคาญเรื่องยุ่งยากเพียงใด แต่พอเป็นสองสิ่งนี้ต่อให้ยุ่งยากเพียงใดก็ต้องไปนำกลับมาให้ได้