ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 4

เขาผุดลุกขึ้นนั่ง “เจ้านำของวิเศษไปเก็บซ่อนไว้ที่ใดเล่า”

เฟิงจงนิทราไปยาวนานเหลือเกิน พอจู่ๆ ถูกถามขึ้นมา นางจึงต้องเท้าคางขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง “น่าจะเป็นที่ทะเลเขี้ยวพิโรธ”

ซีกวงมุ่นคิ้วทันที “นั่นไม่เท่ากับอยู่ที่แดนฮุ่นตุ้นหรือ”

เฟิงจงผงกศีรษะรับ

แดนฮุ่นตุ้นตั้งอยู่ที่ชายขอบของสามพิภพ เป็นพื้นที่สีเทาซึ่งไม่แบ่งแยกฝ่ายธรรมะหรืออธรรม ส่วนใหญ่เป็นที่อยู่ของปีศาจมารกับนักโทษที่ถูกเนรเทศ ซีกวงกุมหน้าผาก “พูดมาตามตรงเถอะ ตอนที่ไปซ่อนของวิเศษ เจ้าดื่มสุราจนเมามายใช่หรือไม่”

ใบหน้าของเฟิงจงฉาบไปด้วยความมั่นใจ “ข้าซ่อนไว้ที่นั่นก็ย่อมต้องมีเหตุผลที่มิอาจไม่ซ่อน เจ้านึกว่าข้าอยากทำเช่นนั้นหรือไร!”

ซีกวงทอดถอนใจ ของวิเศษจำเป็นต้องนำกลับมา การเดินทางครั้งนี้ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ หากเฟิงจงในร่างมนุษย์มุ่งหน้าไปเพียงลำพังย่อมจะเป็นอันตรายยิ่งยวด ยิ่งหากขาดความช่วยเหลือจากเขาไปก็ไม่มีทางจะเข้าสู่แดนฮุ่นตุ้นได้โดยราบรื่นเป็นอันขาด ทว่าจะให้เขาไปด้วยก็ถือเป็นความยุ่งยากเช่นกัน แดนฮุ่นตุ้นมีทั้งฝ่ายธรรมะและอธรรมผสมปนเป เป็นสถานที่ของผู้ถูกเนรเทศ หากมีเทพสวรรค์ผู้หนึ่งโผล่ไปในสถานที่เช่นนั้นย่อมสะกิดให้ผู้อื่นระแวงสงสัยได้ง่ายดายยิ่ง

เขามองดูฉยงฉีที่ยังคงอุ้มเนื้อขึ้นแทะอย่างไม่บันยะบันยัง ก่อนจะเบนสายตาไปมองเซวียนชิงผู้นั่งทึ่มทื่ออยู่ด้านข้าง “ยังต้องพาพวกเขาไปด้วย?”

“ข้อนั้นย่อมแน่นอน พวกเขาเป็นหุ่นเวทของข้า หากไม่ติดตามข้า แล้วจะให้ไปที่ใดได้อีก”

บนพิภพนี้ไม่มีสิ่งที่ได้มาโดยง่ายเลยจริงๆ ไม่ว่าอะไรก็ล้วนแต่ยุ่งยากยิ่งนัก ซีกวงนวดหว่างคิ้วก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากเพิงไป “ออกเดินทางเช่นนี้ไม่ไหวแน่ เจ้ารอสักพักแล้วกัน ข้าจะกลับไปหยิบของก่อน”

เฟิงจงลุกขึ้นส่งเขา “รีบไปรีบมานะ ข้าจะรอเจ้า”

ซีกวงโบกมือให้ จากนั้นร่างก็ไหววูบหายไป

เฟิงจงเองก็ไม่อยู่เฉย รีบลงมือเตรียมการโดยไม่รอช้า ทว่าพอหันหน้าไป นางก็เห็น ‘ผลงานชิ้นสำคัญ’ ของฉยงฉีเข้าเสียก่อน…แรกเริ่มนางในสภาพหิวจนอ่อนแรงไม่อาจกินได้สักเท่าไร นางย่อมไม่คาดคิดว่าสัตว์อสูรย่างที่แสนจะอ้วนพีเมื่อครู่จะถูกฉยงฉีกินไปกว่าครึ่งค่อนตัวแล้ว นางจึงปรี่เข้าไปช่วงชิงกลับมาทันที

“เห็นหรือไม่ นายพรานจากไปแล้ว กินให้น้อยหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นกินหมดมื้อนี้ก็ไม่มีมื้อหน้าแล้วนะ!”

ฉยงฉีที่คาบเนื้อคาอยู่ในปากชิ้นหนึ่งมองตาละห้อยไปยังจุดที่ซีกวงหายลับไป ก่อนจะวางชิ้นเนื้อในปาก อดใจยังไม่กินเนื้อชิ้นนั้นแล้วหันมาเลียอุ้งเท้าแทน