ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 5

ครั้นมองไปอีกหน นางก็ต้องตื่นตะลึงกับทิวทัศน์เบื้องหน้าอันงดงามจับตานั้น ยามอรุณรุ่งเมฆเจ็ดสีลอยอยู่กลางเวหา สายหมอกลอยปกคลุมทั่วบรรพตเซียน ต้นหญ้างอกงาม นกขมิ้นโบยบิน เผยสีสันแห่งฤดูวสันต์ทั่วท้องทุ่ง เมื่อเดินมุ่งหน้าต่อไป เบื้องหน้าสายตาก็ปรากฏธารน้ำเพิ่มมาอีกสาย น้ำในลำธารใสกระจ่างจนเห็นก้นบึ้ง ทั้งอวลฟุ้งไปด้วยกลิ่นหอมของน้ำอมฤต

เฟิงจงโยนฉยงฉีทิ้งไปแล้วค้อมกายวักน้ำขึ้นมา ส่งผลให้ผิวน้ำกระเพื่อมไหว ยามเมื่อผิวน้ำคืนสู่ความเรียบสงบก็ฉายสะท้อนเงาร่างของนางออกมา…ศีรษะงามได้รูป คิ้วโค้งเรียวยาว เรือนร่างอรชร…ถึงกับเป็นรูปโฉมของนางยามเจริญวัยแล้ว

ซีกวงเดินไปไม่กี่ก้าวก็พบว่าเฟิงจงไม่ได้ติดตามมาด้วย เขาหันหน้าไปมองจึงเห็นนางนั่งยองกับพื้นในอาการเหม่อลอย ส่วนฉยงฉีที่อยู่ข้างๆ ก็กำลังแยกเขี้ยวใส่นาง ท่าทางดูกระสับกระส่ายยิ่ง

ไอมารในที่แห่งนี้ส่งผลต่อสัญชาตญาณเดิมของสัตว์อสูร เดิมทีร่างของเฟิงจงที่เปี่ยมด้วยปราณชีวิตก็เป็นอาหารที่สัตว์อสูรปรารถนาจะกลืนกินลงท้องเป็นที่สุดอยู่แล้ว ด้วยกังวลว่าฉยงฉีจะหุนหันทำอะไรลงไป ซีกวงจึงเดินไปแตะเบาๆ กลางหน้าผากของมันเพื่อถ่ายเทปราณบริสุทธิ์เข้าไปหนึ่งสาย ผลลัพธ์เป็นดังคาด ฉยงฉีสงบเสงี่ยมขึ้นมากทีเดียว

ตอนนี้เองแขนเสื้อของซีกวงพลันถูกยุดไว้ เขาหันขวับไปก็เห็นเฟิงจงยืนขึ้นแล้ว สองตาของนางเคลิบเคลิ้ม รอยยิ้มละมุนละไม มือข้างหนึ่งยุดแขนเสื้อของเขาไว้พลางแอบอิงเข้ามาช้าๆ

ซีกวงตกตะลึง “เจ้าเป็นอะไรไป”

เฟิงจงเขย่งปลายเท้าเบาๆ ร่างครึ่งซีกพักพิงอยู่บนเรือนกายของเทพหนุ่ม นางไล้นิ้วมือไปบนใบหน้าของเขา ก่อนจะลูบสัมผัสริมฝีปากของเขาทีละนิด รอยยิ้มของสาวน้อยแฝงอารมณ์หวามไหวถึงสามส่วน “อย่างไรกัน หรือเจ้าไม่ได้คิดอะไรกับข้าแม้แต่น้อย?”

ซีกวงพลันกระอักกระอ่วน จะหัวเราะก็มิใช่ ร้องไห้ก็ไม่เชิง

ปกติมนุษย์ทั่วไปไม่มีทางเข้าสู่แดนฮุ่นตุ้นได้แน่ เพราะแปดในสิบส่วนล้วนร่วงลงมาตายตั้งแต่นอกปากทางเข้าแล้ว หรือต่อให้เคราะห์ดีรอดชีวิตมาได้ พอผ่านปากทางเข้ามาก็จะจมอยู่ในอาคมมายาไม่อาจคืนสติได้อยู่ดี ทั้งที่บอกนางแล้วว่าต้องระมัดระวังในทุกเรื่อง ไฉนนางยังคงถูกเล่นงานได้เล่า

หว่างคิ้วของเฟิงจงปรากฏไอมารรวมตัวอยู่รางๆ รอยยิ้มบนดวงหน้านางยิ่งเย้ายวนหยาดเยิ้ม ผิดกับรูปโฉมที่ยังดูอ่อนเยาว์ไร้เดียงสา กระนั้นความต่างเช่นนี้ก็ยังแฝงไว้ซึ่งเสน่ห์อันตรึงจิตพรากวิญญาณอย่างหนึ่ง ยากนักที่ซีกวงจะได้เห็นนางมีท่าทีเช่นนี้ เขาหักใจเรียกสตินางกลับมาไม่ได้จริงๆ จึงทำเพียงเก็บงำอมยิ้มไว้พลางถอยไปเบื้องหลังกระทั่งแผ่นหลังชิดกับหินผา ทว่านางยังคงตามติดเขาไม่ห่างสักก้าว ทั้งกอดเกาะแนบแน่นยิ่งขึ้นด้วย

“เจ้าจะไปไหน…หืม?” สาวน้อยถามเสียงนุ่มละมุน ขณะที่มือขยุ้มสาบเสื้อของซีกวงไว้

ซีกวงถอนหายใจ ตัดสินใจแล้วว่าควรเรียกสตินางดีกว่า ขณะที่เขาเพิ่งจะยกมือขึ้นหมายขจัดไอมารที่หว่างคิ้วให้นาง ปลายนิ้วของเขาก็พลันถูกนางยึดกุมเอาไว้ก่อน