ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 5

ซีกวงรู้อยู่แล้วว่าไม่อาจหลบพ้น เซี่ยจื้อเป็นถึงยอดฝีมือในการจับกุมเทพเซียน มันย่อมไวต่อกลิ่นอายของเทพเซียนเป็นพิเศษอยู่แล้ว นับประสาอะไรกับในแดนฮุ่นตุ้นที่คลุ้งไปด้วยไอมารแห่งนี้ กลิ่นอายของเทพเซียนยิ่งจะถูกตรวจพบได้ง่ายขึ้น เขาลอบวางข่ายอาคมหนึ่งชั้นไว้บนร่างของเฟิงจงเพื่ออำพรางกลิ่นอายของนาง

เซี่ยจื้อกล่าวขึ้นอีก “วันก่อนท่านเทพชิงหลีฟ้องว่าท่านลักลอบกลั่นเมฆโปรยฝนในพิภพมนุษย์ หากตงจวินอยู่ที่นี่จริง ท่านจะปรากฏตัวแล้วตามข้ากลับพิภพสวรรค์ไปพบท่านเทพผู้คุมกฎได้หรือไม่”

ซีกวงอับจนปัญญา นึกแล้วเชียวว่าเจ้าชิงหลีนั่นจะไม่ปล่อยให้ข้าได้อยู่ดีมีสุข กระทั่งเรื่องไม่สำคัญก็คิดจะเล่นงานข้าให้ได้ ช่างเป็นนกที่น่ารำคาญยิ่งนัก

เฟิงจงเข้าใจทันทีว่าเป็นเรื่องราวใด นางจึงพูดเสียงอ่อย “เป็นข้าทำร้ายเจ้าจริงๆ ทำให้เจ้าเดือดร้อนมีความผิดเพิ่มมาอีกเรื่องแล้ว”

ซีกวงตั้งมือขึ้นเพื่อบอกให้นางเงียบเสียง ก่อนจะยัดกล่องหุ้มแพรใบนั้นใส่มือนาง “เมื่อก่อนเจ้าก็เป็นเทพ สิ่งของในนี้ย่อมใช้เป็นแน่นอน ข้าจะไม่สอนเจ้าใช้ทีละชิ้นแล้ว กล่องนี้เจ้าจงพกไว้ป้องกันตัว เดินทางมุ่งหน้าจากที่นี่ไปไม่เกินสามสิบหลี่ ก็จะมีผู้มาช่วยเหลือเจ้าแล้ว เจ้าแจ้งชื่อข้าออกไปเป็นใช้ได้”

เฟิงจงรับกล่องใบนั้นมา “แล้วเจ้าล่ะ”

“ข้าจะกลับพิภพสวรรค์ไปชี้แจงข้อเท็จจริงต่อเทพผู้คุมกฎ เขาตัดสินทุกเรื่องด้วยความเที่ยงธรรมเสมอมา คาดว่าเมื่อรู้ถึงเหตุและผลแล้วคงจะไม่ลงโทษข้ารุนแรงนัก เจ้าวางใจได้”

ละเมิดกฎสวรรค์มีหรือจะลงทัณฑ์สถานเบาได้ เฟิงจงยุดแขนเสื้อของเขาไว้ “ข้าจะตามไปกับเจ้าด้วย ต้นเหตุของความผิดอยู่ที่ข้า จะให้เจ้ารับโทษเพราะข้าได้อย่างไรกัน”

ซีกวงปัดมือของนางออก “เจ้ารีบไปนำของวิเศษกลับมาโดยเร็วจะดีกว่า หรือว่าเจ้าไม่อยากฟื้นฟูพลังเทพแล้ว?”

เฟิงจงลังเลอยู่บ้าง การที่นางเก็บซ่อนของวิเศษไว้ที่นี่ก็เพื่อป้องกันไม่ให้ผู้อื่นช่วงชิงไป แน่นอนว่าได้มาอยู่ในมือเร็วเท่าไรก็ยิ่งดี

ซีกวงฉวยโอกาสนี้อุ้มเฟิงจงขึ้นนั่งบนอาชาเหิน เขายกมือตบสะโพกอาชาเหินครั้งหนึ่ง มันก็ยกเท้าห้อตะบึงไปทางด้านหลัง

ฉยงฉีเห็นว่าจะออกเดินทางต่อแล้ว มันจึงกระโดดอย่างคึกคักร่าเริงขึ้นไปเกาะกระเด้งกระดอนอยู่บนหางของอาชาเหิน ม้าวิเศษพอพุ่งตัวออกจากขอบผาก็สยายสองปีกทะยานขึ้นฟ้าโดยไร้เสียง

เฟิงจงรีบหันกลับไปมอง ซีกวงเดินเนิบนาบอ้อมหินผาใหญ่ออกไปแล้ว เขาเดินตรงไปหาเซี่ยจื้อ อาภรณ์สีดำที่พัดพลิ้วล้อลมค่อยๆ กลายเป็นเพียงจุดเล็กกระทั่งมองไม่เห็น

อาชาเหินมีความเร็วยิ่งยวด ระยะทางสามสิบลี้จึงใช้เวลาแค่ไม่เท่าไร

เมื่อกดร่างอาชาเหินให้ลดระดับลงเล็กน้อย เฟิงจงก็กอดคอมันไว้พลางกวาดตามองเบื้องล่างอย่างละเอียด เพื่อค้นหาผู้ที่ซีกวงบอกว่าจะมาสนับสนุนนาง ทว่าตลอดทางที่ผ่านมากลับพบเห็นแต่ยอดเขาสูงๆ ต่ำๆ เท่านั้น

“พูชือ!” ฉยงฉีพลันส่งเสียงร้อง ก่อนจะปีนป่ายจากส่วนหางขึ้นมาบนหลังอาชาเหินแล้วใช้อุ้งเท้าเกาเอวนางทีหนึ่ง

เฟิงจงเอื้อมมือไปคว้าตัวมันมาด้านหน้าแล้วสั่งสอนหนึ่งประโยค “ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เจ้าจะมาร้องหิวนะ!”

“ชือ! พูชือชือชือพูชือ!” มารดาเจ้าสิ! บิดากำลังจะพูดเรื่องสำคัญกับเจ้าต่างหากเล่า!

ฉยงฉีจับหูเกาแก้มของมันด้วยความร้อนใจ เห็นเฟิงจงยังคงไม่ตื่นตัวระแวงระวังก็พาให้มันอารมณ์เสียจนต้องกระโดดย่ำบนหลังอาชาเหินไปสองทีแล้วล้มตัวลง พ่นลมขึ้นจมูกอย่างหมดอาลัยตายอยาก “พู…ชือพูพูชือชือ…”

เฮ้อ!…นายพรานชุดดำหายไปไหนแล้ว หากไม่มีเขาเกรงว่าคงไม่ไหว…