ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 5

เหล่าปีศาจภูเขาแตกตื่นถอยร่นกันไปหลายก้าว ก่อนจะรีบน้าวคันศรขึ้นข่มขวัญ

สัตว์ร่างใหญ่แยกเขี้ยวอันคมกริบด้วยท่าทางที่น่าเกรงขาม แต่แล้วจู่ๆ มันก็หันหลังขวับ แบกสาวน้อยผู้นั้นวิ่งเตลิดไปไกลลิบในพริบตา

เหล่าปีศาจภูเขาที่เตรียมตอบโต้พร้อมแล้ว ผลคือคู่ต่อสู้กลับหายตัวไปอย่างไม่คาดฝัน ภายหลังตะลึงงันอยู่ครู่หนึ่งพวกมันถึงค่อยได้สติ พากันร้องโหวกเหวกเร่งตามไปทันที

ของที่เฟิงจงให้ฉยงฉีกินก็คือลูกกลอนขยายขนาด ยาชนิดนี้กินแล้วจะทำให้รูปกายขยายใหญ่ขึ้นกว่าเดิมหลายสิบเท่า ทว่าพลังฝีมือกลับไม่ได้ถูกยกระดับขึ้นสักเท่าไร ดังนั้นพอขู่ขวัญอีกฝ่ายเล็กๆ น้อยๆ ก็ต้องเผ่นหนีกันแล้ว

ฉยงฉีวิ่งลงเขาชนนู่นกระแทกนี่ไปตลอดทาง นางหมอบอยู่บนหลังของมันกระทั่งจะลืมตาก็ยังไม่อาจลืมขึ้นมาได้ นางถูกกิ่งไม้ครูดไปหลายครั้งจนพวงแก้มกับหลังมือล้วนปวดแสบปวดร้อนไปหมด ไม่รู้ว่าหลบหนีอยู่นานเท่าใด จวบจนเบื้องหน้าคล้ายจะสว่างขึ้นบ้างแล้ว นางถึงได้ลืมตาขึ้นมอง และพบว่าพวกนางได้ออกจากเขตภูเขาลึกมาพักใหญ่แล้ว เบื้องหน้ามีแม่น้ำที่มองไม่เห็นจุดสิ้นสุดทอดขวางอยู่สายหนึ่ง

ฉยงฉีที่อยู่ใต้ร่างเฟิงจงคำรามเสียงต่ำหนึ่งหน จากนั้นร่างของนางก็เซถลาไปข้างหน้าแล้วหล่นตุบลงบนพื้น นางหันขวับไปก็เห็นฉยงฉีคืนสู่สภาพเดิมแล้ว มันกลิ้งเกลือกไปกับพื้นสองตลบเป็นก้อนกลมๆ ก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นแล้ววิ่งปรี่มาตะคอกที่เบื้องหน้านาง “พูชือพูชือ!”

เฟิงจงคาดเดาว่ามันคงโกรธอยู่ หลังจากแหวกขนตรวจดูผิวหนังบนร่างของมันแล้วไม่พบว่าได้รับบาดเจ็บ นางก็ไม่ใส่ใจกับการอาละวาดเล็กๆ ของมันอีก

ปีศาจภูเขาอาจตามมาทันได้ทุกเมื่อ นางยืนขึ้นพลางทอดสายตามองแม่น้ำออกไปไกล ก่อนจะกวักมือเรียกฉยงฉี “ไปกันเถอะ หรือเจ้าอยากจะถูกปีศาจภูเขาจับไปย่าง?”

ฉยงฉีไม่พอใจที่เฟิงจงพูดยิ่งนัก ฟังแล้วเหมือนสัตว์อสูรผู้ยิ่งใหญ่และเก่งกาจปราดเปรื่องกลับกลายเป็นไร้ฝีมือเยี่ยงนี้ไปได้ มันจึงวิ่งไปที่ริมแม่น้ำแล้วอมน้ำหนึ่งคำ ก่อนจะหันมาพ่นเสียงดังฟู่ใส่บนร่างนาง สุดท้ายเมื่อพ่นเสร็จแล้วมันกลับใจเสาะ ได้แต่ถอยหลังไปสองก้าวอย่างขลาดกลัว

“จอมตะกละนี่ ขวัญกล้าขึ้นทุกทีแล้วนะ!” เฟิงจงลูบชายเสื้อที่เปียกก่อนจะหิ้วตัวมันเดินไป

พ้นริมตลิ่งไปก็เป็นสายน้ำ ส่วนอีกข้างก็คือภูเขา นึกไม่ถึงว่านางเดินจนสุดทางแล้วก็ยังต้องเจอภูเขาอีก

เฟิงจงค้นหารอบด้านจนทั่วก็ยังไม่พบทางออก ในกล่องหุ้มแพรแม้มีขนแผงคอของอาชาเหินอยู่ แต่นางกังวลว่าเมื่ออยู่ที่สูงแล้วจะกลายเป็นดึงดูดความสนใจของผู้อื่นเข้า จึงจำใจไม่หยิบมาใช้งาน

สาวน้อยเงยหน้าพิจารณายอดเขาที่อยู่ตรงหน้าลูกนี้ พบว่ามีต้นไม้น้อยยิ่ง สภาพภูเขาก็ไม่สูงนัก คาดว่าเดินข้ามไปก็คงไม่ลำบากเท่าไร ฉยงฉีไวต่อไอมาร หากพบเจอสิ่งชั่วร้ายก็ย่อมจะเตือนนางได้แน่ ดังนั้นนางจึงให้ฉยงฉีนำทางอยู่เบื้องหน้า ตนเองเดินตามหลังขึ้นภูเขาลูกนั้นไป

ในภูเขาเงียบกริบไร้สรรพเสียง เห็นฉยงฉีเดินอาดๆ ไปได้ตลอดทาง เฟิงจงจึงค่อยๆ วางใจลงได้เสียที

เมื่อจวนจะถึงยอดเขา พวกนางก็พบไม้ใหญ่ต้นหนึ่งล้มขวางอยู่กลางทางเดิน ปิดกั้นเส้นทางที่พวกนางจะไปทั้งหมด ฉยงฉีกระโดดโหยงๆ สองหนล้วนไม่อาจข้ามไปได้ มันหัวเสียตะกุยลำต้นของไม้ใหญ่ไปหนึ่งอุ้งเท้า นึกไม่ถึงว่าหลังตะกุยแล้วจะได้ยินเสียงครวญครางแผ่วเบามาเสียงหนึ่ง มันเอียงคอมองอุ้งเท้าเจ้าเนื้อของตนพลางฉงนสงสัยว่าอุ้งเท้าทำให้เกิดเสียงเช่นนี้ได้อย่างไร

เฟิงจงสาวเท้าเดินขึ้นหน้าไปทันที ก้มหน้าแหวกใบไม้ออกดูก็พบชายหนุ่มชุดสีครามเกล้าผมผู้หนึ่งถูกทับอยู่ใต้ต้นไม้ ทั่วร่างเต็มไปด้วยเลือด นางสูดดมกลิ่นอายดู อีกฝ่ายถึงกับเป็นเซียนผู้หนึ่ง

หรือเขาจะเป็นผู้สนับสนุนที่ซีกวงพูดถึง? นางรีบกัดนิ้วมือเป็นแผล ก่อนจะให้เขาดูดเลือดไปหนึ่งคำ จากนั้นหยิบท่อนกระดูกสีขาวจากในถุงฟ้าดินออกมาขุดดินที่อยู่ใต้ร่างของเขา

รอจนนางขุดหลุมลึกขนาดย่อมได้หนึ่งหลุม ชายหนุ่มผู้นั้นถึงได้ลืมตาขึ้น “เป็นเจ้าที่ช่วยข้าไว้?”

เฟิงจงผงกศีรษะรับ ทางหนึ่งนางแหวกกิ่งไม้ออกเพื่อขยับร่างเขาเข้าไปในหลุมที่ขุดไว้ อีกทางก็สอบถาม “เจ้ารู้จักซีกวงหรือไม่”

ชายหนุ่มตอบอย่างอ่อนแรง “ไม่รู้จัก”

เฟิงจงยังไม่ถอดใจ “ตงจวินนะ เจ้าไม่รู้จักเชียวหรือ”

ชายหนุ่มตะลึงงัน “ตงจวินไม่ใช่มังกรสองตัวหรือ”

เฟิงจงอับจนถ้อยคำไปทันที เห็นทีซีกวงคงไม่เคยทำหน้าที่ให้สมกับตำแหน่งมาก่อนเลยกระมัง!