ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 5

ชายหนุ่มขยับตัว อาศัยหลุมดินคืบคลานออกมาทีละนิด ชุดสีครามบนร่างเปรอะทั้งคราบโลหิตและดินโคลน สภาพอเนจอนาถยิ่ง เขาเช็ดๆ มือและใบหน้า ก่อนจะฝืนยืนขึ้นคารวะไปทางเฟิงจง “ข้าน้อยหลิ่วเซิง ขอบคุณแม่นางยิ่งนักที่ช่วยชีวิต”

เฟิงจงเห็นท่าทางของเขาดีขึ้นมากแล้วก็ไม่อยากเสียเวลาอีก นางจึงทำเพียงผงกศีรษะรับแล้วเตรียมจะออกเดินทางต่อ

หลิ่วเซิงเอ่ยขวางนางไว้ “ดูเหมือนแม่นางจะเป็นมนุษย์ธรรมดา คงยังไม่รู้ว่าละแวกนี้มักจะมีอันธพาลโฉดชุดแดงมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ หมายจะครองความเป็นใหญ่ที่นี่ เป็นมันที่ทำร้ายข้าจนต้องติดอยู่ใต้ต้นไม้ แม่นางก็อย่าได้มุ่งหน้าต่อไปอีกเลย”

“ไม่เป็นไรหรอก” ข้าอดทนสู้จนมาถึงที่นี่แล้ว ไม่ว่าด้านหน้าหรือด้านหลังล้วนแต่อันตรายไม่ต่างกัน มีทางให้ถอยเสียเมื่อไรเล่า เฟิงจงกวักมือเรียกฉยงฉีเพื่อออกเดินทาง

หลิ่วเซิงถอนหายใจก่อนตามมากล่าว “แม่นางมีบุญคุณช่วยชีวิตข้าไว้ ข้าไม่อาจเห็นแม่นางเอาตัวไปเสี่ยงภัยได้ เช่นนั้นให้ข้าไปส่งแม่นางสักระยะเถิด เดินจากทางนี้ไปจะปลอดภัยกว่า” เขาผายมือในท่าเชื้อเชิญ ก่อนจะเดินนำไปยังป่าด้านข้าง

เฟิงจงขบคิดเล็กน้อยแล้วติดตามเขาไป

ต้นไม้ในภูเขาลูกนี้ค่อยดูปกติขึ้นมาหน่อย เพียงแต่ยิ่งเดินเข้าไป ป่าไม้ก็ยิ่งแน่นขนัดขึ้น แสงก็ทึบทึมขึ้นทุกที ทว่าฝีเท้าของหลิ่วเซิงยังคงไม่หยุด เดิมทีฉยงฉีที่เดินตามหลังเขาไปก็เป็นปกติดี แต่แล้วจู่ๆ มันก็หันขวับพลางถอยมาถึงข้างเท้าของเฟิงจง ส่งเสียงพูชือขึ้นจมูกเบาๆ แล้วไม่ยอมเดินหน้าอีก

เฟิงจงชะงักฝีเท้า กุมท่อนกระดูกสีขาวในมือแน่น “ที่นี่คือที่ใด”

หลิ่วเซิงหมุนกายกลับมามองฉยงฉีพลางหัวเราะถาม “เดรัจฉานตัวนี้มีที่มาอย่างไรกัน เหตุใดถึงได้ตื่นตัวเร็วเพียงนี้”

เสียงพูดยังไม่ทันขาดคำ ท่ามกลางต้นไม้รอบด้านก็ปรากฏเงาดำทะมึนกระโจนออกมาหลายสาย ถึงกับเป็นเหล่าปีศาจภูเขาที่ไล่ล่านางก่อนหน้านี้

“หลิ่วเซิง? เหตุใดเจ้ามาอยู่ที่นี่เล่า เจ้าไปทำงานให้ไต้อ๋องแล้วมิใช่หรือ!” ปีศาจภูเขาตนหนึ่งร้องตะโกนด้วยความประหลาดใจเมื่อพบเห็นเขา

หลิ่วเซิงแค่นเสียงฮึ ก่อนปัดๆ คราบโลหิตบนร่างอย่างรังเกียจ “อย่าไปพูดถึงเลย แค่กลางทางก็ถูกเจ้าหนูชุดแดงรังควานแล้ว หวุดหวิดจะสังเวยชีวิตในมือมันด้วยซ้ำ เคราะห์ดีที่มีแม่นางน้อยมนุษย์ธรรมดาผู้นี้ช่วยเหลือข้าเอาไว้”

ปีศาจภูเขาตนนั้นมองเฟิงจงแล้วเลียริมฝีปาก “แม่นางน้อยผู้นี้แม้จะดูน่าอร่อย ทว่านางเป็นคนที่ไต้อ๋องต้องการ เจ้าก็อย่าแตะต้องนางจะดีกว่า”

หลิ่วเซิงคลี่ยิ้มเฉกเช่นโจรเจ้าเล่ห์ “ในโลหิตของนางมีรสชาติแห่งอายุวัฒนะ เดิมทีข้าก็ตั้งใจจะจับนางไปมอบให้ไต้อ๋องอยู่แล้ว”

เหล่าปีศาจภูเขาได้ยินเช่นนั้นก็ชุลมุนราวกับหม้อเดือด แย่งกันพูดเจ้าประโยคข้าประโยค ชูคันศรกับลูกธนูโห่ร้องอย่างคึกคักตื่นเต้น…

“โอ๊ยๆ ร่างอายุวัฒนะเชียวนะ! กินแล้วก็จะอายุยืนไม่แก่เฒ่า!”

“อายุยืนไม่แก่เฒ่า! อายุยืนไม่แก่เฒ่า!”

ฉยงฉีทั้งกระโดดทั้งเต้นเร่าๆ อย่างโมโห “พูชือ! ชือพูพูพูพู!” พวกเศษสวะ! นางหนูน้อยนี่เป็นของบิดา!

นึกถึงตนเองที่เป็นถึงสัตว์ร้ายบรรพกาลผู้เกรียงไกร แต่กลับถูกแม่นางน้อยนี่บงการกดขี่มาเนิ่นนานปานนี้ กระทั่งเนื้อก็ไม่ได้กินอิ่ม เมล็ดฉยงซังก็ยังมาถูกช่วงชิงไป เหตุที่มันสู้ทนความอัปยศอยู่เช่นนี้ก็เพื่อรอคอยให้วันหน้ากลับมาผงาดเสียก่อน ถึงวันนั้นมันจะได้กินนางเป็นการชำระแค้น แต่เจ้าเศษสวะพวกนี้ถึงกับบังอาจจะมาฉกชิงคนของมัน เบื่อชีวิตกันแล้วสินะ!