ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 8

เสียงพูดยังไม่ทันขาดคำ หลงต้าก็มาถึงเบื้องหน้าเฟิงจงแล้ว มันรีบก้มศีรษะมังกรลงอย่างพินอบพิเทาพลางเอ่ยด้วยเสียงของมนุษย์ “ก่อนนี้เทพผู้เยาว์เช่นข้าน้อยมีตาแต่ไร้แวว กระทั่งวันนี้ถึงค่อยรู้ว่าจ่งเสินปรากฏกายขึ้นแล้ว ข้าน้อยยินดีมอบถุงฟ้าดินนี้แด่ท่านผู้เฒ่าเพื่อแสดงความเคารพขอรับ”

“แค่ก” เฟิงจงเพิ่งจะหยิบเนื้อใส่ปากก็สำลักทันที นางอดไม่ได้ต้องลูบใบหน้าตนเอง…ไฉนข้ากลายเป็นท่านผู้เฒ่าไปเสียแล้ว

ซีกวงกลั้นหัวเราะพลางยัดถุงฟ้าดินคืนใส่มือนาง “เช่นนี้ท่านผู้เฒ่าก็รับเอาไว้เถอะ”

เฟิงจงถลึงตาใส่เขา ก่อนจะชะงักกึก หันขวับไปมองเซวียนชิงที่นางเพิ่งนำออกมา

ซีกวงมีสีหน้าเคร่งขรึมทันตาเห็น นึกว่าอวี้ถูจะสถิตญาณไว้อีก “มีอะไรหรือ”

เฟิงจงรวบรวมสมาธิสูดดมกลิ่นอาย “แปลกแท้ ข้ารู้สึกอยู่ตลอดว่าเขาดูต่างจากเดิมอยู่บ้าง แต่ข้าในตอนนี้สูญเสียพลังวิเศษไปมาก ไม่อาจตรวจสอบได้โดยละเอียด”

ซีกวงลุกขึ้นแล้วยื่นสองนิ้วไปแตะหว่างคิ้วของเซวียนชิง เมื่อตรวจสอบจนทั่วร่างรอบหนึ่งแล้ว เขาก็เก็บความประหลาดใจเอาไว้ หันหน้ามาถามเฟิงจง “เจ้ารู้จักตะปูตรึงวิญญาณหรือไม่”

เฟิงจงส่ายศีรษะ

ซีกวงเอ่ย “เจ้านิทราไปยาวนานเหลือเกิน หากไม่รู้ก็ไม่แปลก มหาเทพบรรพกาลส่วนมากล้วนถือกำเนิดจากสรรพสิ่งในธรรมชาติ โดยมากการสำแดงพลังเทพก็จะอาศัยสรรพสิ่งในธรรมชาติเช่นเดียวกัน ผิดกับเทพรุ่นหลังที่ส่วนมากจะอาศัยการฝึกดวงจิตมาเพิ่มพูนพลังเทพ ตะปูตรึงวิญญาณก็ถือเป็นวิชาฝึกดวงจิตเช่นกัน ผู้ใช้วิชานี้จะต้องบั่นทอนดวงจิตของตนเองเพื่อไปกักดวงจิตของอีกฝ่ายเอาไว้ ขอเพียงดวงจิตของตนกล้าแข็งกว่าก็จะสามารถกัดกินดวงจิตของอีกฝ่ายจนหมดสิ้นอย่างช้าๆ ทำให้อีกฝ่ายกลายเป็นร่างกลวงเปล่าได้ในที่สุด เพียงแต่วิชานี้เสี่ยงยิ่งนัก เป็นกระบวนท่าที่แม้ทำร้ายศัตรูได้หนึ่งพัน ตนเองก็ต้องสูญเสียไปแปดร้อย” ซีกวงชี้มือไปทางเซวียนชิง “วิชาที่เล่นงานเขาก็คือตะปูตรึงวิญญาณ แต่ตอนนี้ไม่อาจสัมผัสถึงการคงอยู่ของตะปูตรึงวิญญาณนั้นแล้ว”

เฟิงจงพลันตระหนักได้ “ข้าพบศัตรูของเขาที่แดนฮุ่นตุ้น ดูเหมือนจะเป็นเทพรุ่นหลังเทพบรรพกาลจริงๆ เหตุที่ในร่างของเซวียนชิงไม่มีตะปูตรึงวิญญาณแล้ว อาจเป็นเพราะศัตรูของเซวียนชิงตายไป?” ตอนนั้นนางถูกฟางจวินเยี่ยจับตัวไป จึงไม่รู้ว่าถูซานสือฟางได้จัดการจื่ออินผู้นั้นไปแล้วหรือไม่

ซีกวงพยักหน้า “ข้าเองก็คิดเช่นนี้”