ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

นับแต่ไปเยือนแดนฮุ่นตุ้นมาหนึ่งหน บนร่างฉยงฉีก็มีไอมารเพิ่มขึ้นอย่างมาก เฟิงจงสัมผัสได้แต่แรกแล้ว ทว่าเดิมทีมันก็เป็นสัตว์อสูร นี่ไม่น่าจะเป็นปัญหาอันใด ที่ผ่านมานางจึงไม่ได้ใส่ใจเท่าไรนัก วันนี้ที่มันเกิดความเปลี่ยนแปลงขึ้นเช่นนี้ คงเป็นเพราะเมื่อคืนมันกลืนกินภูตยักษ์นั่นเข้าไป

เพียงชั่วพริบตาเดียวฉยงฉีก็แปรสภาพจากตัวเล็กจ้อยมาเป็นสัตว์ร้ายโตเต็มวัยแล้ว มันเดินกลับไปกลับมาอยู่เบื้องหน้าสายตานางไม่หยุด ปากก็เปล่งเสียงคำรามต่ำอย่างยากจะข่มกลั้น สายตาที่มันมองเฟิงจงคล้ายกำลังมองศัตรูคู่แค้น และในที่สุดมันก็ทนไม่ไหวพุ่งปราดเข้ามาจนได้

เฟิงจงเบี่ยงกายหลบได้ทันท่วงที พอลุกขึ้นนางก็รีบวิ่งออกจากข่ายอาคมไป นางต้องการประวิงเวลาไว้สักพัก รอให้พลังวิเศษฟื้นฟูมากกว่านี้อีกสักหน่อยนางก็จะใช้วิชาหุ่นเวทควบคุมมันได้

ฉยงฉีที่สูญเสียสติไปแล้วไล่ล่าเฟิงจงอย่างไม่ลดละ กระทั่งต้อนนางไปถึงเงาไม้ที่อยู่เบื้องหลังเนินเล็ก เฟิงจงก็ไม่อาจยื้อเวลาต่อไปได้อีก นางจำต้องจรดนิ้วเตรียมท่องคาถา ทั้งที่ในใจยังไม่มีความมั่นใจเลย ทันใดนั้นเองเบื้องหลังก็มีกระแสลมเย็นระลอกหนึ่งโชยผ่าน เบื้องหน้าสายตานางถูกปกคลุมด้วยเงาดำใหญ่มหึมาสายหนึ่ง จากนั้นลมกระโชกก็กวาดผ่านเหนือศีรษะนางไป

ฉยงฉีที่แผดเสียงดังและโถมร่างเข้ามาพลันถูกซัดหงาย ร่างร่วงกระแทกเข้ากับเนินเล็กอย่างหนักหน่วง ทว่าชั่วพริบตาเดียวมันก็สะบัดขนกลับมายืนขึ้นในอาการที่เดือดดาลอย่างมาก หนนี้มันพุ่งเป้ามาที่แผ่นหลังของเฟิงจง พอกระโจนร่างขึ้นก็ตวัดกรงเล็บอันคมกริบทันที

เฟิงจงย่อกายหลบพ้น จากนั้นก็มีลมกระโชกกวาดออกไปอีกระลอก ส่งฉยงฉีให้ปลิวกระเด็นไปซ้ำสอง ครั้งนี้มันกลิ้งหลุนๆ ไปหลายรอบกว่าจะหยุดลงได้ และเหมือนว่ามันจะไม่มีเรี่ยวแรงคืบคลานขึ้นมาอีก ยามที่ตัวของมันค่อยๆ หดเล็กลงไป ท้องก็กลับมาพองป่องเช่นเดิม พอกรงเล็บคมกริบหดหายไป เส้นขนที่ชี้ชันสีแดงก็เปลี่ยนกลับมาเป็นสีขาวหิมะอีกครั้ง

มันตะกายลุกขึ้นมามองซ้ายขวา เหมือนว่าจะถูกกระแทกจนได้สติแล้ว ปากกลับมาร้องเสียงดังพูชือพูชือในอาการที่ยังงุนงงไม่หาย

เฟิงจงรีบหันขวับกลับไป ทว่าเงาใหญ่มหึมาที่อยู่ด้านหลังได้หลบเข้าไปยังส่วนลึกของป่าแล้ว รวดเร็วราวกับเป็นภาพลวงตาอย่างไรอย่างนั้น กระนั้นนางก็ยังมองออกในปราดเดียว…มันก็คือวิญญาณร่อนเร่ที่ช่วยนางต่อกรกับภูตยักษ์เมื่อคืนนั่นเอง

จวบจนด้านข้างมีคนประคองแขนของนางไว้ เฟิงจงถึงค่อยได้สติ พบว่าซีกวงยืนอยู่ข้างกายนางนี่เอง ในมือของเขายังถือผลไม้หลายพวงที่ไม่รู้ว่าไปเด็ดมาจากที่ใดด้วย

“เป็นอะไรไป”

เฟิงจงบอกเขาเรื่องที่ถูกภูตยักษ์ลอบจู่โจมเมื่อคืน ทั้งเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ด้วยรอบหนึ่ง ก่อนที่นางจะมองไปยังส่วนลึกของป่า “วิญญาณร่อนเร่ตนนั้นเก่งกาจยิ่ง มันช่วยข้าไว้สองครั้งแล้ว ราวกับรู้จักข้าอย่างนั้นล่ะ”

ซีกวงประหลาดใจยิ่ง มีเขาอยู่ย่อมเป็นไปไม่ได้ที่จะมีสิ่งใดจากตำหนักยมโลกมาเข้าใกล้นาง ทว่าวิญญาณร่อนเร่ตนนี้กลับตามรอยมาได้ตลอดทาง ช่างแปลกพิกลนัก “พอร่องรอยของเจ้าเปิดเผยต่อสามพิภพ สิ่งนี้ก็ปรากฏตัวขึ้น บางทีมันอาจรู้จักเจ้าจริงๆ”

เฟิงจงกระตุกผลไม้ลูกหนึ่งจากในมือของซีกวง ทั้งยังเช็ดกับแขนเสื้อของเขาด้วย นางยัดผลไม้ลูกนั้นเข้าปาก เคี้ยวเพียงสองสามคำก็กลืนลงไป “ข้าอยากถามให้ชัดเจนยิ่งนัก แต่ทุกครั้งมันล้วนไม่ยอมรั้งอยู่ต่อ พิลึกแท้”

“คราวหน้าค่อยคิดหาวิธีถามมันก็แล้วกัน”

เฟิงจงผงกศีรษะรับ นางรู้สึกว่าผลไม้มีรสหวานถูกปากจึงเลียริมฝีปากเล็กน้อยอย่างอดไม่อยู่