ทดลองอ่าน ตื่นเสียทีจะไม่มีทายาทแล้ว! บทที่ 9

ซีกวงพอเห็นเช่นนั้นก็คล้ายถูกภูตผีวิญญาณดลใจ เขาถึงกับเป็นฝ่ายเด็ดผลไม้อีกลูกยื่นส่งถึงริมฝีปากเฟิงจงเอง นางก็อ้าปากกินทันทีโดยไม่คิดจะปฏิเสธ ยามที่ริมฝีปากนางสัมผัสถูกปลายนิ้วของเขา ถึงกับทำให้ปลายนิ้วชาวาบทีเดียว ตอนนี้ซีกวงถึงค่อยได้สติ รีบยัดผลไม้ทั้งหมดใส่มือนาง

เฟิงจงผิดหวังยิ่งนักกับการกระทำครึ่งๆ กลางๆ ของเขา “กำลังคิดจะชมอยู่เชียวว่าเจ้าทำงานละเอียดรอบคอบ”

ซีกวงเดินไปถึงข้างกายฉยงฉี อุ้มมันขึ้นมาพลิกไปมารอบหนึ่ง ก่อนจะยิ้มตอบนาง “ไม่ได้หรอกเมล็ดพันธุ์น้อย ข้ากลัวว่าหากตามใจเจ้าเช่นนี้ วันหน้าเกิดเจ้าเกียจคร้านอย่างฉยงฉีขึ้นมาก็แย่น่ะสิ”

“…”

ฉยงฉียามนี้สงบเสงี่ยมดียิ่ง กระทั่งไม่ติดใจที่เขากล่าวหาว่ามันเกียจคร้าน เนื่องจากมันกลืนภูตยักษ์ลงไป จวบจนบัดนี้จึงยังไม่รู้สึกหิว มันถึงขั้นยกมือปิดตายามที่เห็นเฟิงจงกินผลไม้ด้วยซ้ำ ท่าทางราวกับต่อแต่นี้ไปไม่อยากจะกินอาหารใดๆ อีกแล้ว

ซีกวงเอ่ย “มันยังอยู่ในวัยเยาว์ การฝืนกลืนวิญญาณที่ชั่วร้ายเพียงนั้นลงไปก็ต้องเป็นเช่นนี้ หากมันสามารถสยบปราณอันดุดันนี้แล้วเก็บพลังไว้ใช้เองได้ สถานการณ์ก็น่าจะคลี่คลายไม่น้อย ไม่แน่อาจยังได้โชคในคราวเคราะห์อีกด้วย”

มือของเฟิงจงที่กำลังจะส่งผลไม้เข้าปากพลันหยุดชะงัก นางต้องการจะถามเขาให้ชัดเจนกว่านี้ แต่แล้วจู่ๆ นางก็ตวาดไปอีกด้านหนึ่งแทน “นั่นใคร ออกมาเดี๋ยวนี้!”

ได้พักผ่อนมาจนถึงยามนี้ทำให้พลังวิเศษของเฟิงจงฟื้นฟูขึ้นมาบ้างแล้ว แม้ยังไม่อาจตรวจสอบได้อย่างละเอียด ทว่าขอเพียงอยู่ใกล้ๆ นางก็สัมผัสถึงกลิ่นอายที่ไม่คุ้นเคยได้

ซีกวงยืนขึ้นทันใด

สตรีชุดสีครามผู้หนึ่งเดินเนิบนาบขึ้นมาจากด้านล่างของเนินเล็ก นางมีนัยน์ตาสุกสกาว แนวฟันขาวกระจ่าง ปิ่นมุกกับหยกประดับส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งขณะเยื้องย่าง นางมองดูเฟิงจงก่อน รอจนเบนสายตาไปมองซีกวง นางถึงค่อยเอ่ยปากพลางชี้มือไปทางฉยงฉี “ข้ามีวิธีช่วยมัน”

เฟิงจงมองพิจารณาอีกฝ่ายขึ้นลงสองหน “เจ้าคือ…”

สตรีผู้นั้นกล่าวตอบ “เรียกข้าว่าชิงเสวียนก็ได้”

เฟิงจงสบตากับซีกวง ก่อนจะเอ่ยถามนางอีกครั้ง “เจ้าจะช่วยมันอย่างไร”

ชิงเสวียนเดินไปถึงข้างกายฉยงฉี ย่อกายลงแล้วยื่นสองนิ้วออกไป รัศมีสีครามอ่อนๆ พลันรวมตัวขึ้นที่ปลายนิ้ว หลังจากกดคลึงไปบนร่างของมันรอบหนึ่ง ไม่ทันไรท้องอันกลมเป่งของมันก็ฟีบลง จากนั้นนางจึงหยิบหญ้าสมุนไพรที่ดูอ่อนนุ่มต้นหนึ่งออกจากอกเสื้อ บีบปากฉยงฉีให้อ้าออกแล้วป้อนหญ้าต้นนั้นเข้าไป

ซีกวงพลันเลิกคิ้ว “โอ๊ะ นี่หญ้านพกาฬเชียวรึ สมุนไพรล้ำค่าเพียงนี้เจ้าจะมอบให้พวกเราเฉยๆ เลยหรือ”

ชิงเสวียนยืนขึ้น “ขอกล่าวตามตรงโดยไม่ปิดบัง ข้าก็มีเรื่องจะขอร้องเช่นกัน ผู้ที่ข้าจะขอร้องก็คือนาง” ชิงเสวียนชี้ไปทางเฟิงจง

เฟิงจงกล่าว “เจ้าใช้สมุนไพรวิเศษที่ล้ำค่าเพียงนี้ช่วยฉยงฉีเอาไว้ก็เท่ากับได้ช่วยข้าแล้ว หากมีข้อเรียกร้องอะไรเจ้าก็พูดมาได้อย่างเต็มที่ ขอเพียงข้าสามารถทำได้ก็จะไม่ปฏิเสธเป็นอันขาด”

บนใบหน้าของชิงเสวียนเผยรอยยิ้มอันคลุมเครือ “เช่นนั้น…ก็ขอบังอาจถามจ่งเสิน ไม่ทราบจะชี้แนะข้าได้หรือไม่ว่าต้องทำเช่นไรจึงจะฟูมฟักทายาทออกมาได้”

เฟิงจงกลอกลูกตาไปมา “ที่แท้เจ้าก็พุ่งเป้ามาที่ข้าตั้งแต่แรกแล้ว ทว่าเรื่องนี้ข้าอับจนหนทางจะชี้แนะเจ้าได้”

ชิงเสวียนพลันหน้าเปลี่ยนสี “ข้าว่าไม่ใช่อับจนหนทางจะชี้แนะหรอก หากแต่ไม่ยินยอมจะชี้แนะเสียมากกว่า คงไม่ใช่กลัวว่าขาดความสามารถนี้ไปแล้ว เจ้าก็จะไม่เป็นที่ชื่นชมของเหล่าเทพเซียนบุรุษในพิภพสวรรค์ได้ต่อไปกระมัง” นางปรายตามองซีกวงปราดหนึ่ง “เขาก็มาเพื่อทายาทเช่นกันสินะ รูปโฉมก็ไม่เลวอยู่หรอก แต่น่าเสียดายที่ดีสู้ชิงหลีไม่ได้”