ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 2

ตอนที่ได้คุยโทรศัพท์กัน ดูเหมือนเธอยังไม่ทันคิดถึงส่วนนี้ เธอเป็นผู้หญิงรักสนุกมาก ถ้าบอกไปว่าเธอยังคงใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปได้เรื่อยๆ หลังแต่งงาน เธออาจจะเปลี่ยนความคิดก็ได้ ซึ่งแน่นอนว่าถ้าจะบอกเธออย่างนั้นก็ต้องเจอเธอตัวเป็นๆ

ต่อให้บล็อกเบอร์ แต่ก็มีอีกหลายวิธีที่จะติดต่อเธอได้ อาจหาข้อมูลบริษัทของเธอและไปหาที่นั่น หรืออาจใช้เบอร์อื่นโทรไป แต่การที่เขาโทรหาคนที่ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องงานถึงสี่ครั้งในเวลางานถือเป็นการกระทำที่ไม่ควรเกิดขึ้น เขาไม่อยากเสียเวลาของตัวเองอีกต่อไป เขาต้องทำให้เธอเป็นฝ่ายโทรกลับมาให้ได้ ซึ่งวิธีการนั้นก็ง่ายมาก

“หัวหน้าชา”

“ครับ ท่านประธาน”

“โทรหาท่านประธานใหญ่หน่อย”

“เรื่องอะไรเหรอครับ”

“จะเรื่องอะไรล่ะ”

แทมูเลิกคิ้วขึ้นและยิ้มอย่างใจเย็น การที่ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายรู้จักกัน มันดีแบบนี้นี่เอง

“จะบอกให้กำหนดวันแต่งงานน่ะสิ”

หลังพายุพัดโหมกระหน่ำเข้ามาและผ่านพ้นไปเหมือนเป็นเรื่องเล็กน้อย ฮารีก็จมอยู่ในความเศร้าอีกครั้ง เธอยังคงไม่ลืมเรื่องที่มินอูพาแฟนมาแนะนำให้รู้จัก

ฮารีพบกับมินอูตอนที่เธอเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีหนึ่ง การปรากฏตัวของมินอูเป็นประเด็นร้อนในหมู่นักศึกษาหญิงเป็นอย่างมาก เพราะการที่จะได้เห็นผู้ชายที่ทั้งสูงและหน้าตาดีก็เหมือนกับการงมเข็มในมหาสมุทร ถ้าเรื่องมีเพียงแค่นั้น ฮารีคงจะคิดว่าก็แค่มีผู้ชายหน้าตาดีอยู่คณะเดียวกัน แล้วก็คงจะจบลงแค่นั้น แต่เมื่อมีโอกาสได้นำเสนองานกลุ่มด้วยกัน เธอก็ได้รู้ว่ามินอูเป็นคนนิสัยดีมาก

แต่ปัญหาก็คือไม่ใช่แค่ฮารีคนเดียวที่รู้ เมื่อมีข่าวลือออกไปว่ามินอูมีดีทั้งหน้าตาและนิสัย เขาก็กลายเป็นหนุ่มในฝันของบรรดานักศึกษาหญิงคณะเดียวกัน และฮารีก็กลายเป็นหนึ่งในนักศึกษาหญิงเหล่านั้นที่อยากได้มินอูมาครอบครอง

ฮารีเป็นคนสดใสน่ารัก จึงเป็นที่รักในกลุ่มเพื่อนๆ แต่เพราะค่อนข้างขี้อาย จึงไม่ค่อยกล้าพูดคุยกับผู้ชายที่ตัวเองชอบ

มินอูเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนเพียงเพราะมีการประชุมกลุ่มด้วยกัน ความอ่อนโยนของเขาทำให้เธอเข้าใจผิดคิดไปเองว่าเขาชอบเธอ จึงบ่มเพาะรักแรกของหัวใจขึ้นมา แต่ขณะที่หัวใจกำลังพองโตด้วยความคาดหวัง เธอก็ได้รู้ว่าเขากำลังคบกับดาวเด่นของคณะอื่น เธอช็อกมากและได้รู้จักกับการอกหักเป็นครั้งแรก แต่หัวใจของคนเราใช่ว่าจะตัดใจกันได้ง่ายขนาดนั้น

ฮารีไม่สามารถตัดความสัมพันธ์ที่สนิทสนมกับมินอูได้ จึงซ่อนหัวใจเอาไว้และเป็นเพื่อนกับเขาด้วยความเต็มใจ ซึ่งนั่นก็ผ่านมาเจ็ดปีแล้ว

ฉันอุตส่าห์เช็กชื่อแทนให้ รอนายกลับมาจากเกณฑ์ทหาร แถมยังให้คำปรึกษาเรื่องหางาน แต่นายกลับพาผู้หญิงคนอื่นมาแนะนำงั้นเหรอ

แน่นอนว่ามินอูคงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ซึ่งนั่นเป็นเรื่องที่น่าเศร้ายิ่งกว่า ฮารีคาบเส้นรามยอน^* ไว้ในปาก ราวกับกำลังคาบความเศร้าเอาไว้และได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ว่ากันว่าความโศกเศร้ามักระเบิดขึ้นมาตอนกินข้าว หลังพบแทมูในลิฟต์ เธอก็ใจลอยไปพักหนึ่งจนทำงานไม่ทัน ทำให้ต้องมานั่งกินมื้อเที่ยงในร้านสะดวกซื้อ เรียกได้ว่าเป็นการกินทั้งน้ำตาของจริง

ฉันขาดตกบกพร่องกว่ายายฮเยจีตรงไหน

ฮารีนึกถึงใบหน้าของฮเยจีขึ้นมา ก่อนอื่นเลยเธอจำได้ว่าอายุน้อยกว่าเธอห้าปี ใบหน้าเล็กเท่ากำปั้น และน้ำเสียงเต็มไปด้วยความน่ารักน่าเอ็นดู แค่ประมาณนี้ก็แพ้อย่างราบคาบแล้ว คงจะดีกว่าถ้าเธอไม่คิดต่อไปว่าผิวพรรณก็ยังขาวผ่องเป็นยองใย หุ่นก็มีทรวดทรงองค์เอวอย่างกับคนต่างชาติ

“แต่ยังไงหุ่นแบบฉันก็ถูกประธานบริษัทขอแต่งงานมาแล้วล่ะน่า!”

ประธานคังแทมูเพียบพร้อมไปหมดทุกอย่าง ทั้งความเซ็กซี่ ความเท่ และความหล่อ ขนาดที่ผู้ชายหน้าตาดีอย่างมินอูยังต้องร้องไห้ฟูมฟายในทันทีที่ได้เห็น

ฉันถูกเขาขอแต่งงานมาแล้วนะ เพราะฉะนั้นฉันต้องมั่นใจสิ! มั่นใจ…!

“ฉันจะไปเอาความมั่นใจมาจากกันล่ะ! นายจิตวิปริตนั่นคงไม่ได้ขอแต่งงานเพราะรูปร่างหน้าตาของฉันหรอก”

แล้วทำไมถึงได้ขอฉันแต่งงานล่ะ นายจิตวิปริต

ฮารีอยากถามเขาให้ชัดเจนดูสักครั้ง แต่คงไม่มีโอกาสนั้นแล้ว เมื่อคำพูดไร้สาระที่เธอพูดเอาไว้ทั้งหมดค่อยๆ ผุดขึ้นมาในความคิด เธอก็ได้แต่ขนลุกอยู่อย่างนั้น

อย่าคิดถึงมันดีกว่า เรื่องนี้มันจบไปแล้วนี่นา

เธอสะบัดมือทั้งสองข้างครู่หนึ่งราวกับกำลังทำกายบริหาร จากนั้นก็ใช้ทั้งสองมือจับถ้วยรามยอนเอาไว้อย่างทะนุถนอม

ตั้งแต่วันพรุ่งนี้ฉันจะกลับมาไดเอ็ตอีกครั้ง วันที่นายอีมินอูจะรู้สึกเสียใจในภายหลัง แล้วก็พูดออกมาว่าฉันไม่เห็นเสน่ห์ของเธอเอง ที่ฉันทำแบบนั้นเพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยเห็นมันมาก่อน ตั้งแต่นี้ไปฉันจะรักเธอคนเดียว วันนั้นก็คือวันพรุ่งนี้นั่นเอง

ฮารีคิดแบบนั้นพลางยกถ้วยรามยอนขึ้นมาซดน้ำซุปจนหมด จากนั้นก็วางถ้วยลงอย่างสบายใจ เธอกินคิมบับสามเหลี่ยม^** อีกสองชิ้นและฮอตบาร์^*** อีกชิ้นจนหมดเกลี้ยง แล้วแบกท้องอิ่มๆ กลับมาที่บริษัท

ไม่รู้ว่าอิ่มเกินไปจนนิ่งนอนใจไปหรือเปล่า ขณะที่กดปุ่มลิฟต์โดยไม่ทันคิดอะไรและกำลังยืนรออยู่นั้น จู่ๆ ก็รู้สึกได้ถึงพลังงานอันเย็นยะเยือกขึ้นมาอย่างฉับพลัน เมื่อค่อยๆ เหลือบตาไปด้านข้างเล็กน้อยก็เห็นว่าเป็นผู้ชายร่างสูงใหญ่ในชุดสูท

อย่าบอกนะว่าเจอกันอีกแล้ว

เมื่อดูให้ดีอีกครั้งด้วยความประหม่า เธอก็เห็นว่าไม่ใช่แทมู

บริษัทเราก็มีคนหน้าตาดีเยอะเหมือนกันแฮะ

ขณะที่มองซองฮุนด้วยความรู้สึกโล่งอกและเพลิดเพลินอยู่นั้น เธอก็ต้องขนลุกวาบขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงที่พูดมาจากด้านหลัง

“ไม่ขึ้นเหรอครับ”

หึย! พอหันหลังไปมองก็เห็นว่าแทมูยืนอยู่ตรงนั้น หัวใจของฮารีหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่มทันที ทุกครั้งที่เห็นเขา เธอรู้สึกได้ว่าคงไม่มีใครเอาชนะความเซ็กซี่นั้นได้เลย แต่แล้วจะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อมันเป็นความเซ็กซี่ที่เธอไม่ควรมอง

ทำไมถึงเจอผู้ชายคนนี้อีกได้นะ ก่อนไปนัดบอดก็ยังไม่เคยเจอกันเลยแม้แต่ครั้งเดียวนี่นา แต่ทำไมถึงได้บังเอิญมาเจอผู้ชายคนนี้ตั้งสองครั้ง

ฮารีไม่เข้าใจจริงๆ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

ขณะที่เธอกำลังมองแทมูอย่างใจลอยอยู่นั้น ซองฮุนก็ถามแทรกขึ้นมา ผู้ชายที่กดปุ่มอยู่ข้างๆ เธอคือซองฮุนเลขาฯ ของแทมูนั่นเอง

“อ๋อ…ค่ะ ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

“จะไม่ขึ้นลิฟต์…”

“ขะ…ขึ้นค่ะ ฉันจะขึ้นค่ะ”

ฮารีรีบขึ้นลิฟต์อย่างลนลานก่อนที่แทมูจะถามอะไรไปมากกว่านี้

“สวัสดีครับ ท่านประธาน”

เมื่อแทมูขึ้นลิฟต์ กลุ่มคนที่ขึ้นลิฟต์มาจากชั้นใต้ดินก็ทักทายอย่างนอบน้อม ฮารีจึงอยู่ในสภาพที่เหมือนได้รับคำทักทายจากพวกเขาไปด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ฮือ ฉันยังไม่เคยได้ทักทายเขาเลยนี่นา คราวที่แล้วก็ไม่ได้ทักทาย คราวนี้ก็ยังไม่ได้ทักทายอีก ถ้าเขาคิดว่าฉันเป็นพนักงานอวดดีจะทำยังไง

ฮารีเริ่มใจฝ่อลงเรื่อยๆ เพราะเมื่อลองคิดดูก็เหมือนว่านอกจากจะไม่ได้ทักทายแล้ว เธอยังพูดขัดเขาอีกต่างหาก ถ้าเขาเป็นแค่ท่านประธาน เธอก็อาจจะบอกไปว่าไม่รู้ว่าเขาคือท่านประธานก็ได้ แต่เธอกังวลว่าตัวเองจะไปสะดุดตาเขาเข้า แม้เรื่องจะจบไปแล้วก็จริง แต่ถ้าไปสะดุดตาเขาเข้าล่ะก็ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่

ฮารีพยายามจะถอยไปข้างหลัง แต่ก็เข้าไปหลบมุมไม่ได้ เนื่องจากครั้งนี้คนเยอะมากไม่เหมือนคราวก่อน เธอจึงต้องมายืนข้างๆ เขาแทน และเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง แทมูก็ชำเลืองมองเธอ ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง เธอรีบหันหน้าไปทางอื่นอย่างรวดเร็ว แต่เขากลับคอยชำเลืองมองเธออยู่เรื่อยๆ

ทำไมถึงมองอยู่ได้นะ หรือจำอะไรได้ ตอนนั้นก็คิดว่าจะจำไม่ได้แล้วนี่นา

ตั้งแต่วินาทีที่ฮารีรู้สึกว่าแทมูมองมาที่เธอ หัวใจของเธอก็เริ่มเต้นรัว ได้แต่หวังว่าเวลานี้จะผ่านไปเร็วๆ แต่เขายังคงมองเธออยู่เรื่อย แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ฮารีรู้สึกเหมือนมันยาวนานเป็นพันปี

หลังจากชำเลืองมองอยู่พักหนึ่ง คราวนี้เขาถึงกับหันหน้ามาและมองเธออย่างโจ่งแจ้ง เธอกะพริบตาซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนในที่สุดก็สบตากัน เขาหรี่ตามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นราวกับรู้อะไรบางอย่าง

อะไร อะไรกันเนี่ย เขาต้องรู้แล้วแน่เลย ทำยังไงดี ฉันจะทำยังไงดี รู้ได้ยังไงนะ หรือผู้ชายคนนี้จะรู้เรื่องเทคนิคการแปลงโฉมของผู้หญิงงั้นเหรอ!

เมื่อเห็นเธอกระสับกระส่าย เขาก็ค่อยๆ ขยับปาก

ท่านประธานคะ คือว่าฉันไม่ได้ตั้งใจจะไปนัดบอดเลยนะคะ แต่เพราะฉันโดนหักอกค่ะ ไม่ใช่สิ เพราะมันเป็นงานพาร์ตไทม์ ฉันก็เลย ฉันก็เลย…!

“ชั้นแปดใช่ไหมครับ”

“…คะ?”

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับถามว่าหูของเธอมีปัญหาหรือไง เมื่อฮารีพยักหน้าอย่างเต็มที่เพื่อความอยู่รอดตามสัญชาตญาณ เขาก็กดปุ่มชั้นแปด เขาจำเธอได้ก็จริง แต่โชคดีที่จำได้แค่ว่าเธอเป็นพนักงานที่เจอกันในลิฟต์เมื่อคราวก่อนเท่านั้น

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ความจำดีไปไหมเนี่ย

แต่จำได้แล้วอย่างไรล่ะ แค่จำเรื่องนัดบอดไม่ได้ก็พอ ขณะที่เธอกำลังพ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลออกมาอย่างโล่งอกนั้น ยองซอก็โทรเข้ามา เธอรีบรับสายเพื่อเป็นการหลบสายตาไปในตัว

“ฮัล…”

“ชินฮารี!”

ฮารีขมวดคิ้วเพราะเสียงแหลมปรี๊ดของยองซอที่แทบจะทำให้แก้วหูแตกได้ในทันที

“อื้ม จินยอง…”

เกือบจะพูดออกไปว่าจินยองซอแล้วเชียว ฮารีกลืนน้ำลายเหนียวลงคอเพื่อเรียกสติตัวเอง

“…อื้มๆ มีอะไรเหรอ”

“มีอะไรงั้นเหรอ ถามแบบนั้นได้ยังไง เธอไปทำอะไรไว้น่ะ”

“หืม? ทำอะไรไว้งั้นเหรอ ทำไม เกิดเรื่องอะไร…”

“ก็พ่อฉันโทรมาหาน่ะสิ บอกว่าทางบ้านนั้นโทรมา”

“บ้านนั้นเหรอ บ้านไหน”

“ก็บ้านของผู้ชายที่นัดบอดวันนั้นน่ะสิ! เขาบอกว่าชอบฉันมาก อยากคุยเรื่องแต่งงาน ไม่สิ เขาบอกว่าจะแต่งงาน”

เฮือก! หมายความว่ายังไงเนี่ย

“เธอไปทำอะไรไว้ยะ ชินฮารี เธอเล่นบทเฟม ฟาทัลสมบทบาทจริงไหมเนี่ย”

ก็สวยสังหารอยู่นะ เพียงแต่เขาไม่ได้โดนสังหารเท่านั้นเอง

“นี่ฉันกำลังจะต้องแต่งงานเพราะเธอนะรู้ไหม! กับผู้ชายที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้าตาด้วยซ้ำ!”

หน้าตานั้นน่ะ ฉันรู้จัก รู้จักดีเลยล่ะ

แทมูขมวดคิ้วและจ้องมองฮารีเขม็งราวกับได้ยินเสียงที่พูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดซึ่งดังมาจากปลายสาย