Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน
ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 2
หิมะกำลังตกอยู่เหรือเปล่านะ โลกช่างขาวโพลนไปหมด นอกจากขาวแล้วยังขุ่นมัวด้วย ฮารีกำลังจะเสียสติไปแล้ว
“คุณฮารี มัวทำอะไรอยู่ ไม่กลับบ้านเหรอ”
ถ้าไม่มีใครพูดคำว่ากลับบ้าน เธอก็คงจะนั่งหม่นหมองอยู่อย่างนั้นต่อไป ถึงแม้จะเสียสติไปแล้ว แต่ก็มีสิ่งหนึ่งที่เธอไม่ได้เสียไปกับสติด้วย นั่นก็คือ ‘เลิกปุ๊บเด้งปั๊บ’ ฮารีลุกพรวดและออกมาจากห้องทำงานทันที
นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่มีเวลาให้เสียใจกับเรื่องที่โดนหักอกเลยนี่นา
แต่ไม่น่าใช่เรื่องที่จะต้องขอบคุณ เพราะหนทางข้างหน้ายังมืดมิดอยู่เลย
หลังจากรับสายยองซอ ฮารีก็อยู่ในสภาพที่ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เธอคิดว่าถ้าปฏิเสธคำขอแต่งงานและบล็อกเบอร์โทรศัพท์ เรื่องก็น่าจะจบลงแล้ว แต่มันคงใช้ไม่ได้กับผู้ชายคนนี้สินะ เขาเหมือนคนที่ไม่รู้ว่าการปฏิเสธคืออะไร
“อย่าบอกนะว่าฉันเป็นคนแรกที่ปฏิเสธเขา”
ก็นะ ถ้าดูจากหน้าตาของเขาก็ดูเหมือนไม่เคยถูกใครปฏิเสธจริงๆ นั่นแหละ แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ในยุคสมัยที่มีอะไรให้ทำตั้งมากมายขนาดนี้ ทำไมถึงได้ดื้อดึงอะไรไร้สาระแบบนั้นนะ
“งั้นลองไปอ้อนวอนบอกว่าชอบเขาดูดีไหมนะ”
ถ้าไปบอกว่าฉันชอบคุณมากเลยค่ะ แล้วก็จับเขาไว้ไม่ปล่อย ก็น่าจะโดนปฏิเสธร้อยเปอร์เซ็นต์แน่ๆ แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะไปทำเรื่องบ้าๆ แบบนั้น เธอทำไม่ได้แล้ว
“โอย เพราะจินยองซอแท้ๆ ฉันก็ดันไปรับปากยายนี่ว่าจะช่วย!”
จะว่าไปแล้ว ยองซอยังไม่ให้ค่าจ้างงานพาร์ตไทม์เลย ไม่เอาแล้วก็ได้ ทางที่ดีขอไม่เจอยองซอเลยดีกว่า ชิ่งดีไหมนะ ไม่สิ อุตส่าห์หาเงินมาได้อย่างยากลำบาก จะทิ้งไปเฉยๆ ไม่ได้
นั่นเป็นเงินที่หามาได้ แม้อาจจะไม่บริสุทธิ์นัก แต่ก็เป็นเงินที่ได้มาจากการขาย ‘หน้า’ เธอต้องไปหายองซอเพื่อรับเงิน แต่ต่อให้เธอไม่ไปหา ยองซอก็ต้องมาหาเธออยู่ดี ซึ่งเท่ากับอย่างไรก็ต้องเจอกัน
เนื่องจากเจอแทมูมาแล้วถึงสองครั้ง ฮารีจึงมองไปรอบๆ อยู่ครู่ใหญ่ก่อนจะขึ้นลิฟต์
“จะเดินในบริษัทอย่างสบายใจยังทำไม่ได้เลย”
เพราะอย่างนี้คนเราถึงไม่ควรทำเรื่องไม่ดีไงล่ะ ฮารีลงมาถึงล็อบบี้ได้อย่างปลอดภัยและเดินออกจากบริษัทอย่างโล่งใจ แต่จู่ๆ เธอก็ขนลุกซู่เพราะรู้สึกโหวงๆ อย่างไรชอบกล
“อ้าว ลืมเอากระเป๋ามาด้วย”
เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพราะคังแทมูคนเดียวเลย! ฮารีผู้เสียสติเพราะแทมูต้องสอดส่ายสายตาและแอบเข้าไปในบริษัทอีกครั้ง
“แล้วไง”
ฟู่ ยองซอเป่าที่เล็บแล้วหันมามอง ฮารีจึงทำปากยื่น
“ก็ต้องให้เงินฉันสิ…”
“เงินเหรอ เมื่อกี้เธอพูดว่าเงินเหรอ”
ดวงตาอันงดงามทั้งสองข้างของยองซอเบิกกว้าง
“คือว่า…ถ้าสั่งให้ทำงาน…ก็ต้อง…จ่ายเงิน…ไม่ใช่เหรอ…”
ฮารีจ้องมองดวงตากลมโตของยองซอและพูดต่อไปอย่างยากเย็น
“ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ทำงานสักหน่อย…”
“ไม่ใช่ว่าไม่ทำ แต่เธอทำไม่ได้ ทำได้ไม่ดี!”
ยองซอทุบโต๊ะ
“เธอทำได้ไม่ดีนี่นา ทำได้ไม่ดีสุดๆ เธอทำพังไม่เป็นท่า!”
“ไม่ใช่ว่าฉันทำได้ไม่ดีนะ ฉันทำได้ดีสุดๆ เลยต่างหาก รู้ไหมว่าฉันย้ำไปกี่รอบว่าฉันเป็นเพลย์เกิร์ลน่ะ ฉันชวนเขาขึ้นห้องในโรงแรมที่อยู่ชั้นบนของร้านกาแฟนั่นด้วยนะ ชวนเขามีอะไรกันแบบสองต่อหนึ่งด้วย ไม่สิ ฉันชวนแบบสามต่อหนึ่งด้วยซ้ำ บอกด้วยว่าจะทำให้เขารู้สึกดีสุดๆ ไปเลย แล้วก็บอกด้วยว่าฉันเก่งมาก บอกด้วยว่าฉันคิดแต่เรื่องอย่างว่าทั้งวัน แล้วก็บอกด้วยว่าก่อนมานัดบอด ฉันเพิ่งไปนอนกับคนอื่นมา แถมบอกไปด้วยนะว่าฉันทำเป็นแต่เรื่องเซ็กซ์!”
ยองซอกะพริบตาปริบๆ
“บะ…บอกว่าอะไรนะ ทะ…ทำเป็นแต่เรื่องอะไรนะ…”
“เซ็กซ์”
เมื่อฮารีฉีกยิ้ม ปากของยองซอก็อ้าค้างโดยอัตโนมัติ ฮารีจึงยักไหล่
“เห็นไหมล่ะ เด็ดสุดๆ เลยใช่ไหม เห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันทำงานที่ได้รับมอบหมายอย่างครบถ้วนขนาดไหน ฉันทำให้ผู้ชายตกตะลึงตามที่สัญญาไว้เป๊ะๆ แล้วนะ อุตส่าห์ทำถึงขนาดนั้นแล้ว แต่เธอจะไม่ให้เงินฉันเหรอ”
“นี่ ชินฮารี”
“ทำไม”
“ชินฮารี!”
“ทำมาย”
“ป่นปี้หมด ป่นปี้หมดแล้ว! ฉันจะทำยังไงกับภาพลักษณ์ของตัวเองล่ะเนี่ย!”
รู้แล้วว่าป่นปี้ เพราะงั้นเราอย่าทำอะไรให้เสียพลังงานกันอีกเลยนะ ทั้งสองมองหน้ากันและกล้ำกลืนน้ำตาเอาไว้ มาเสียใจเอาตอนนี้แล้วมันจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ
ทั้งสองเอาหน้าผากชนกัน
“ก่อนอื่น”
ทั้งสองคนพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“เอาเงินมาก่อน”
“ไปเจอเขาก่อน”
ทั้งสองทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ในสถานการณ์แบบนี้ ยังมีหน้ามาบอกให้ไปเจอเขาอีกเหรอ”
“ในสถานการณ์แบบนี้ ยังมีหน้ามาขอเงินอีกเหรอ”
เมื่อพูดพร้อมกันอีกครั้ง ทั้งสองก็จ้องหน้ากันเขม็ง ฮารีรีบยกขึ้นมือปิดปากยองซออย่างรวดเร็ว
“ฉันขอพูดก่อน ตั้งใจฟังให้ดีนะ ฉันอุตส่าห์พยายามเค้นและรวบรวมความสวยสังหารที่มีอยู่ทั้งชีวิตออกมา และยอมฝืนทนกับความอับอายขายขี้หน้าพูดเรื่องเหลวไหลเพ้อเจ้อกับผู้ชายคนนั้นอย่างลำบากลำบนขนาดนั้น เธอคงไม่คิดจะกดขี่ใช้แรงงานแล้วเบี้ยวเงินฉันใช่ไหม”
เมื่อยองซอพยายามดิ้นให้ปล่อยมือ ฮารีก็พูดออกมาเหมือนเป็นการเตือน
“ฉันจะไม่ปล่อยจนกว่าเธอสัญญาว่าจะให้เงิน”
ยองซอจ้องฮารีตาเขม็ง สุดท้ายก็พยักหน้าราวกับกำลังหายใจไม่ออก ฮารียิ้มอย่างผู้ชนะแล้วปล่อยมือออกจากปากยองซอ
“ก็ดี เอาเงินมา”
เมื่อฮารียื่นมือออกไป ยองซอก็ตีมือนั้นเหมือนกำลังทำไฮไฟว์
“จะให้เฉยๆ ได้ไงล่ะ”
“อะไรเนี่ย”
“ก็จะอะไรล่ะ นี่เธอมีจิตสำนึกหรือเปล่า เธอทำให้ภาพลักษณ์ของฉันเละเทะป่นปี้ไม่มีชิ้นดีแบบนั้นจนฉันต้องหอบภาพลักษณ์นั้นไปแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จักกันแม้แต่หน้าตา แต่เธอจะมาเอาเงินอย่างเดียวงั้นเหรอ”
เรื่องนั้นฉันขอโทษ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเรื่องมันจะกลายมาเป็นแบบนี้น่ะ
ฮารีเบ้ปาก
“แต่ฉันก็แค่ทำตามที่นายจ้างสั่งให้ทำนี่”
“แล้วไง เธอจะปล่อยให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ไม่รู้จักกันแม้แต่หน้าตางั้นเหรอ”
ยองซอทำหน้าเศร้า ฮารีจึงคว้ามือเธอมาจับไว้แน่น
“อย่ากังวลไปเลย ยองซอ ฉันรับประกันเรื่องหน้าตานะ เขาหล่อเทพสุดๆ เลยล่ะ คนละระดับกับผู้ชายที่เธอเคยเจอมาทั้งหมดเลย”
“จริงเหรอ”
ฮารีพยักหน้า เพียงแต่เขาเป็นคนจิตวิปริตนี่สิ แต่ฮารีไม่กล้าพูดคำนั้นออกมา ได้แต่กลืนมันกลับเข้าไปพร้อมกับน้ำลายเหนียวๆ แล้วก็ตั้งใจพูดต่อไป
“ไม่ใช่แค่หน้าตานะ รูปร่างก็ไม่ใช่เล่น เป็นคนที่ใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด ถ้าไปเป็นนายแบบนะ รับรองว่าต้องดังกว่านายแบบมืออาชีพแน่”
“แล้วผู้ชายแบบนั้นมาขอเธอแต่งงานเนี่ยนะ”
“เขาบอกว่าตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ”
แม้จะไม่มีทางรู้ได้ว่าเป็นความจริงหรือเปล่าก็เถอะ
“บ้าไปแล้ว”
อื้ม ก็เพราะว่าเขาเป็นคนจิตวิปริตน่ะสิ
ฮารีพยักหน้าและหรี่ตามอง แต่ยองซอกลับจ้องเธอตาเขม็งมากขึ้นกว่าเดิม
“แล้วไง นี่เธอกำลังบอกว่าผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีก็เลยจะให้ฉันทนๆ แต่งงานกับเขางั้นเหรอ”
“แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ”
“จะทำยังไงน่ะเหรอ ก็ต้องไปเจอดูก่อนสิ”
ยองซอจ้องฮารีอย่างใจจดใจจ่อ ฮารีจึงเบิกตากว้าง
“จะให้ฉันไปเจอผู้ชายคนนั้นอีกครั้งน่ะเหรอ”
“ใช่”
“ไม่ได้”
ถ้าไม่ได้เจอเขาที่บริษัทหลังจากที่นัดบอดกันวันนั้นก็อาจจะตกปากรับคำอย่างกล้าหาญก็ได้ (แน่นอนว่าถึงอย่างไรก็คงจะบอกว่าไม่ไปเจออยู่ดี) แต่หลังจากวันนั้นก็บังเอิญเจอกันที่บริษัทตั้งสองครั้ง แถมยังได้เห็นกับตาด้วยว่าเขาเป็นคนที่มีความจำดีมาก เธอจะไม่มีทางไปเจอผู้ชายคนนั้นเพื่อเป็นการสร้างเบาะแสให้รู้ว่าเป็นเธอโดยไม่จำเป็นแน่
“ยองซอ ฉันไปเจอผู้ชายคนนั้นไม่ได้หรอก ฉันไม่มีทางไปเจอผู้ชายคนนั้นเด็ดขาด ไม่สิ ฉันไปเจอไม่ได้ ถึงตายก็ไปเจอไม่ได้”
“ทำไมถึงไปเจอไม่ได้ล่ะ การไปเจอเขาแล้วบอกปฏิเสธมันง่ายสุดแล้วนะ เจอเถอะนะ ไปเจอเขาเถอะ”
“ไม่ได้ จะให้ไปเจอได้ยังไง ไปเจอไม่ได้ แล้วถ้าผู้ชายคนนั้นเขาชอบฉันมากกว่าเดิมล่ะจะทำยังไง”
ยองซอหรี่ตามองด้วยความตกตะลึงจนพูดไม่ออก
“โทษที”
พอลองคิดดูแล้ว มันก็เกินไปหน่อย ฮารีจึงพูดขอโทษออกมา แต่ยองซอก็ไม่วายมองฮารีด้วยสายตาเว้าวอน
“ไปเจอแล้วพูดความจริง”
“ความจริงอะไร”
“ไปแบบหน้าใสๆ ไร้เดียงสาแล้วบอกความจริงว่าทั้งหมดเป็นเรื่องโกหก แล้วก็พูดแก้ให้หน่อยว่าที่จริงแล้วจินยองซอเป็นคนเรียบร้อย ยังไม่เคยมีอะไรกับใครมาก่อน จินยองซอรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม”
แค่ยังไม่เคยมีอะไรกับใครก็น่าเศร้าพออยู่แล้ว ถ้ามีข่าวลือออกไปจะทำยังไง ฮือๆๆๆ
Comments
