Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน
ทดลองอ่าน Business Proposal นัดบอดวุ่น ลุ้นรักท่านประธาน บทที่ 4
chapter 04
ต้องการเท่าไร
“ฉันขอโทษนะ ฮารี…”
ยองซอนั่งรอเพื่อนด้วยท่าทีหม่นหมอง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกลายเป็นคนทรยศที่ขายข้อมูลเพื่อหาผลประโยชน์อย่างไรชอบกล อุตส่าห์ตั้งใจจะพยายามเกลี้ยกล่อมซองฮุนด้วยรามยอนแท้ๆ แต่เมื่อลองมาคิดดู เธอกลับเป็นฝ่ายหลวมตัวไปรับคำขอร้องของเขาที่ขอให้เธอช่วยจัดการให้แทมูกับฮารีมาเจอกันด้วยความยินดีเสียเอง
“ตาบ้า มาหลอกใช้ฉันงั้นเหรอ”
ซองฮุนไม่ได้มีท่าทีหรือให้คำสัญญาหวานซึ้งใดๆ เลย แต่เธอเป็นฝ่ายหลวมตัวเอง และถ้าจะว่ากันจริงๆ แล้ว น่าจะเป็นเธอมากกว่าที่เอาเพื่อนมาพูดเพื่อดึงดูดใจซองฮุน เพราะอย่างนี้เธอจึงโทษเขาไม่ได้เลย
“แต่ยังไงก็ต้องเจอกันสักครั้งอยู่แล้วนี่นา”
ถ้าจะจัดการเรื่องการแต่งงานของสองครอบครัวให้เรียบร้อย ไม่ว่าอย่างไรก็คงต้องให้เขาได้เจอฮารีที่ไปนัดบอดกับเขาอยู่ดี เพราะถ้าขืนทำอะไรผิดพลาดไป เธออาจได้แต่งงานจริงๆ แน่ เธอจะไม่แต่งงานกับเขาและปล่อยให้เลขาฯ ของเขาต้องหลุดมือไปเด็ดขาด ดังนั้นเธอจำเป็นต้องจัดการให้ทั้งสองมาเจอกันอีกครั้งแม้จะรู้สึกผิดกับเพื่อนก็ตาม และแน่นอนว่าถ้าบอกความจริงเรื่องการนัดพบครั้งนี้อย่างตรงไปตรงมา เพื่อนคงต้องโวยวายและอาจจะไม่ยอมมาเจอเธออีกเลยก็ได้ เธอจึงไม่กล้าเอ่ยปากพูดกับเพื่อนว่าให้ไปเจอแทมูอีกครั้ง
ตอนนี้คงเอาเรื่องเงินมาใช้กับฮารีไม่ได้แล้ว และไม่ว่าจะเอาเรื่องอะไรมาข่มขู่ก็คงใช้ไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นเหลือแค่วิธีเดียว…
“ยองซอ”
“อ้อ ทางนี้”
แล้วเพื่อนผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยก็เดินเข้ามาในร้านอาหารอย่างร่าเริง เพื่อนผู้ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นวันอะไรจึงแต่งตัวมาในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนแสนธรรมดา พอยองซอโบกมือให้และทักทายอย่างยินดี ฮารีก็นั่งลงฝั่งตรงข้ามและยิ้มให้อย่างสดใส
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมจู่ๆ ถึงโทรมาบอกว่าจะพามาเลี้ยงมื้อเย็นที่ร้านหรูๆ แบบนี้ล่ะ”
วันนี้น้ำเสียงฮารีฟังดูร่าเริงเป็นพิเศษ ใบหน้าก็ดูสดใสมากขึ้น ยองซอเริ่มรู้สึกคอแห้งอย่างบอกไม่ถูก
“อ๋อ ก็…ฉันรู้สึกขอบคุณเธอหลายเรื่องเลย”
“ขอบคุณเหรอ เรื่องที่ไปนัดบอดแทนน่ะเหรอ แต่ฉันได้ค่าพาร์ตไทม์แล้วนี่”
เรื่องที่รู้สึกขอบคุณที่ว่านั่นเป็นเรื่องในอนาคต แต่ฮารีกลับเข้าใจว่าเป็นเรื่องในอดีตเสียนี่ นั่นคงเป็นโชคชะตาของฮารี ยองซอไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เพียงแต่พูดเสียงแผ่วในตอนท้าย
“แล้วก็ ขอโทษด้วย…”
“อะไรนะ”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“วันนี้เธอดูแปลกๆ นะ”
ฮารีมองใบหน้าของยองซออย่างพิจารณา ทว่ายองซอได้แต่หลบสายตา
“ฉันแปลกยังไง”
“จู่ๆ เธอโทรมาบอกว่าจะเลี้ยงข้าวขอบคุณ แถมยังพามากินที่ร้านอาหารแพงๆ แบบนี้อีก”
“นี่ ฉันไม่เคยเลี้ยงข้าวเธอหรือไง”
“ก็เคยนั่นแหละ แต่ไม่ใช่ร้านแบบนี้นี่นา”
ใช่แล้ว ปกติทั้งสองชอบไปร้านอาหารบุนชิกหรือไม่ก็ร้านพาสต้าราคากลางๆ หรืออย่างดีที่สุดก็คือแฟมิลี่เรสเตอรองต์
ยองซอยิ้มบางๆ
“วันนี้กินให้เต็มที่เลยนะ”
“นั่นสิ งั้นลองดูเมนูก่อนดีไหม ไหนดูซิ”
แล้วเพื่อนของยองซอที่กำลังดูเมนูด้วยท่าทางร่าเริงก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“จินยองซอ ที่นี่มันแพงจริงๆ นะ”
“รู้น่า”
“แต่เธอเป็นคนเลี้ยงนะ”
“ก็ใช่”
“เธอจะเลี้ยงแน่นะ”
“นะ…แน่นอนสิ”
“ฉันก็ชอบนะ แต่มันเว่อร์ไปหน่อย”
แล้วเพื่อนก็ดูเมนูอีกครั้ง เพื่อนคนสำคัญของยองซอ ชินฮารี
ฉันขอโทษนะ ชินฮารี ที่ฉันชวนเธอออกมาโดยไม่ได้บอกความจริง
ยองซอโน้มตัวเข้าไปหาฮารี
“ฮารี”
“ทำไม นี่ เรากินเนื้อลูกวัวอะไรสักอย่างอันนี้ดีไหม แต่มันทำจากเนื้อลูกวัวนี่นา ไม่ค่อยสบายใจเลย…เธอมีเงินจริงๆ ใช่ไหม”
“แน่นอนสิ แน่นอน”
“บัตรเครดิตสภาพคล่องดีนะ”
“ก็ใช่น่ะสิ”
“ไหนลองเอากระเป๋าสตางค์มาดูหน่อยซิ”
“ฮารี”
เมื่อเห็นยองซอมองด้วยสายตาเศร้าสร้อย ฮารีก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“ทำไมทำหน้าเครียดแบบนั้นล่ะ ไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์มาเหรอ”
“เธอเคยบอกว่าอยากให้ช่วยนัดบอดให้ใช่ไหม”
“นัดบอดเหรอ”
ฮารีแสดงสีหน้ายินดี
“ใช่”
“งั้นนัดบอดไหม”
“แน่นอนสิ”
“จริงเหรอ เธอจะนัดบอดจริงๆ ใช่ไหม”
“ก็ฉันเป็นคนขอให้เธอช่วยนี่นา ทำไมต้องถามซ้ำแบบนั้นล่ะ”
“เปล่า แค่ถามดูน่ะ งั้นนัดบอดเลยไหม”
“อื้ม บอกแล้วไงว่าจะไป บอกวันมาสิ จะให้ไปนัดบอดวันไหน”
“ตอนนี้”
ฮารีทำหน้างงเมื่อได้ยินข้อเสนอสุดกะทันหันของยองซอ
“…ฮะ?”
“ตอนนี้เลย”
“พูดอะไร…เหลวไหลแบบนั้น ตอนนี้เนี่ยนะ”
“เขาเป็นผู้ชายที่หล่อมากเลยนะ”
“…จริงเหรอ”
“อื้ม จริงสิ หล่อมากจริงๆ”
ใบหน้าของฮารีที่เคยเปล่งประกายกลับกลายเป็นกังวล
“ถ้างั้นยิ่งเป็นวันนี้ไม่ได้เด็ดขาดเลย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็วันนี้ฉันแทบไม่ได้แต่งหน้ามาเลย…”
“จะกังวลไปทำไม มีฉันอยู่ทั้งคน”
ยองซอรีบเข้ามานั่งข้างๆ และยกมือขึ้นมาจับใบหน้าของฮารี
“เดี๋ยวฉันแต่งหน้าให้เอง ไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นเลย”
ก่อนที่ฮารีจะตอบอะไร ยองซอก็ลากเธอเข้าไปในห้องน้ำ
“เธอจะทำอะไร…”
“ชู่ว”
ยองซอเริ่มหยิบเครื่องสำอางออกมาจากกระเป๋าถือมากมายจนดวงตาของฮารีเบิกกว้าง
“นี่ เธอเตรียมของพวกนี้มา…”
“ชู่ว เงียบแล้วหลับตา”
ยองซอเริ่มแต่งหน้าอย่างรีบร้อน เธอต้องแต่งหน้าให้เหมือนกับวันที่ฮารีไปนัดบอดครั้งแรกให้ได้มากที่สุด แม้จะเป็นเรื่องยากที่ต้องแต่งหน้าให้สมบูรณ์ด้วยปลายนิ้วที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด อย่างไรก็ตามในที่สุดเธอก็ถอดแบบจินยองซอตัวปลอมที่ ‘ตาช้ำ’ ได้อย่างสมบูรณ์
อย่างน้อยเรื่องแต่งหน้าก็น่าทึ่ง
ยองซอชมตัวเองพลางปัดแก้มทั้งสองข้างให้เพื่อน
“เรียบร้อย”
“เป็นไง สวยไหม ขอดูกระจกหน่อย”
“เดี๋ยวก่อน เรื่องส่องกระจกเอาไว้ทีหลัง ต้องเปลี่ยนชุดก่อนสิ”
“ชุดเหรอ จริงด้วย วันนี้ฉันไม่ได้แต่งตัวให้ดี…”
“รอแป๊บนะ”
ยองซอรีบเดินออกไปแล้วกลับเข้ามาพร้อมถุงช็อปปิ้ง ฮารีจึงได้แต่ทำหน้าสงสัย
“อะไรน่ะ”
“ชุดไง”
“ชุดเหรอ”
“ใช่ ชุด”
“เดี๋ยวนะ เอาชุดมาทำไม…”
“นี่มันเดรสราคาสามล้านกว่าวอน* เลยนะ”
“จริงเหรอ งั้นฉันขอดูหน่อย”
“จะดูไปทำไม นี่มันชุดของเธอ”
“ของฉันเหรอ”
“อื้ม ฉันตั้งใจซื้อให้เธอเป็นพิเศษเลย ให้เป็นของขวัญ นี่ไง ลองดูสิ”
ยองซอหยิบเดรสสุดหรูออกมาจากถุงช็อปปิ้ง ฮารีมองเดรสพลางอุทาน “โอ้ โอ้” อยู่ครู่ใหญ่ แต่แล้วก็ขมวดคิ้ว
“ทำไม อะไร เธอจะเอาอะไรอีก”
ยองซอมองฮารีเหมือนพร้อมที่จะเปลี่ยนฟักทองเป็นรถม้าให้ได้ทุกเมื่อ แม้ในใจจะคิดว่าได้แต่งตัวดีๆ และแต่งหน้าสวยๆ ไปนัดบอดก็ไม่น่าจะมีอะไรต้องกังวลแล้วก็ตาม
“ทำไมฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย”
“เรื่องอะไร”
“ก็ต่อให้เธอรวยขนาดไหน แต่ทำไมจู่ๆ ถึงซื้อของแบบนี้ให้ฉันล่ะ”
เวลาฉันให้อะไรก็แค่รับๆ ไว้ก็พอ เพื่อนคนนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ
ยองซอยักไหล่
“เป็นเพื่อนกันทำไมจะให้ไม่ได้ล่ะ”
“เหรอ งั้นเธอถอดอันที่อยู่บนข้อมือมาให้ด้วยสิ”
เมื่อฮารีชี้ไปที่สร้อยข้อมือฝังเพชร ยองซอก็รีบปิดข้อมือเอาไว้
“ทำไม ให้เพื่อนไม่ได้เหรอ”
“แลกกับเดรสแล้วกันนะ”
“แลกเหรอ”
ฮารีขมวดคิ้ว
“ทำไมต้องแลกด้วยล่ะ เธอเป็นคนนัดบอดให้ฉันไม่ใช่เหรอ แล้วเธอติดหนี้ฉันเรื่องอะไร”
มีก็แล้วกัน กำลังจะติดเร็วๆ นี้นี่แหละ เพราะอย่างนี้ฉันถึงต้องทำแบบนี้ จะได้รู้สึกผิดน้อยลงยังไงล่ะเพื่อน
“ลองใส่ดูสิ”
“ไม่เอา”
“หือ? ทำไมล่ะ”
“เดี๋ยวค่อยใส่ทีหลัง”
“ทีหลังน่ะเมื่อไร”
“เมื่อฉันได้คำตอบจากเธอก่อนว่าค่าตอบแทนของเดรสคืออะไร”
ยองซอมองฮารีพลางขมวดคิ้ว
“ก็ได้ ฉันปวดขาแล้ว เรากลับไปที่โต๊ะกันเถอะ”
ยองซอลากฮารีออกมาจากห้องน้ำแล้วกลับมาที่โต๊ะ
“บอกมา”
“อะไร”
“ว่าเธอติดหนี้ฉันเรื่องอะไร”
“ไม่มีอะไรแบบนั้นสักหน่อย”
“จริงเหรอ”
“ก็จริงน่ะสิ”
ยองซอพยายามฝืนยิ้ม ฮารีจึงหรี่ตามอง
“แต่เธอก็น่าจะบอกฉันล่วงหน้านี่นา ทำไมจู่ๆ ถึงได้นัดบอดกะทันหันแบบนี้ล่ะ”
“เอ่อ เรื่องนั้น…เพราะผู้ชายคนนี้งานยุ่งมากน่ะสิ”
“ผู้ชายงานยุ่งเหรอ”
“ใช่ เขาเป็นผู้ชายที่งานยุ่งมากเลยล่ะ”
เมื่อได้ยินว่าผู้ชายงานยุ่ง ฮารีก็กังวลใจมากขึ้น เธอเริ่มรู้สึกต่อต้านขึ้นมาตามสัญชาตญาณ จึงถามคำถามอีกครั้ง
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มานัดวันกะทันหันแบบนี้ แล้วก็ไม่ได้บอกฉันไว้ก่อนด้วย”
“ก็เธอว่างนี่นา”
ว่าไงนะ
เมื่อฮารีมองตาเขียว ยองซอก็ได้แต่ฝืนยิ้มออกมา
“เดี๋ยวนะ ฉันหมายความว่ายังไงเธอก็ขอให้ฉันแนะนำผู้ชายให้ แต่ผู้ชายคนนี้งานยุ่งมาก ฉันก็พยายามหาวันที่พอจะนัดได้เลยยังไม่ทันได้บอกเธอ จนกลายเป็นเรื่องเซอร์ไพรส์แบบนี้ไง”
“ถึงอย่างนั้นก็เถอะ นี่มันเซอร์ไพรส์เกินไปหน่อยนะ”
“แล้วไง ไม่อยากนัดบอดเหรอ”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น…”
“เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ หน้าตาดี แล้วก็เท่มากด้วย ฉันรับประกันได้เลย”
เธอก็เคยรับประกันมาแล้วเหมือนกันนี่ ยองซอกลืนคำพูดนั้นลงคอพลางยิ้มบางๆ เพียงแต่นิสัยเขาอาจจะแปลกหน่อยเท่านั้นเอง ซึ่งเธอคงจะรู้จักนิสัยแปลกๆ นั้นดีอยู่แล้ว ฉันขอละเอาไว้ในฐานที่เข้าใจก็แล้วกัน
Comments
