“หนึ่งล้านเป็นไงครับ”
“…คะ?”
“ค่าพาร์ตไทม์”
“คะ?”
“หนึ่งล้านน้อยไปเหรอครับ”
“เอ่อ คุณพูดเรื่องอะไรคะ”
“ผมอยากจ้างคุณครับ”
จ้าง? ฮารีกะพริบตาปริบๆ
“ก็คุณบอกว่าแต่งงานกับผมไม่ได้ ส่วนผมก็ไม่อยากเสียเวลากับเรื่องแบบนี้อีกต่อไปแล้ว”
“แต่ทำไมถึงต้องเป็นฉัน…”
“เพราะผมได้เห็นกับตาแล้วว่าความสามารถในการทำงานพาร์ตไทม์ของคุณมันยอดเยี่ยมมาก”
เป็นคำชมหรือเปล่านะ
“เงื่อนไขก็คือไปหาคุณปู่ของผมและบอกท่านว่าคุณกำลังคบกับผมอยู่ ส่วนเรื่องแต่งงานก็ประมาณปีหน้า คุณแค่แสดงให้เป็นธรรมชาติที่สุดเหมือนตอนนั้นก็พอ”
แทมูก้มดูนาฬิกาข้อมือ
“คุณต้องการเวลาเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ เอ่อ คือว่า…”
“ห้านาที”
“คะ? มันน้อยไปนะคะ”
“งั้นสิบนาที”
เขานิ่งเงียบและเอาแต่จ้องมองนาฬิกาข้อมือ เดี๋ยวนะ มีผู้ชายแบบนี้ด้วยเหรอเนี่ย! ถ้าเขาไม่ได้เป็นประธานบริษัท เธอก็อยากจะคว่ำโต๊ะให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย แต่เธอคงทำแบบนั้นกับผู้ชายคนนี้ไม่ได้ เพราะเธอได้เจอเขาทั้งแบบนี้และทั้งแบบนั้นมาแล้ว จึงไม่มีทางรู้ได้เลยว่าต่อไปจะได้เจอแบบไหนอีก
ฮารียกมือที่สั่นระริกไปแตะคางที่สั่นเทาของตัวเอง
“เอ่อ คุณคังแทมูคะ…”
“คิดเสร็จแล้วเหรอครับ”
“เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น…”
“เหลืออีกแปดนาทีครับ”
เฮ้อ โรคจิตจริงๆ
“ขอโทษนะคะ ทำไมคุณถึงพูดกับฉันแบบนั้นล่ะคะ เสนองานพาร์ตไทม์ให้เนี่ยนะ ฉันคิดว่าคุณจะโมโหฉันซะอีก”
“ผมทำไมเหรอครับ”
เขาทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจเลยสักนิด
“ก็คราวที่แล้วคุณบอกว่าไม่ชอบคนโกหก แต่ทำไมคุณถึงเสนองานพาร์ตไทม์ให้ฉันทั้งที่ฉันโกหกล่ะคะ”
เขาเปลี่ยนท่านั่งและจ้องมองเธออย่างไม่วางตา
“สิ่งที่ผมเกลียดที่สุดมีอยู่สองอย่างครับ”
“…”
“การเสียเวลาและการโกหก”
นั่นไง ฉันก็อุตส่าห์เลือกทำแต่สิ่งที่คุณไม่ชอบแล้วไง
“การลงโทษคนที่โกหกผมและทำให้ผมต้องเสียเวลาคือสิ่งที่ผมไม่มีทางปล่อยผ่านอย่างแน่นอน”
น้ำเสียงอันเยือกเย็นนั้นทำให้เธอได้แต่กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากเสียงดังเอื๊อก ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาหมายถึงเธอ
“ชะ…ใช่ค่ะ ไม่ว่าใครก็มีสิ่งที่ตัวเองเกลียดกันทั้งนั้น”
“ดังนั้นผมจึงตั้งใจไว้ว่าถ้าตามหาคุณเจอ ผมจะลงโทษคุณที่รับงานพาร์ตไทม์แบบนั้น”
คำว่าลงโทษทำให้ฮารีรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนบีบคอ
“เพราะผมตั้งใจไว้แล้วว่าไม่ว่ายังไงก็จะแต่งงานกับคนที่นัดบอดในครั้งนั้นให้ได้ แต่…”
คุณทำมันพังอย่างไม่เป็นท่า เธอรู้สึกเหมือนสายตาดุเดือดเลือดพล่านของเขากำลังพูดแบบนั้น เธอจึงหลับตาแน่น
เฮ้อ เป็นความผิดที่สมควรตายจริงๆ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าเขามานัดบอดด้วยความคิดแบบนั้น
“แต่ว่า…”
เมื่อเห็นเธอนั่งก้มหน้าก้มตาเหมือนคนทำความผิด เขาก็นั่งด้วยท่าทางที่ผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อย ราวกับนักล่าที่รู้แล้วว่าเหยื่อไม่มีทางหนีไปไหนได้อีก
“ถ้าคุณเป็นพนักงานบริษัทผม ผมก็คงจะลงโทษด้วยการไล่ออก แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น”
ละ…ไล่ออกเหรอ
ตุ้บ ฮารีรู้สึกเหมือนโดนค้อนทุบที่หัวเข้าอย่างจัง เธอรู้แล้วว่าไม่ควรพูดความจริงให้เขาฟังอย่างเด็ดขาด เรื่องอื่นอาจจะไม่เท่าไร แต่เรื่องที่เธอเป็นพนักงานบริษัทเขานั้น เธอตั้งใจอย่างแน่วแน่ว่าห้ามถูกจับได้โดยเด็ดขาด ทว่าเขากลับพูดต่ออย่างใจเย็นโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองได้ปล่อยหมัดใส่เธอเข้าแล้ว
“ถ้าคุณช่วยผมก็คงไม่มีวิธีแก้ปัญหาไหนที่จะดีไปกว่านี้อีกแล้ว เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะช่วยลดการเสียเวลา”
เข้าใจหรือยัง ไม่ต้องพูดอะไรและมาช่วยผมดีกว่า สายตาของเขากำลังพูดแบบนั้น
มือของฮารีเริ่มสั่นอีกครั้ง งั้นตอนนี้ควรทำอย่างไรดีล่ะ เข้ามาในถ้ำเสือปุ๊บก็โดนกัดปั๊บ หรือเธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้ตัวเองเสียเลือดจนตายไปแบบนี้ ทันทีที่คิดอย่างนั้น ตัวเธอก็รู้สึกเย็นวาบขึ้นมาราวกับเลือดกำลังไหลออกไปจากร่างกายจริงๆ แต่เขาก็ยังคงพูดต่ออย่างหน้าตาเฉย
“เหลือสี่นาทีครับ”
เสือก็แสดงความเมตตาเหมือนกันแฮะ เพียงแต่ว่าอาจจะไม่เหมือน ‘นักบุญ’ เท่านั้น เธอไม่เข้าใจว่าเขาจะให้เวลาคิดทำไมในเมื่อมันไม่จำเป็นต้องคิดขนาดนั้น
“ฉันตะ…ต้องช่วยคุณ…ใช่ไหมคะ…”
“ประหยัดไปสามนาทีครับ”
เขายิ้มอย่างพึงพอใจโดยไม่รู้เลยว่าเธอกำลังร้องไห้อยู่ในใจ
“ถ้างั้นเราจะไปพบคุณปู่ด้วยกันเร็วๆ นี้นะครับ”
“ค่ะ…”
“เลิกบล็อกเบอร์ผมด้วย”
“ค่ะ…”
“และรับโทรศัพท์ผมด้วย”
“ค่ะ…”
“งั้นตอนนี้เราทานข้าวกันนะครับ”
“ค่ะ…”
“อ้อ คุณชื่ออะไรครับ”
“ค่ะ…”
ก๊อกๆ เขาเคาะโต๊ะเบาๆ ราวกับเคาะเรียกสติที่หลุดลอยของเธอ พอตั้งสติได้เธอก็มองหน้าของเขา
“ชื่อ”
ทำไมหัวใจถึงเต้นรัวพอได้เห็นสายตาที่จ้องมองมาอย่างไม่วางตาคู่นั้น คงเป็นเพราะความกลัวใช่ไหมนะ
“ชื่อ”
“อ๋อ ชื่อชิน…”
ไม่ได้ ขืนบอกไปตามตรงก็จบข่าวน่ะสิ!
และแล้วตัวตนที่อยู่ในส่วนลึกก็ปลุกฮารีจากสภาพที่สติหลุดลอย ถ้าพูดชื่อออกไปแล้วถูกจับได้ที่บริษัทล่ะก็ โดนไล่ออกแน่!
“ชิน?”
เขากำลังรอฟังเธอพูดต่อ เธอพยายามฝืนยิ้มและพูดชื่อที่นึกขึ้นมาได้เป็นชื่อแรกเมื่อคิดถึงคำว่า ‘ชิน’
“ชิน คิมชิน*…”
“คิมชิน? ชื่อพยางค์เดียวเหรอครับ”
“ค่ะ ชื่อพยางค์เดียวค่ะ เหมือนโทแกบีใช่ไหมคะ ฮ่าๆ”
อะไรของคุณ เขาชำเลืองมองเธออย่างไม่ใส่ใจแวบหนึ่งก่อนจะหันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟ จากนั้นก็สั่งเนื้อลูกวัวเมนูเดียวกับที่เธอเลือกเอาไว้ตอนอยู่กับยองซอ
นายจิตวิปริตคนนี้ รสนิยมดันมาตรงกันอีก ฮือๆ
ด้วยความตั้งใจอย่างแรงกล้าว่าจะไม่มีทางให้ถูกจับได้ว่าเป็นพนักงานบริษัทเขา ฮารีจึงต้องโกหกอีกครั้ง เธอควรจะต้องไม่รู้สึกอะไรกับสเต๊กชั้นดีที่เพิ่งเคยกินเป็นครั้งแรก แต่เธอกลับเอร็ดอร่อยกับมันมากจนได้แต่ปวดใจกับความตะกละที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลานี้
