ทดลองอ่าน นิยายเรื่องนี้ข้าไม่ได้เขียน! บทที่ 1

ชะตาพิฆาต…ในอนาคตไม่ว่ากับครอบครัวหรือแผ่นดินล้วนแต่กลายเป็นกาลกิณี

หลี่หลิงหว่านคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกปวดท้อง นางเสียสติไปแล้วหรือถึงได้เขียนตัวละครเช่นนี้ขึ้นมา ให้ทุกคนตั้งใจเรียนเพื่อทุ่มเทพัฒนาชีวิตไปข้างหน้าไม่ดีกว่าหรือ ตอนนี้เป็นอย่างไรเล่า สุราขมที่บ่มออกมาต้องให้ตนเองเป็นคนดื่มเองแล้ว!

หลี่เหวยหยวนอายุสิบสามปีแล้ว การดูถูกและถูกผู้อื่นเหยียบย่ำทั้งหมดที่ควรได้รับคงได้รับมาหมดสิ้นแล้วกระมัง ทั้งคำด่าทอและการทุบตีอย่างเสียสติจากตู้ซื่อก็คงได้รับมาเช่นกัน ความคิดแก้แค้นที่ถูกกรอกหูเหล่านั้นก็คงได้รับมาหมดแล้วด้วย ที่สำคัญที่สุดก็คือ…การเยาะเย้ยเสียดสีที่เจ้าของร่างเดิมหลี่หลิงหว่านได้กระทำต่อเขานั้นก็ได้กระทำออกไปหมดแล้วใช่หรือไม่

ครั้งนี้ที่เจ้าของร่างเดิมถูกหลี่เหวยหยวนผลักล้มอย่างโหดเหี้ยมจนถึงขั้นเกิดจิตสังหารหวังให้ตายจริงๆ นั้นก็มีสาเหตุมาจากการที่เจ้าของร่างเดิมได้เห็นหลี่เหวยหยวนเดินออกมาจากเรือนที่กักขังตู้ซื่อ และในยามนั้นหลี่เหวยหยวนก็เพิ่งโดนทุบตีและถูกต่อว่าอย่างบ้าคลั่งจากตู้ซื่อมารอบหนึ่ง

ตู้ซื่อใช้เชิงเทียนปลายแหลมที่ทำมาจากทองแดงทิ่มแทงไปยังทุกส่วนบนร่างกายเขา อำมหิตเสียยิ่งกว่ายามที่หรงหมัวมัวแทงเข็มใส่จื่อเวย มากมายนัก

หลี่หลิงหว่านคิดอย่างสิ้นหวังไม่น้อย ตอนนี้นางควรทำอย่างไรดี ควรทำให้ตนเองกลายเป็นแสงสว่างในใจหลี่เหวยหยวนเพื่อส่องแสงให้กับชีวิตอันมืดมนของเขาอย่างนั้นหรือ

นางถูกความคิดที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นนี้ทำให้คลื่นไส้จนตัวสั่นไปทั้งร่าง แม้จะถูกความคิดที่ปรากฏขึ้นมาอย่างกะทันหันนี้ทำให้คลื่นไส้เพียงใด แต่พอหลี่หลิงหว่านสงบสติอารมณ์ได้แล้วและกลับมาย้อนคิดดู สุดท้ายนางก็ยังคงตัดสินใจที่จะทำให้ตนเองเป็นแสงสว่างในใจหลี่เหวยหยวนให้ได้

นอกจากทอแสงให้กับชีวิตอันอ้างว้างและมืดมิดในวันข้างหน้าของเขาแล้ว นางยังจะทำสิ่งใดได้อีกเล่า แม้แต่นางเองก็สิ้นหวังแล้วเช่นกัน เพราะหลายปีมานี้เจ้าของร่างเดิมได้กลั่นแกล้งและเอาเปรียบหลี่เหวยหยวนไปไม่น้อยเลย หากอิงตามที่ตนเองวางให้หลี่เหวยหยวนเป็นคนใจคอคับแคบที่เพียงแค่โดนถลึงตามองยังต้องแก้แค้น ทั้งเขายังเป็นคนที่มีนิสัยขี้ระแวงสงสัยเป็นที่สุด เกรงว่าภายภาคหน้าต่อให้นางพยายามประจบประแจงเขาอย่างไรก็คงไม่มีประโยชน์ ดังนั้นมิสู้ทำให้ตนเองกลายเป็นคนพิเศษสำหรับอีกฝ่ายตั้งแต่วันนี้ไปเสียเลย เช่นนี้ในวันข้างหน้าเมื่อเขาปีกกล้าขาแข็งขึ้นแล้วก็คงไม่ถึงขั้นต้องสังหารนางให้ตายใช่หรือไม่