ทดลองอ่าน ปภาวินท์ บทที่ 2

“ใช่ค่ะ ยายปินทำแบบนี้บ่อย” ปริยากรพูดหน้าตาเฉย จากนั้นก็ฉีกยิ้มหวาน “บังเอิญจังเลยค่ะพี่วิน”

“ปีย่า! ทำไมใส่ร้ายฉันแบบนี้” สาวร่างเล็กร้องลั่น จากนั้นก็หันไปหาหนุ่มหล่อแล้วรีบอธิบายแบบลิ้นแทบพันกัน “ไม่จริงนะคะ ปินไม่เคยทำแบบนี้นะ”

“โอเคครับ” อาชวินยิ้มรับ ดวงตายังเป็นประกายพราวขบขัน

ปภาวรินท์เกือบเคลิ้มไปกับรอยยิ้มของเขาแล้ว ทว่าพอสังเกตว่าดวงตาคมมองหลุบต่ำแบบแปลกๆ เธอเลยมองตาม ครั้นพบว่าเขากำลังมองมือของเธอซึ่งยังถือปึกเงินยื่นออกไปกลางทางเดิน เธอเลยรีบดึงมือกลับ บนใบหน้าสวยปรากฏรอยยิ้มแห้งๆ

“คือปินเพิ่งไปเบิกเงินมา จะเอาไปเข้าอีกธนาคารเพราะวันนี้แอพฯ ธนาคารมันล่มๆ กลัวโอนเงินแล้วผิดพลาดน่ะค่ะ”

“อ้อ จริงด้วย พี่เคยโอนเงินช่วงปลายเดือนแล้วมันไปไม่ถึงปลายทางด้วยเหมือนกัน กว่าจะได้เงินคืนตั้งเป็นวัน ดีแล้วล่ะที่ระวังไว้” อาชวินยิ้มให้หญิงสาว

“แล้วพี่วินมาทำอะไรแถวนี้เหรอคะ” ปริยากรส่งเสียงถามเมื่อเห็นว่าเพื่อนทำท่าจะเคลิ้มอีกแล้ว

“บริษัทพี่อยู่แถวนี้ครับ อันที่จริงอยู่ห่างไปไม่ถึงห้าสิบเมตรด้วยซ้ำ พี่กำลังจะเดินผ่านร้าน พอดีเห็นพวกเราสองคนเลยแวะเข้ามาทักนี่แหละ”

ปริยากรทำตาโต เธอเหล่มองเพื่อนสนิทซึ่งเป็นคนเลือกสถานที่นัดทันที ปรากฏว่าเพื่อนหลุบตาหลบทำเป็นก้มลงไปเก็บปึกเงินเข้ากระเป๋า เธอเลยหมายเหตุไว้ในใจแล้วหันไปคุยกับชายหนุ่มต่อ

“แล้วพี่วินจะเดินไปไหนเหรอคะ หรือว่าจอดรถไว้ไกล นี่พวกเราสองคนก็ต้องไปจอดรถไว้ในกรมอะไรสักอย่างเหมือนกัน”

“เปล่าๆ พี่จะไปซื้อกาแฟนี่แหละ”

“แถวนี้ร้านกาแฟเยอะ พี่วินมีร้านเด็ดเหรอ แนะนำบ้างสิ เดี๋ยวพวกเราจะได้ตามไปลอง”

“ไม่เชิงว่าเด็ดหรอก แต่มีร้านที่กาแฟเข้มถูกปากพี่น่ะ น้องๆ ดื่มกาแฟเข้มๆ กันบ้างไหมล่ะ”

“ไม่ได้ดื่มกาแฟเข้มๆ หรอกค่ะ แต่ชอบกลิ่นกาแฟ หอมดี” ปภาวรินท์ตอบ ขณะเดียวกันก็พยายามซ่อนอาการนิ่วหน้าเพราะโดนเพื่อนเตะหน้าแข้งเพื่อกระตุ้นให้เธอพูดบ้าง…รู้หรอกว่าเจตนาดี แต่เตะเบาๆ หน่อยก็ได้!

“งั้นน่าจะชอบร้านนี้นะ เพราะร้านนี้หอมกลิ่นกาแฟทั้งร้านเลย” เขายิ้มแล้วบอกชื่อร้าน ตามด้วยตำแหน่งที่ตั้งซึ่งก็อยู่ไม่ไกลจากร้านนี้นัก “ถ้ามีโอกาสลองแวะไปดูก็ได้นะ…เอาล่ะ พี่ไม่กวนพวกเราสองคนแล้ว เอาไว้เจอกันใหม่นะ”

“แป๊บนึงค่ะพี่วิน” ปริยากรรีบเรียกไว้ “พี่วินเอานามบัตรติดตัวมาไหมคะ ขอให้ยายปินสักใบสิ ช่วงนี้ครอบครัวปินกำลังสนใจเรื่องอสังหาริมทรัพย์อยู่ ปีย่าเพิ่งเล่าให้ปินฟังเองว่าบริษัทพี่วินออกแบบคอนโดฯ ให้ญาติปีย่า”

“อ๋อ ได้ครับ” อาชวินพยักหน้ารับแล้วหยิบซองหนังสำหรับใส่การ์ดออกมา ด้วยความที่รับหน้าที่เป็นคนหางานเข้าบริษัททำให้เขาพกมันเป็นนิสัย ขาดไม่ได้พอๆ กับกระเป๋าสตางค์ “โทรมาได้ตลอดนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ ปรึกษาเฉยๆ ก็ได้ คนกันเองพี่ไม่คิดค่าบริการ”