ทดลองอ่าน ปรารถนา… คุณอีกสักครั้ง ชุด Wishing You ด้วยรัก… และปรารถนา บทที่ 2

“นายหัวไม่อยู่ออฟฟิศค่ะคุณ”

“เอ๊ะ ก็ไหนว่าประชุมอยู่”

“ท่านออกไปประชุมข้างนอกค่ะ”

“แต่พี่เขมก็น่าจะรับโทรศัพท์ได้นี่ โทรสิคะ จะรออะไร ฉันรีบนะ คนขับรออยู่ด้วย”

ความซวยกำลังไล่ล่าเธอจนหยดสุดท้าย และคราวนี้ดูเหมือนจะปรากฏออกมาในรูปของคนขับรถรับจ้างซึ่งกำลังก้าวผ่านประตูรั้วออฟฟิศเข้ามาแล้ว

“เร็วสิคะ โทรหาพี่เขมเร็ว ฉันอยากพบพี่เขม ฉันมีธุระจริงๆ นะ”

“ดิฉันคงทำเช่นนั้นไม่ได้หรอกค่ะ คุณทิ้งเรื่องไว้ดีกว่าค่ะ นายหัวเข้ามาแล้วดิฉันจะแจ้งให้ค่ะ”

“เอ๊ะ! พูดไม่รู้เรื่องรึไง ก็บอกว่าฉันรีบ จะซักอะไรนักหนา ถ้าพี่เขมรู้ว่าเธอปฏิบัติกับฉันแบบนี้ เขาไล่เธอออกแน่”

การโต้เถียงระหว่างสองสาวทำให้พนักงานที่อยู่ด้านในเริ่มเดินออกมาเมียงมอง และหนึ่งในนั้นก็คือชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใส่แว่นกรอบเงิน ท่าทางเป็นมิตร

“มีอะไรรึเปล่า”

“คือคุณผู้หญิงคนนี้ต้องการพบนายหัวค่ะ”

“มีอะไรสั่งผมไว้ก็ได้ครับ ผมเป็นลูกน้องของนายหัว”

ถ้างั้นก็คงพอมีเงินค่ารถให้เธอยืมน่ะสิ ความหวังเริ่มฉายชัดบนดวงหน้าสวยใส ภูริตาจึงเท้าความให้ชายหนุ่มฟังคร่าวๆ ว่าเธอลงจากเครื่องบินแล้วกระเป๋าเงินหาย จึงเรียกรถมาหาเขมที่นี่โดยใช้วิธีเก็บเงินปลายทาง ก่อนสรุปปิดท้ายว่า

“แพมขอยืมเงินคุณก่อนได้ไหมคะ พี่คนขับรออยู่ แต่กระเป๋าแพมถูกขโมยไป พี่เขมเข้าออฟฟิศเมื่อไร แพมจะให้พี่เขมคืนเงินคุณทันทีเลยค่ะ”

ชายหนุ่มหน้าตาเป็นมิตรนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนรับคำและเดินตามเธอออกไปชำระเงินค่าโดยสารให้กับคนขับรถ หลังจากชำระเงินเสร็จ ภูริตาก็รีบกลับมายืนรอหน้าประตูกระจกหน้าออฟฟิศ ไม่ได้อยู่สนทนากับสองคนนั้นต่อ แต่เดาว่าเรื่องราวในบทสนทนานั้นต้องเกี่ยวกับเธออย่างแน่นอน ทั้งสองจึงหันมามองเป็นระยะแบบนี้ ครู่หนึ่งผู้ชายใจดีใส่แว่นจึงเดินกลับมาสมทบ

“ผมได้ยินว่าคุณเป็นแฟนของนายหัวเหรอครับ”

“ค่ะ เราเคยคบกัน”

“ถ้างั้นผมจะเรียนนายหัวให้ครับ คุณเข้าไปรอที่โซฟาก่อนสิครับ” เขาคลี่รอยยิ้มเป็นมิตร

“ขอบคุณนะคะคุณ…”

“อนุวัตครับ”

ภูริตากระพุ่มมือไหว้ “ขอบคุณมากค่ะคุณอนุวัต”

“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย”

ผู้ชายคนนั้นเดินหายเข้าไปในออฟฟิศ ในขณะที่ภูริตามองซ้ายมองขวาสำรวจหน้าตาออฟฟิศของเขมซึ่งตั้งอยู่ริมถนนใหญ่ในตัวเมืองภูเก็ตอยู่อีกครู่หนึ่ง