ทดลองอ่าน ภรรยาจำนนรัก

แม้จะนึกสงสัยอยู่ในใจ ทว่านางก็รู้จักแม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์ที่ยืนอยู่ข้างหลังเขาดี คนหนึ่งเป็นสาวใช้ประจำตัวนาง ส่วนอีกคนเป็นแม่นม

“ฮูหยิน ในที่สุดก็ฟื้นแล้ว!”

ฉาเอ๋อร์วางยาไว้บนโต๊ะ แล้วรีบเดินเข้ามาประกบนางซ้ายขวาพร้อมกับแม่นม

หญิงสูงวัยยกมือลูบผ้าพันแผลบนหน้าผากของนางแผ่วเบา “ฮูหยินยังเจ็บอยู่หรือไม่เจ้าคะ”

มู่เซียงหนิงมองพวกนางสลับกันไปมาด้วยความฉงน “แม่นม ฉาเอ๋อร์ เหตุใดถึงเรียกข้าว่าฮูหยินเล่า”

ทั้งคู่พากันตกตะลึงพรึงเพริด “ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ อย่าบอกนะว่าล้มไปทีเดียวจะลืมทุกอย่างไปหมดแล้ว”

“พวกเจ้าต่างหากเล่าที่ลืม ข้าเป็นสตรีที่ยังไม่ได้ออกเรือนจะเรียกขานข้าว่าฮูหยินได้อย่างไร”

ได้ยินนางถามเช่นนี้สีหน้าของฉาเอ๋อร์กับแม่นมชุยก็เปลี่ยนไปทันที ทั้งสองประคองฮูหยินให้เดินไปอีกทางพลางกระซิบกระซาบ

“ฮูหยินพูดจาเลอะเลือนอะไรอยู่เจ้าคะ ท่านออกเรือนนานแล้ว พวกบ่าวถึงได้เรียกท่านว่าฮูหยินอย่างไรเล่า” ฉาเอ๋อร์บอกเบาๆ

มู่เซียงหนิงผงะไปอีกครั้ง แต่ความเยือกเย็นมีสติคือข้อดีของนางเสมอมาจึงถามกลับไปขันๆ “ข้าแต่งงานแล้ว?”

“เจ้าค่ะ” สาวใช้พยักหน้า

“ถ้าเช่นนั้นแต่งกับใครกัน”

“ฮูหยินเป็นอะไรไปเจ้าคะ บุรุษที่ท่านแต่งงานด้วยยืนอยู่ตรงนั้นอย่างไรเล่า” แม่นมชุยลอบหันสายตาไปอีกทางเพื่อบอกเป็นนัย

มู่เซียงหนิงมองตามสายตาแม่นมไปพบบุรุษที่กำลังจ้องมองนางอย่างเย็นชา แล้วขมวดคิ้วมุ่นทันที

“อย่าล้อเล่นสิ ข้าแต่งงานตั้งแต่เมื่อไร”

คำถามของนางทำให้แม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์สูดหายใจเฮือก พร้อมกันนั้นก็มีเรียกเสียงหัวเราะเหยียดๆ ดังมาจากชายหนุ่ม

เสียงแค่นหัวเราะขึ้นจมูกทำให้มู่เซียงหนิงหรี่ตามองเขาอย่างน่ากลัว “หัวเราะด้วยเหตุใดกัน สารรูปอย่างเจ้าเนี่ย มีแต่ผีเท่านั้นล่ะที่จะแต่งงานด้วย!”

ชายผู้นั้นชะงักไปก่อนที่สองตาจะเป็นประกายวาวโรจน์ แม่นมชุยกับฉาเอ๋อร์รีบคุกเข่าลงกับพื้นด้วยความตื่นกลัว

“ท่านแม่ทัพโปรดอย่าได้โมโห คงเพราะฮูหยินล้มหัวกระแทก ถึงได้พูดจาเลอะเลือนเช่นนี้เจ้าค่ะ” หญิงสูงวัยขอขมาเขา

ทว่าฉาเอ๋อร์ที่อยู่ข้างๆ กลับมองมู่เซียงหนิงตาเป็นประกายแล้วถามขึ้นว่า “ฮูหยินจำท่านแม่ทัพไม่ได้หรือเจ้าคะ”

“ก็ต้องจำไม่ได้อยู่แล้วสิ อีกอย่างที่นี่คือที่ใดกัน แล้วข้ามาอยู่ในนี้ได้อย่างไร”

ฉาเอ๋อร์ฟังแล้วฉุกคิดบางสิ่งบางอย่างขึ้นจึงลองถามหยั่งเชิง “ฮูหยินยังจำเรื่องที่พวกเราไปท่องเที่ยวแม่น้ำเซียงเจียงกันได้หรือไม่”

“เหตุใดจะจำไม่ได้ เดือนห้าปีที่แล้วอย่างไรล่ะ”

สาวใช้ลุกพรวดขึ้นด้วยความยินดี แล้วดึงมือมู่เซียงหนิงมากุมอย่างตื้นตัน

“คุณหนู ความทรงจำของท่านกลับมาแล้ว!” ฉาเอ๋อร์ตื่นเต้นเสียจนหลุดปากเรียก ‘คุณหนู’ อย่างที่ชินปากในอดีต

มู่เซียงหนิงมองสาวใช้ประจำตัวราวกับเห็นผี “ความทรงจำกลับมาแล้ว? เจ้าพูดอะไรของเจ้า”

“เดิมทีคุณหนูจำเรื่องที่ไปท่องเที่ยวแม่น้ำเซียงเจียงไม่ได้ แต่ตอนนี้จำได้แล้ว แม่นมชุย ความทรงจำของคุณหนูกลับมาแล้วจริงๆ!”