ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 5-บทที่ 6

“ในเมื่อท่านเองก็ทำพฤติกรรมอย่างที่ชายชาตรีพึงมีออกมาไม่ได้ เช่นนั้นท่านยังมีสิทธิ์อะไรมาบอกว่าการที่ข้าวางยาเป็นการกระทำนอกรีตนอกรอย อย่างน้อยข้าก็กล้าทำกล้ายอมรับ เปิดเผยเป็นธรรมกว่าท่านมาก”

แปะๆๆๆๆ

เสียงปรบมือดังขึ้นโดยรอบ การกล้าทำกล้ายอมรับ มีค่าควรแก่การให้กำลังใจ

ใบหน้าคร้ามของชายฉกรรจ์แดงขึ้นมาในทันที…ยามนี้ถูกทำให้โมโหจนแดงก่ำแล้ว

“ข้าไม่เปลืองน้ำลายกับเจ้า…”

“เป็นท่านไม่มีเหตุผล เถียงข้าไม่ได้มากกว่ากระมัง!” โม่อีเหรินพูดขัดเขา

ชายฉกรรจ์อดทน บอกตนเองว่าอย่าไปสนใจนาง ต้องทำเรื่องที่ควรทำให้เสร็จ

“หงเอ๋อร์ เจ้าไม่ยอมตามข้ากลับไปตระกูลจริงๆ หรือ เพื่อสาวน้อยผู้นี้ เจ้าต้องการจะขัดเจตนาของมารดาเจ้า ปล่อยมารดาเจ้าไปโดยไม่สนใจหรือไร”

“ถึงเวลาที่ควรไป ข้าย่อมจะกลับไปเอง พาพวกนางกลับไปเถอะ อย่ามารบกวนข้าอีก” ไป่หลี่จิงหงกล่าวเรียบๆ

“เจ้า…ประเสริฐนัก เจ้าต้องการสิ้นเปลืองพรสวรรค์ของเจ้า ข้ายุ่งไม่ได้ แต่อย่างไรก็ต้องมีคนที่ทำได้ เจ้ารอบิดาเจ้ามาเองแล้วกัน!” ชายฉกรรจ์ลั่นวาจาออกมา ก่อนเดินมาข้างหน้า กำลังทำท่าจะแบกคนสองคนบนพื้นขึ้นมา…

ทันใดนั้นก็มีคำพูดลอยออกมาจากในประทุนเรือ “อีเหริน ข้าเคยสอนให้เจ้าใช้บุญคุณตอบแทนความแค้นหรือ”

“ไม่เคยเจ้าค่ะ” โม่อีเหรินตัวแข็ง กล่าวตอบอย่างสงบเสงี่ยม

“ข้าเคยสอนเจ้าหรือว่าพอถูกลอบโจมตี ขอเพียงไม่ได้รับบาดเจ็บ ก็ให้ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรือ”

“ไม่เคยเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นข้าสอนเจ้าว่าอย่างไร”

“หากคนผู้หนึ่งไม่ทำร้ายข้า ข้าก็จะไม่ทำร้ายคนผู้นั้นก่อนเป็นแน่ แต่หากคนผู้หนึ่งทำร้ายข้าก่อน เมื่อนั้นข้าก็จะต้องเอาคืนหลายเท่า” โม่อีเหรินพูดจบก็ลอบแลบลิ้นในใจ นางรู้ว่าท่านตาหมายความว่าอะไรแล้ว

ชายฉกรรจ์ยังไม่ทันมีการตอบสนอง ก็พลันมีไอกระบี่สายหนึ่งพุ่งออกมาจากในประทุนเรือ เร็วจนคนไม่ทันกะพริบตา ชายฉกรรจ์ตอบสนองไม่ทันโดยสิ้นเชิง ได้ยินเพียงเสียงหนึ่ง…

“อ๊าก…” ไป่หลี่เยียนร้องโหยหวน สีหน้าซีดขาว บนข้อมือขวามีเลือดสดๆ ไหลทะลัก

“เยียนเอ๋อร์!” ชายฉกรรจ์รีบห้ามเลือดให้นาง

“หนึ่งวางยา สองตอบแทนด้วยเลือด เข้าใจแล้วหรือไม่” เท่าทวีก็คืออย่างน้อยหนึ่งเท่า ถูกลอบโจมตีหนึ่งครั้ง อย่างน้อยต้องคืนกลับไปสองครั้ง ห้ามน้อยกว่านี้