ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 7-บทที่ 8

อีกด้านหนึ่งโม่ซั่งเฉินเองก็อ่านเนื้อหาในม้วนไผ่หยกจบแล้ว เพียงแค่ได้อ่านเคล็ดวิชาชุดนี้ก็ทำให้โม่ซั่งเฉินต้องพยักหน้าด้วยความชื่นชม

“วันนี้เจ้าง่วนอยู่กับการฝึกสิ่งนี้ที่ใต้น้ำหรือ”

“เอ่อ…ยังมีนี่ด้วยเจ้าค่ะ”

โม่อีเหรินโบกมือไปบนโต๊ะ บนโต๊ะศิลาก็มีไข่มุกสดใสวาววามกองหนึ่งปรากฏขึ้นในทันใด หลากสีสัน ซ้ำยังมีหยาดน้ำหยดลงมา

ดูช่าง…เอ่อ…สดอ่อนน่าอร่อยโดยแท้

เฟิงเหยี่ยนและพี่น้องสกุลฉู่ถูกไข่มุกที่หลากสีสันเพียงนี้ วาววามเพียงนี้ จำนวนมากเพียงนี้ทำให้ตะลึงลาน ส่วนโม่ซั่งเฉินก็…ม่านตาหดตัว

“ไข่มุกสีรุ้ง!”

“และยังมีนี่อีก…” เดิมทีโม่อีเหรินจะเอาหอยกาบยักษ์ออกมา แต่มองซ้ายมองขวาแล้ว หากเอามันออกมาในนี้ ไม่ทับสมุนไพรก็ต้องทับศาลาแห่งนี้เสียหายแน่นอน

นางเหลือบสายตามองเขี้ยวเงิน “เขี้ยวเงิน เจ้ามานี่หน่อย”

เขี้ยวเงินได้ยินก็กระโดดลุกขึ้นเดินตามโม่อีเหรินออกไปข้างนอกทันที

โม่อีเหรินพูดกับมันสองสามคำ ใบหน้าหมาป่าที่ดูเย็นชาสง่างามของเขี้ยวเงินก็พลัน…ยุ่งยากใจ ทว่ามันยังคงพยักหน้า

“เขี้ยวเงิน มีเจ้าอยู่ช่างดีจริงๆ” โม่อีเหรินยิ้มตาหยีในทันใด

เขี้ยวเงินหายยุ่งยากใจในทันที โม่อีเหรินดีใจก็พอแล้ว ส่วนเรื่องขายหน้าอะไร…ให้คิดเสียว่ามันไม่มีอยู่

“พร้อมหรือยัง”

“วู้” เขี้ยวเงินตอบรับ ก่อนบินขึ้นสูง

แม้จะพูดภาษามนุษย์ได้ แต่ถึงอย่างไรโม่อีเหรินก็ฟังภาษาสัตว์เข้าใจ อีกทั้งเสียงดั้งเดิมของสัตว์วิเศษอันที่จริงก็เป็นเสียงที่พวกมันใช้ได้เคยชินและสบายที่สุด ดังนั้นหากไม่จำเป็น เขี้ยวเงินก็จะไม่พูดภาษามนุษย์

“ฮ่าๆ” โม่อีเหรินหัวเราะเบาๆ ทีหนึ่ง มือขวายกสูง หอยกาบตัวใหญ่ยักษ์ตัวหนึ่งก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศทันที จากนั้นก็ลอยตกลงบนหลังเขี้ยวเงินอย่างช้าๆ

มองดูแล้วมีขนาดอย่างน้อยเกินสิบจั้ง บดบังท้องฟ้าจนทางหุบเขาด้านนี้มืดลงกว่าเดิม

บุรุษทั้งสี่ในศาลาเดินออกมา ก็ถูกโม่อีเหรินทำให้ปากอ้าตาค้างไปอีกครั้ง

เทียบกันแล้ว หมาป่าสีเงินที่เอาตัวยันไว้ข้างใต้ตัวนั้นปกติดูองอาจห้าวหาญน่าคร้ามเกรงยิ่ง บัดนี้กลับดูตัวเล็กน่ารักได้ถึงเพียงนี้!

เป็นหอยกาบที่ใหญ่ยิ่งนัก

เป็นเปลือกหอยที่ใหญ่ยิ่งนัก

อีเหรินน้อยเอาของที่ใหญ่ถึงเพียงนี้กลับมาได้อย่างไร…

ฉู่เซวียนอั๋ง ฉู่เซวียนฉี เฟิงเหยี่ยน ทางหนึ่งถูกทำให้จิตใจสั่นสะเทือน ขณะเดียวกันอีกทางก็มีแต่เครื่องหมายคำถาม

ทว่าโม่ซั่งเฉินกลับเดินไปข้างหน้า ก่อนยื่นมือออกมา

พลังวิเศษขุมหนึ่งถูกปล่อยออกมายันตัวหอยกาบไว้แทนโม่อีเหริน พร้อมทั้งตรวจดูสภาพของหอยกาบยักษ์

“หอยกาบตัวนี้…อายุเป็นหมื่นปีแล้ว”

“หมื่นปี?!” สามคนที่ยังปากอ้าตาค้างอยู่ข้างหลังสูดลมหายใจเฮือกพร้อมกัน

“มีความเป็นไปได้เจ้าค่ะ ตอนที่ข้าเจอ มันก็มีสภาพเยี่ยงนี้แล้ว ทว่าด้านในยังมีไข่มุกเม็ดใหญ่อยู่อีกไม่กี่เม็ด” พอคิดถึงไข่มุก โม่อีเหรินก็ยิ้มตาหยี “ท่านตา ท่านแบ่งไข่มุกบนโต๊ะไปสักหน่อยนะเจ้าคะ ที่ข้ายังมีอยู่อีกจำนวนหนึ่ง สามารถใช้ทำเป็นน้ำวิเศษและยาลูกกลอนสำหรับบำรุงสายตาได้”

โม่ซั่งเฉินมองนางอึดใจหนึ่ง