ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 7-บทที่ 8

“ท่านตา วันหน้าข้าจะระวังตัว” โม่อีเหรินกล่าวด้วยท่าทางว่านอนสอนง่าย

ครานี้เป็นนางเผอเรอจริงๆ คิดไม่ถึงว่าจะไปเจอกับไข่มุกสีมอ อีกทั้งเลื่อนขั้นอย่างจวนตัว ถึงได้เสียเวลาอยู่ที่ก้นทะเลนานถึงเพียงนั้น

“อืม” คราวนี้โม่ซั่งเฉินถึงได้พยักหน้า “กลับไปพักผ่อนก่อน เรื่องหลอมโอสถค่อยมาว่ากันวันพรุ่ง”

“เจ้าค่ะ ขอบคุณท่านตา ท่านตาดีต่อข้าโดยแท้” โม่อีเหรินโผไปกอดท่านตา จากนั้นก็โบกมือให้อีกสามคนในศาลา “ท่านตาเหยี่ยน พี่ใหญ่ พี่เล็ก ข้าไปพักผ่อนก่อนแล้ว ฝันดีเจ้าค่ะ”

เฟิงเหยี่ยนและพี่น้องสกุลฉู่ทำได้เพียงมองส่งโม่อีเหรินกระโดดโลดเต้นกลับเข้าห้องไปตาปริบๆ

เซิ่นเองก็ตามไปแล้วเช่นกัน ทำให้เขี้ยวเงินคับแค้นใจยิ่ง

ทว่ามันไม่อาจทำลายความเชื่อใจของโม่อีเหริน มันต้องทูนเจ้าสิ่งนี้ไว้ต่อไป แม้ว่าน้ำหนักจะมิใช่ปัญหาสำหรับมัน แต่การที่ไม่อาจตามโม่อีเหรินไปได้ก็น่าแค้นใจมาก

“เฉิน จบแค่เท่านี้หรือ” เฟิงเหยี่ยนไม่อยากเชื่ออยู่สักหน่อย

โม่อีเหรินลงทะเลแล้วหายเงียบไปกะทันหัน เขารู้สึกได้ชัดๆ ว่าเฉินมีอารมณ์โมโห แต่ผลคือถึงกับไม่ได้ดุด่าแม้แต่คำเดียว…ไม่สิ แม้แต่น้ำเสียงดุสักนิดก็ยังไม่มี มากที่สุดก็แค่ใช้สายตามองโม่อีเหรินนานขึ้นเล็กน้อย

จากนั้นก็ปล่อยให้อีเหรินน้อยไปนอนเช่นนี้ ไม่มีอบรม ไม่มีลงโทษ ไม่มี…สรุปว่าเฉินไม่ได้พูดและก็ไม่ได้ทำอะไรทั้งสิ้น แต่ก็หายโมโหแล้ว

“ย่อมไม่ใช่อยู่แล้ว” โม่ซั่งเฉินตอบเรียบๆ

“อ้อ” เฟิงเหยี่ยนเป่าลมหายใจออก ว่าแล้ว! เฉินมิใช่ผู้ที่จะไปยั่วโทสะได้ เวลาเฉินโมโห จะต้องเกิดเรื่องอย่างแน่นอน

เช่นนั้นเฉินคิดจะลงโทษอีเหรินน้อยอย่างไรกัน เฟิงเหยี่ยนมองเขาอย่างตั้งตารอ เอ่อ…นี่มิใช่เพราะเขาอยากเห็นอีเหรินน้อยถูกลงโทษแต่อย่างใด เขาเพียงแต่อยากรู้ว่าเฉินจะทำอย่างไรเท่านั้นเอง

“กองไข่มุกบนโต๊ะ แบ่งออกเป็นสี่กองเท่าๆ กัน พวกเราเก็บไปคนละกอง คืนนี้ต้องจัดการกับเปลือกหอยกาบนี่เสียหน่อย แม้มันจะไม่มีพลังโจมตี แต่เปลือกของหอยกาบอายุหมื่นปีกลับมีพลังป้องกันดียิ่ง เป็นรองแค่เพียงเต่าวิเศษ และเปลือกหอยกาบนี่อย่างน้อยๆ ก็มีอายุเกินหมื่นปี สามารถนำมาหลอมประดิษฐ์ได้พอดี”

โม่ซั่งเฉินพูดออกมายาวยืด แต่กลับไม่ได้พูดว่าจะลงโทษโม่อีเหรินอย่างไร

“ข้ารู้ว่าหอยกาบหมื่นปีหาได้ยากมาก เช่นนั้น…ก็เอาตามนี้”

“เซวียนฉี คืนนี้เจ้าก็อยู่จัดการด้วยกัน นับว่าเป็นการเรียนรู้ จากนั้นข้าจะหลอมรวมเปลือกหอยกาบเข้าในชุดปีกสวรรค์ของโม่อีเหรินเพื่อเพิ่มการป้องกัน เจ้าสามารถดูไปด้วยได้ว่าหลอมอย่างไร”

“ขอรับท่านตา” ฉู่เซวียนฉีตอบทันที

“เฉิน สรุปคือท่านไม่โมโหแล้วหรือ” เฉินที่เวลาโกรธชวนให้สยดสยองและต้องมีคนตาย หลังจากความโมโหระลอกแรกผ่านไปก็ไม่เหลือเพลิงโทสะแม้แต่น้อย…

“โม่อีเหรินรู้ขอบเขตดี” โม่ซั่งเฉินมองเขาอีกปราดหนึ่ง

แม้ว่าโม่อีเหรินจะไม่ได้พูด แต่โม่ซั่งเฉินที่เลี้ยงนางมาตั้งแต่เล็กอีกทั้งมีความรู้สึกไวต่อกลิ่นอายพิเศษกลับรู้ว่าโม่อีเหรินเลื่อนขั้นแล้ว

ระยะนี้โม่อีเหรินอยู่ในสภาวะพร้อมเลื่อนขั้นมาตลอด แต่ไม่รู้ว่าขาดอะไรไปถึงไม่อาจเลื่อนขั้นได้เสียที โม่ซั่งเฉินเองก็รู้

เช่นนี้วันนี้น่าจะเป็นเพราะขณะอยู่ในทะเลพลันมีโอกาสเลื่อนขั้นกะทันหัน ต้องเลื่อนขั้นอีกทั้งยังต้องทำพลังแก่นแท้หลังเลื่อนขั้นให้มั่นคง โม่อีเหรินถึงได้หายไปอยู่ที่ก้นทะเลนานถึงเพียงนั้น