ทดลองอ่าน ยอดสตรีเป็นยากยิ่ง ภาค 2 บทที่ 9-บทที่ 10

บทที่ 10

บรรยากาศเปลี่ยนแปลงในบัดดล

มนุษย์ถ่านร่างสูงร่างเตี้ยทั้งสองใจหายวาบในทันใด

โม่อีเหรินส่งสัญญาณบอกให้เหล่าพี่ชายไม่ต้องทำอะไร นางจะลงมือเอง

“เขี้ยวเงิน เซิ่น ตาแก่คนเตี้ยมอบให้พวกเจ้า จะทำให้เขาเจ็บปวดอย่างไรก็ทำ ย่ำยีได้ตามสบาย!” นางพูดจบ หนึ่งคนสองสัตว์ก็ทะยานตัวขึ้นกลางอากาศพร้อมกัน

“วู้…”

“โฮก…”

สัตว์ทั้งสองตัวใหญ่ขึ้น อีกทั้งส่งดาบวายุและลูกไฟไปทักทายโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

“นี่มัน…” มนุษย์ถ่านร่างเตี้ยอึ้งงัน ก่อนจะหลบฉากในทันที หากแต่เขี้ยวเงินกับเซิ่นไล่ตามติดเขาไม่ปล่อย ดาบวายุและลูกไฟซัดตรงใส่เขาอย่างไม่ขาดสาย ทำให้มนุษย์ถ่านร่างเตี้ยไม่มีแม้แต่โอกาสจะโต้กลับ ทำได้เพียงง่วนกับการหนีเอาชีวิตรอด

โม่อีเหรินปรากฏตัวเบื้องหน้ามนุษย์ถ่านร่างสูง หิมะแดงมาอยู่ในมือนาง คมกระบี่ชี้ไปที่มนุษย์ถ่านร่างสูงผู้นั้น

“เจ้าสามารถสั่งสัตว์วิเศษพวกนี้ได้หรือ” แม้มนุษย์ถ่านร่างสูงจะถูกทำให้โมโหจนเส้นเลือดในสมองเกือบจะแตก แต่ยังคงสังเกตเห็นเรื่องนี้

“ได้แล้วอย่างไร ไม่ได้แล้วอย่างไร ท่านจะอิจฉาริษยาชิงชังอีกหรือ”

คำตอบของโม่อีเหรินทำให้บุรุษทั้งสามที่ด้านล่างหวิดจะลื่นล้ม ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานเยี่ยงนี้ โม่อีเหรินยังกล่าววาจาเช่นนี้ออกมาได้อีกอย่างไร

ช่าง…ไม่รู้ว่าจะสรรหาคำใดมาบรรยายแล้ว

“เจ้า…” มนุษย์ถ่านร่างสูงพยายามเตือนตนเองให้ใจเย็น ไม่อาจถูกเด็กสาวนางหนึ่งทำให้โมโหจนสูญเสียสติสัมปชัญญะ “ได้ หรือว่าไม่ได้”

“ได้หรือไม่ได้ท่านก็เห็นอยู่แล้ว ข้ายังจะพูดอะไรได้อีก” โม่อีเหรินตอบอย่างบริสุทธิ์ไร้ความผิด

“…” หากยังพูดต่อไป ไม่ต้องถูกใครอัดจนต้องไปเกิดใหม่ เขาก็สามารถโมโหจนไปเกิดใหม่ได้เองแล้ว…

โม่อีเหรินยกมุมปากขึ้น ยิ้มพลางย่างก้าวออกไป จากนั้นคนก็…หายตัวไป!

มนุษย์ถ่านร่างสูงตกใจ เพิ่มความตื่นตัวในทันใด

ด้านหลังมีคลื่นพลัง มนุษย์ถ่านร่างสูงใจหายวาบ ผลักฝ่ามือไปด้านหลังพร้อมกับหมุนตัวไปทันที

แต่กลับมองเห็นเพียงชายเสื้อปัดผ่าน คนก็หายไป

คลื่นพลังอยู่ด้านขวา มนุษย์ถ่านร่างสูงโจมตีอีกครั้ง แต่ก็พลาดเป้าอีกครั้ง

คลื่นพลังอยู่ข้างหลังทางซ้าย ทว่าโจมตีเจอเพียงอากาศ

ข้างหน้าทางซ้าย…

การตอบสนองและการโจมตีสิบกว่าครั้งติดต่อกัน แต่ละครั้งล้วนเจอเพียงความว่างเปล่า อารมณ์ของมนุษย์ถ่านร่างสูงตึงเครียดถึงขีดสุด ลมหายใจถี่กระชั้น

คนทั้งสามที่ด้านล่างซึ่งกำลังมองดูอยู่ก็กลั้นหายใจ ไม่กล้ากะพริบตาเช่นกัน

หากมิใช่น้องสาวส่งสัญญาณบอกพวกเขาว่าอย่าลงมือ พวกเขาคงเข้าไปสู้นานแล้ว