ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

บทนำ

 อาณาจักรต้าเฟิ่ง รัชศกเสียนเฉิงปีที่สิบเอ็ด

ค่ำคืนนั้นมืดสนิท

หลังม่านเหลืองอร่ามหนาหนักที่ทิ้งตัวลงมา กลิ่นอำพันทะเลเข้มข้นโอบล้อมตำหนักที่อากาศไม่ถ่ายเท ทว่าแสงเทียนกลับวูบไหวอย่างไร้เสียงราวกับมีลมพัดผ่าน

“ฝ่าบาท กระหม่อมปรนนิบัติพระองค์เสวยพระโอสถนะพ่ะย่ะค่ะ” เสียงหนึ่งที่ค่อนข้างแหลมทว่าฝาดเฝื่อนดังขึ้น

บนเตียงมังกร จักรพรรดิเสียนเฉิงที่ผอมแห้งราวท่อนฟืนจับจ้องผ้ารองฝุ่น* ด้านบนอย่างแข็งทื่อ เนิ่นนานผ่านไปจึงเอ่ยถามเสียงค่อย “ยามใดแล้ว”

“ทูลฝ่าบาท ยามจื่อ* แล้วพ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าขันทีก้มศีรษะต่ำกว่าเดิม มือที่ประคองถ้วยยาสั่นเทาเล็กน้อย

“ซูชิงออกจากวังแล้วหรือ”

“พ่ะย่ะค่ะ” หัวหน้าขันทีกล่าวตอบด้วยเสียงแผ่วเบา

“พยุงเราขึ้นมา”

ได้ยินรับสั่งจากผู้เป็นจักรพรรดิ เขาพลันตระหนก เอ่ยร้องด้วยเสียงเป็นกังวล “ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท…”

“เราแค่อยากเห็น…” เสียงของจักรพรรดิเสียนเฉิงขาดหายไป ครู่ใหญ่จึงพึมพำด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกแกมทอดถอนใจ “ผืนแผ่นดินที่อดีตจักรพรรดิทรงมอบหมายให้เราดูแล…เป็นครั้งสุดท้าย”

“ฝ่าบาท…” หัวหน้าขันทีกลั้นเสียงสะอื้นไม่อยู่อีกต่อไป เขาคุกเข่าลงกับพื้น หัวไหล่สั่นสะท้านอย่างรุนแรง

แต่สุดท้ายหัวหน้าขันทีผู้มีเส้นผมขาวโพลนก็ยังฝืนข่มความเศร้าโศก พยุงจักรพรรดิเสียนเฉิงขึ้นมา ก่อนจะพาเดินไปข้างหน้าต่างที่ปิดสนิทด้วยฝีเท้าไม่มั่นคง และมองผ่านช่องหน้าต่างที่ฉลุลายมังกรไปยังราตรีหนักอึ้งด้านนอก

โคมชาววัง* ดวงแล้วดวงเล่าส่องสว่างไปตามทางเดินคดเคี้ยว แต่กลับให้ความรู้สึกเศร้าหมองอย่างยากที่จะบรรยาย

“ฝ่าบาทโปรดทรงรักษาพระวรกายด้วย…” หัวหน้าขันทีประคองร่างผอมซูบประหนึ่งกิ่งไม้แห้งของจักรพรรดิ น้ำตาหลั่งรินออกมาอย่างห้ามไม่อยู่อีกต่อไป

จักรพรรดิเสียนเฉิงคล้ายไม่ได้ยิน ครั้นดวงตาที่ขุ่นมัวเลื่อนลอยเพราะป่วยมานานมองเห็นประกายเยียบเย็นจากทวนดาบมากมายที่ราตรีเข้มสนิทมิอาจปกปิดได้ หน้าอกก็เหมือนถูกกระหน่ำทุบตี ความขมคาวเก็บกลั้นไว้ไม่อยู่อีกต่อไป ถูกพ่นออกมาอย่างรุนแรงในทันที

เสด็จแม่ เราอกตัญญู เราผิดมหันต์…

ร่างผอมซูบที่ห่อหุ้มด้วยชุดคลุมมังกรสีเหลืองอร่ามล้มกระแทกพื้นเหมือนหอสูงที่พังถล่ม เสาหยกหักสะบั้น

“ฝ่าบาท!”

ต้าเฟิ่ง รัชศกเสียนเฉิงปีที่สิบเอ็ด ยามจื่อ จักรพรรดิสวรรคต

ยามนี้นอกวังและเมืองหลวงโกลาหล ทัพใหญ่ของจิ่งอ๋องโจมตีประตูบูรพาจนแตก…