ทดลองอ่าน ยั่วเย้าแม่ทัพให้เผลอกาย ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

หาใช่เพราะเจ้าสิ่งนั้นใหญ่โตโอฬารจนติดขัด…อ่ะแฮ่ม แต่สาเหตุเป็นเพราะเครื่องหน้า หรือแม้กระทั่งสีหน้าอารมณ์ของบุรุษแกร่งกำยำผู้นั้นว่างเปล่าขาวโพลน นางคิดอย่างไรก็คิดไม่ออกว่าควรใส่ใบหน้าอย่างไรให้เจ้าหนุ่มผู้นี้ถึงจะเหมาะสม

หนังสือใหม่ชุดต่อไปคือ ‘ถ้ำพยัคฆ์ เตียงมังกร ยวนยางป่า’ วางแผนว่าจะออกเป็นภาพวังวสันต์สิบสองแผ่นที่ลงสีงดงามประกอบกลอนรักวาบหวิวเร้าอารมณ์ นำเสนอความเร่าร้อนไม่สิ้นสุด เปิดเผยกว่าครั้งไหนๆ รับรองว่าถ้าเลือดกำเดาไม่ไหลยินดีคืนเงิน

แต่ใครจะไปคิดว่าขณะที่ในหัวสมองของนางนึกภาพไปไกลและร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ นั้น มือกลับไม่ให้ความร่วมมือ ภาพลักษณ์ของพระเอกทำอย่างไรก็วาดไม่ออก ทำเอานางจับพู่กันแล้วรู้สึกติดขัดไปหมด ความรู้สึกคันแล้วเกาไม่ถูกจุดกัดแทะหัวใจทำให้กินไม่ลงนอนไม่หลับโดยแท้

“สง่างามวาดไปแล้ว สุภาพวาดไปแล้ว ฮึกเหิมก็วาดไปแล้ว…” นางกัดด้ามพู่กันอย่างกลัดกลุ้ม สองมือขยุ้มผมที่ยุ่งเหยิงไปทั้งศีรษะ โมโหที่ชีวิตนี้ตนเองพบเจอบุรุษมาน้อยเกินไป ตอนนี้อยากจะคว้าสักคนมาเป็นแบบก็เป็นไปไม่ได้

บุรุษที่ส่วนลึกในใจอยากจับมาวาดให้ละเอียดเป็นที่สุด หยอกเย้าสักหนึ่งคำรบกลับ…เฮ้อ อย่าพูดถึงเลย

นางจ้องภาพวาด ต่อสู้ในใจอยู่นาน พู่กันขนหางเพียงพอนทำท่าจะจรดลงไปแต่ก็ไม่จรดลงไปเสียที สุดท้ายได้แต่วางพู่กันลงบนกองพู่กันด้านข้างอย่างหงุดหงิด ไม่สนใจความรู้สึกปวดเอวเมื่อยหลังที่แผ่ไปทั่วตัว ลุกขึ้นสวมรองเท้าปักอย่างรีบร้อนและเดินออกไป

“ว้าย…” สาวใช้อาหยวนยกนมร้อนมาอย่างระมัดระวัง เพิ่งมาถึงข้างประตูยังไม่ทันได้ยกมือเคาะ เมื่อเห็นเช่นนั้นก็อดร้อนใจไม่ได้ “คุณหนู ท่านยังไม่ได้ดื่มนมเลยนะเจ้าคะ”

“เวลาคับขันยังจะดื่มนมอะไรอีก ไม่ดื่มแล้ว” กล่าวจบฝีเท้าของฮวาชุนซินพลันชะงัก ดวงตาเปล่งประกาย “ใช่แล้ว อาหยวน ครั้นก่อนเจ้าบอกว่าบ้านเดิมเจ้ามีญาติผู้พี่ที่ทำงานในไร่นาอยู่หลายคน แนะนำให้ข้ารู้จักสักคนสองคนสิ”

อาหยวนได้ยินดังนั้นก็ตกใจจนเกือบทำถาดคว่ำ “คุณ…คุณหนู…ญาติผู้พี่ที่บ้านบ่าวล้วนเป็นคนหยาบกระด้าง จะคู่ควรกับ…คุณหนูได้อย่างไรเจ้าคะ”

“หยาบกระด้างหรือ” เห็นชัดว่าประเด็นของนางแตกต่างจากสาวใช้ ดวงหน้าเล็กซีดที่ใต้ตาเขียวคล้ำพลันฉายรอยยิ้มประหลาด “ดีๆ ดีมาก!”

“คุณหนู อย่านะเจ้าคะ…” อาหยวนตกใจจนวิญญาณแทบปลิวออกจากร่าง รีบคุกเข่าลงบนพื้น “ญาติผู้พี่ที่บ้านบ่าวทั้งกระด้างหยาบคาย ยากจน ไร้ความสามารถ นอกจากทำงานในไร่นาแล้วพวกเขาก็ทำอย่างอื่นไม่เป็น ไม่…ไม่คู่ควรที่คุณหนูจะให้ความสำคัญ คุณหนู ท่าน…ท่านละเว้นพวกเขาเถิดเจ้าค่ะ!”

รอยยิ้มบนหน้าของฮวาชุนซินชะงัก มุมปากกระตุก

เห็นข้าเป็นแม่เล้าหอชายบำเรอที่บังคับคนดีๆ ให้ขายตัวอย่างนั้นรึ ข้าเป็นปีศาจเฒ่าภูเขาดำที่ต้องดูดหยางมาเสริมหยินอย่างนั้นรึ ถึงขั้นต้องกีดกันข้าเหมือนข้าเป็นงูพิษสัตว์ร้ายอย่างนี้เชียว ข้าฮวาชุนซินก็แค่อายุมากไปหน่อย ขายไม่ออกไปหน่อย หาใช่คนกินไม่เลือกที่แทะอาหารได้ทุกอย่าง…

“เอาล่ะๆ ลุกขึ้นเถอะ” นางโบกมืออย่างไม่สบอารมณ์ “คนไม่รู้จะคิดว่าข้าเป็นเจ้านายใจดำ จงใจทรมานสาวใช้ที่บริสุทธิ์แสนดีอย่างเจ้าเพื่อความสำราญของตนเอง”

“บ่าวมิกล้าเจ้าค่ะ บ่าวผิดไปแล้ว คุณหนูอย่าโกรธเลย คุณหนูไว้ชีวิตด้วยเจ้าค่ะ” อาหยวนใจสั่น รีบโขกศีรษะอ้อนวอนอย่างลนลาน

“เจ้า…” ฮวาชุนซินพลันรู้สึกหมดสิ้นเรี่ยวแรง ได้แต่นวดหว่างคิ้ว ก่อนเปลี่ยนเป็นพูดเสียงอ่อน “ก็ได้ๆ”

“คุณหนูไม่โกรธบ่าวแล้วหรือเจ้าคะ” อาหยวนเงยหน้าถามอย่างน่าสงสาร

“ไม่โกรธแล้ว” นางถอนใจ

“คุณหนูจะไม่ขายบ่าวทิ้งใช่หรือไม่เจ้าคะ” อาหยวนถามต่อ ใบหน้ายับยู่

“ไม่ขายแล้ว” มุมปากนางกระตุกนิดๆ