ทดลองอ่าน ยิ่งเกลียด (เธอ) ยิ่งเจอรัก บทที่ 1

ตกดึก ราตรียอมขึ้นนอนหลังจากถ่างตารอ (เฉ่ง) ลูกชายคนโตจนสองยามแล้วสัปหงกไปหลายที ไพศาลก็ตัดสินใจว่าควรเลิกรอพิรัลได้แล้ว ศรีภรรยาของเขาก้าวขึ้นชั้นบนไปโดยบ่นอุบตลอดทาง ขณะที่บุตรสาวคนเล็กยังครึ่งนั่งครึ่งนอนบนพื้นซึ่งเกลื่อนไปด้วยเบาะนุ่มๆ และหมอนรูปตุ๊กตาที่เจ้าตัวโปรดปรานนักหนา ต้องทิ้งแหมะไว้ทุกห้องที่ชอบใช้พักผ่อน หาไม่แล้วคงรู้สึกเหมือนมีอะไรขาดหายไปสักอย่าง

อันที่จริงไพศาลก็บอกให้พิสินีขึ้นนอนด้วยเหมือนกัน แต่สาวน้อยขอผัดผ่อนไปก่อน เนื่องจากหนังเรื่องโปรดกำลังถึงจุดไคลแมกซ์ ดวงตากลมโตจ้องเป๋งที่โทรทัศน์ขนาดยักษ์ซึ่งกำลังฉายภาพยนตร์ต่างประเทศชื่อดัง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หนังเรื่องนี้ฉาย แต่จะให้บอกจำนวนครั้งที่แน่นอนก็คงบอกไม่ถูก รู้แต่ว่าวนเวียนฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่ต่ำกว่าสิบรอบ แต่ถ้ามีเวลา พิสินีก็ดูมันทุกรอบนั่นแหละ

‘ดูแล้วดูอีก ไม่รู้ว่าจะซาบซึ้งอะไรนักหนา ก็เหมือนนิยายน้ำเน่าบ้านเราดีๆ นี่แหละ แค่พระเอกผมสีทอง ตาสีฟ้า เป็นฝรั่งก็เท่านั้น’

พิรัลเคยแขวะอย่างหมั่นไส้ พิสินีก็เถียงสิ

‘พี่พิไม่ซาบซึ้ง เพราะพี่พิไม่มีความโรแมนติกในหัวใจ’

ไปๆ มาๆ พิรัลกลายเป็นคนความรู้สึกหยาบในสายตาน้องสาวเสียอีก

ในทางกลับกัน พิสินีก็กลายเป็นพวกเจ้าน้ำตา อ่อนไหวง่ายในสายตาพี่ชายคนเดียวเหมือนกัน

เนื้อเรื่องดำเนินมาถึงบทสุดท้าย พระเอกยอมสละชีวิตเพื่อช่วยหญิงคนรัก ทั้งที่รู้ว่าทำแบบนั้นต้องตายแน่ พิสินีก็หน้าหมองเศร้าตามไปด้วย ทำเอาพี่ชายที่ก้าวเข้ามาเห็นส่ายหัว อดบ่นแกมเย้าไม่ได้ว่า

“ดูจนขึ้นใจแล้วยังไม่ชินอีกเหรอยายเพิร์ล”

พิสินีตวัดตาเขียวขุ่นใส่คนขัดบรรยากาศซึ่งเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลาคมคาย แต่งกายไม่ค่อยพิถีพิถันต่างจากปกติ เสื้อเชิ้ตแขนยาวถูกพับลวกๆ ขึ้นมาถึงข้อศอก ปลดกระดุมบนออกสองเม็ดด้วยความร้อน ปล่อยชายเสื้อรุ่ยร่ายทับกางเกงขายาวสีดำสนิท และพาดเสื้อนอกสีเดียวกันไว้บนบ่า

อารมณ์เคลิ้มๆ ล่องลอยไปตามหนังของสาวน้อยมลายหายวับจึงกล่าวโทษเขาเหมือนเช่นทุกครั้ง

“พี่พิเป็นคนความรู้สึกหยาบ ไม่มีวันเข้าใจความโรแมนติกอย่างนี้หรอก”

“เออ…พี่มันความรู้สึกหยาบ” พิรัลยอมรับด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ นัยน์ตาคมเป็นประกายวิบวับ มองน้องสาวที่ยันตัวขึ้นนั่งกลางวงล้อมหมอนสารพัดที่เจ้าตัวและคนรู้จักซื้อหามาให้ด้วยรู้ซึ้งในรสนิยมกันแล้วอดคิดไม่ได้ว่าพิสินีดูเด็กกว่าอายุจริงหลายปีนัก ดวงหน้าอ่อนเยาว์อยู่ในกรอบผมหน้าม้าบางๆ รวบผมยาวเป็นลอนคลื่นไว้บนศีรษะด้วยกิ๊บพลาสติกสีชมพูอันโต สวมเสื้อยืดรุ่มร่ามใหญ่เกินตัวลายการ์ตูนที่เด็กๆ ชอบดูกัน ดูจากรูปร่างหน้าตาและพฤติกรรม บางครั้งเขาก็ไม่อยากเชื่อว่าสาวน้อยกำลังจะเรียนจบเป็นบัณฑิตในปีการศึกษานี้

“พี่ไม่ใช่คนแหยอย่างเรานี่ ถึงจะได้ร้องไห้ง่ายๆ”

“เขาเรียกว่า ‘เซ้นซิทีฟ’ ต่างหาก ไม่ใช่แหย!”

น้องสาวเถียง เน้นหนักในคำที่มีความหมายว่า ‘อ่อนไหว’ ให้ได้ยินชัดๆ คนเป็นพี่ชายไม่เพียงไม่ใส่ใจ ยังหัวเราะขันสวนทางกับบรรยากาศและเสียงประกอบในโทรทัศน์ที่เต็มไปด้วยความโศกเศร้า เมื่อพระเอกตายโดยที่ยังประสานมือกับนางเอกซึ่งร้องไห้น้ำตาไหลพรากเต็มหน้า พร่ำเรียกชื่อคนรักเสียงแหบโหยเจือสะอื้นราวกับจะขาดใจตาม พิสินีหน้างอง้ำ บ่นงึมงำอย่างเสียอารมณ์

“ทุกทีเลย พี่พิโผล่มาทีไรเป็นได้หมดมู้ดทุกที”

พิรัลได้ยินดังนั้นจึงสนองให้ถึงใจน้องสาว ด้วยการคว้ารีโมตขึ้นมากดเปลี่ยนช่องเป็นรายการกีฬาต่างประเทศเดี๋ยวนั้น เล่นเอาสาวน้อยโวยลั่น

“หนังยังไม่จบเลย มาเปลี่ยนของเค้าได้ไง เปลี่ยนคืนเพิร์ลเดี๋ยวนี้นะพี่พิ”

“เดี๋ยวพี่เล่าตอนจบให้ฟังก็ได้…ไม่ก็ไปเปิดแผ่นดูทีหลังไป๊ ซื้อเก็บไว้บูชาด้วยไม่ใช่เหรอเราน่ะ”