ทดลองอ่าน Unrequited Love… ระยะแอบรัก บทที่ 8

ความจริงแบบนี้ก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลืองสมองคิดว่าจะทักทายเขายังไงดี

อาจารย์ที่บรรยายอยู่บนเวทียังคงพูดถึงโครงสร้างหลักสูตรของวิชากับความจำเป็นในการเรียน แต่คำพูดทุกอย่างล้วนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ไม่มีความหมายใดๆ ต่อเธอ

เธอมองเหม่อไปบนหน้าจอโปรเจ็กเตอร์ที่กระดานดำ มุมปากค่อยๆ หยักยกเป็นรอยยิ้ม ทั้งดูเจ้าเล่ห์และอ่อนโยน แม้แต่สีหน้ายังดูอ่อนหวาน

ปลายหางตาสัมผัสได้ถึงสายตาของคนอื่น ที่แท้…เซิ่งไหวหนานก็กำลังเอามือข้างเดียวเท้าคางบนโต๊ะพร้อมขมวดคิ้วเอียงหน้าหันมามองเธอ

ลั่วจื่อรู้สึกเขินเล็กน้อย เธอเอียงศีรษะ คิดจะถามว่าเขาเป็นอะไร ทว่ากลับเห็นเขายิ้มเป็นเชิงขอโทษ จากนั้นก็หันหน้ากลับไปทันที

จางหมิงรุ่ยเห็นเซิ่งไหวหนานดูเหม่อลอยจึงหันกลับไปมองบ้างเช่นกัน

“เฮ้ ตั้งสติหน่อย!” เขาโน้มตัวไปพูดใส่หูของเซิ่งไหวหนาน

เซิ่งไหวหนานเหลือบมองเขาอย่างเฉื่อยชา ก่อนก้มหน้าพลิกเปิดหนังสือเรียนดูสารบัญ

“ถูกใจเข้าเหรอ ฉันว่าไม่เลว ดูดีทั้งภายในและภายนอก เข้าถึงง่าย นิสัยก็ต้องดีมากแน่ๆ”

“ไสหัวไป สองวันมานี้นายดูโฆษณาเยอะเกินไปแล้วมั้ง นายคิดว่ากำลังช่วยลูกพี่ประกอบคอมพิวเตอร์อยู่หรือไง” เซิ่งไหวหนานเหยียดยิ้มอย่างหน้ายิ้มตาไม่ยิ้ม

“เลิกเสแสร้งกับเพื่อนได้แล้ว ไม่งั้นนายมองอะไรกันล่ะ”

เซิ่งไหวหนานอึ้งไป ไม่ได้พูดอะไรอีก

ลั่วจื่อรู้เหตุผลที่เซิ่งไหวหนานมีท่าทีอึกอักอย่างรวดเร็ว

อาจารย์เพิ่งประกาศให้พักสิบนาที เขาก็หันมาถามทันทีว่า “เธอไม่เจ็บจริงๆ เหรอ”

ลั่วจื่อโมโหเขาจนขำออกมาแล้ว “เหมือนนายจะอยากให้ฉันเจ็บมากเลยนะ”

คนก่อเหตุกลับเข้ามาร่วมวงด้วยเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นไม่เกี่ยวกับตัวเอง จางหมิงรุ่ยยิ้มแย้มเอ่ย “คนสวย เธอไม่ต้องไปสนใจเขาหรอก เขามีความหลังกับน้ำร้อน ถ้าเกิดฉันจำไม่ผิดนะ ครั้งแรกที่เขาเจอรักแท้ก็เป็นเพราะว่าเขาทำน้ำร้อนหกใส่ตัวผู้หญิงคนนั้นโดยไม่ตั้งใจ ทำเอาคนเขาร้อนลวกจนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ถูกด่าไม่เหลือชิ้นดี แต่คุณชายของพวกเราดันเป็นพวกมาโซคิสม์ แม่น้ำรั่วสามพันลี้ รอสาดแค่จอกเดียว”