ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทนำ-บทที่ 1

บทที่ 1

แสงแดดจัดจ้าบนถนนทางหลวงหมายเลข 107 หรือเส้นทางเชียงใหม่-ฝางทำให้ชายหนุ่มที่กำลังขับรถเพียงลำพังต้องเอื้อมมือไปหยิบแว่นกันแดดสีเข้มจากซอกชิดคอนโซลใกล้กระปุกเกียร์มาสวม ทั้งๆ ที่ปากยังขยับพูดโทรศัพท์ผ่านอุปกรณ์เสริมที่ทำให้ไม่ต้องจับโทรศัพท์แนบหู

“เออน่า บ้านพี่นพอยู่หลังโรงพักติดกับที่ว่าการอำเภอ สังเกตจากร้านมินิมาร์ต…อยู่ซ้ายมือ รู้แล้วน่าหมอก ไม่หลงหรอก” ธารณ์บอกเพื่อนอย่างใจเย็น เขามีความจำเป็นที่จะต้องเดินทางไปยังอำเภอแม่อาย จังหวัดเชียงใหม่เพื่อสัมภาษณ์นักธุรกิจท้องถิ่น เจ้าของกิจการสวนส้มที่ชีวิตพลิกผันจากภาวะล้มละลายมาเป็นนักธุรกิจที่ประสบความสำเร็จ มีชื่อเสียงน่าจับตามอง ซึ่งตั้งรกรากอยู่ที่อำเภอนี้

จุดหมายแรกที่ธารณ์มุ่งไปไม่ใช่สวนส้มของผู้ที่เขาจะไปสัมภาษณ์ หากแต่เป็นบ้านพักของญาติผู้พี่ของสายหมอก เพื่อนที่เรียนมาด้วยกัน และยังคงคบหาสนิทสนมต่อมาจนปัจจุบัน แม้ต่างแยกย้ายกันไปประกอบอาชีพหลังเรียนจบที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยสักนิด

ความสนิทสนมที่มีมานานทำให้บางครั้งธารณ์ได้มีโอกาสพบกับญาติของเพื่อนสนิท รวมถึงพี่นพหรือพันตำรวจเอกนพวินทร์ ญาติผู้พี่ของสายหมอกที่บางครั้งเวลาไปประชุมที่กรุงเทพฯ ก็จะไปพักกับน้องชาย อาจไม่สนิทสนมเป็นการส่วนตัวมากนัก แต่ธารณ์ก็นับถือพี่นพในฐานะพี่ชายคนหนึ่ง

ตอนที่เขาบอกสายหมอกว่าจะต้องไปแม่อาย เพื่อนก็เปรยว่านพวินทร์เพิ่งย้ายไปประจำตำแหน่งผู้กำกับหรือหัวหน้าโรงพักที่สถานีตำรวจอำเภอแม่อาย แล้วจัดการโทรหาญาติผู้พี่ขอคำแนะนำเรื่องที่พัก ซึ่งนพวินทร์ก็มีน้ำใจช่วยจัดการดูแลให้เสร็จสรรพ

แม้เกรงใจญาติผู้พี่ของเพื่อน แต่ถ้าเขาปฏิเสธน้ำใจของนพวินทร์อาจจะเป็นการเสียมารยาทมากกว่า ธารณ์จึงตอบรับความช่วยเหลือและนัดว่าจะไปพบทันทีที่ไปถึง แต่เพราะนี่คือการเดินทางครั้งแรกของเขาไปยังอำเภอนี้ สายหมอกจึงต้องคอยบอกทางทั้งๆ ที่เจ้าตัววุ่นอยู่กับการเตรียมจัดงานแต่งงาน

ธารณ์รู้ว่าหากไม่ติดเรื่องการเริ่มต้นชีวิตในฐานะหัวหน้าครอบครัว…จบชีวิตชายโสด สายหมอกก็คงจะตามมาด้วยเพราะไอ้เพื่อนตัวดีรักและเคารพพี่นพมากอยู่เหมือนกัน แต่นั่นแหละ เอาแน่อะไรกับสายหมอก…เพื่อนของเขาตอนนี้ถ้าจะขยับไปไหนโดยไม่มีรานี…แฟนสาวไปด้วยเห็นท่าจะไม่มีทาง

“ฉันมีเบอร์พี่นพน่า เดี๋ยวจะโทรหาพี่เค้าอีกที นายไม่ต้องห่วงหรอก” ธารณ์บอกเพื่อน เมื่อได้ยินเสียงบอกลาเอาง่ายๆ ตามมาจึงกดตัดสาย

ธารณ์มองถนนที่เริ่มคดเคี้ยว ตามองไปข้างหน้า ในหัวนึกคำนวณเวลาเดินทางคร่าวๆ ไปด้วย สภาพถนนดี…ระยะทางราวสองร้อยกิโลเมตรจากเชียงใหม่น่าจะใช้เวลาขับรถไม่เกินสองชั่วโมง รอยยิ้มสบายๆ ระบายบนใบหน้า การเดินทางตามลำพังไปเรื่อยๆ เป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วสำหรับเขา ถ้าจะจัดประเภทการดำเนินชีวิตของตัวเองก็น่าจะเป็นพวกชีพจรลงเท้า เพราะแม้จะไม่ใช่การเดินทางเรื่องงาน ธารณ์ก็มักหาเรื่องเที่ยวตะลอนไปเรื่อยๆ อยู่เสมอ เขาเอื้อมมือไปเร่งเสียงเพลงที่ตัวเองหรี่เบาเพื่อคุยโทรศัพท์กับสายหมอกเมื่อสักครู่ให้ดังขึ้น ดนตรีกับบทเพลงฟังสบายทำให้อดไม่ได้ที่จะผิวปากคลอ

แม่อาย…สวนส้ม…

นอกจากนั้นจะมีอะไรรอเขาอยู่ที่ปลายทางบ้างนะ แม้เป็นคนชอบเดินทางแต่บางทีธารณ์ก็อดคิดไม่ได้ว่าปลายทางที่ตัวเองกำลังเดินทางไปนั้น จะมีที่ไหนที่เขาอยากลงหลักปักฐานอยู่ตลอดไปบ้างหรือเปล่า