ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทนำ-บทที่ 1

“ทำไม กลัวพี่ชายจะไม่ได้แต่งงานหรือกลัวสวนเราจะไม่ได้ถ่ายรูปล่ะ”

“ไอ้ห่วงพี่เมธิจะไม่ได้ลงจากคานน่ะมินก็ห่วงอยู่ แต่ก็ไม่มากเท่าไรหรอก ยังไงเค้าก็ต้องหาทางจนได้ ที่มินห่วงก็คือถ้านายนักข่าวเค้าต้องถ่ายรูปสวนของเราแต่ยังไม่ได้ถ่ายวันนี้จะได้ถ่ายวันไหน ใครจะพาเค้าไป เพราะหลังงานแต่งงานของพี่เมธิพรุ่งนี้แล้ว พ่อนายให้พี่เมธิไปฮันนีมูนนะ หรือลัลน์จะพาไป”

“ยังไม่รู้เลย แต่ยังไงวันพรุ่งนี้ก็ไม่ได้แน่ๆ บ้านเราหยุดงานอย่างเด็ดขาดกันทุกคนนั่นแหละ นี่พี่ว่าจะไปขอแปลงกายเป็นญาติฝ่ายเจ้าสาวกั้นประตูเงินประตูทองด้วยสิ” ลัลน์บอกพร้อมกับยักคิ้วให้มินอย่างอารมณ์ดี…ปัญหาเรื่องรับแขกเอาไว้ทีหลังก็แล้วกันตอนนี้…

“หึ! ญาติๆ พี่หยาเค้าคงยอมหรอกนะ ไอ้ที่เตรียมกั้นๆ กันอยู่น่ะ มินว่าไม่ต่ำกว่าห้าประตูหรอก ทำไมเค้าถึงไม่ให้ฝ่ายเจ้าบ่าวกั้นประตูบ้างนะ” มินบ่นอู้

“รอให้ตัวเองแต่งก่อนสิแล้วค่อยไปขอฝ่ายเจ้าสาว เผื่อเค้าจะยอม” ลัลน์ย้อนเข้าให้ คราวนี้มินไม่ยอมต่อปากต่อคำ กลับปรายสายตามาแล้วทำท่าทางบ่นแต่ไร้เสียง

“บ่นอะไร แล้วนี่วันนี้เข้านอนไวๆ เลยนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้ารู้ไหม”

“ย้ำจริงเลย มินไม่ใช่เด็กๆ น่า เมื่อไหร่จะรู้สักทีว่ามินโตแล้ว” มินบ่นสีหน้าเรียบ ซึ่งเป็นท่าทางที่ลัลน์เห็นแล้วอดหัวเราะเบาๆ ไม่ได้ เจ้าน้องคนเล็กไม่ชอบให้ใครดูถูกว่าเป็นเด็กๆ

“จ้า…โตแล้ว เชื่อค่า งั้นตอนนี้พี่เมธิแต่งงานแล้ว คนโตแล้วก็จะบ่นไม่ได้เหมือนกันนะว่าโดนแย่งพี่ชาย” ลัลน์วกกลับไปเอ่ยถึงพี่ชายคนโตของบ้าน

“คืนนี้ต้องมีคนนอนไม่หลับคนหนึ่งแน่ลัลน์ เชื่อไหม เปิดบ้านใหญ่ทำข้าวต้มไม่ก็เตรียมน้ำเต้าหู้ปาท่องโก๋ไว้เถอะ ดีไม่ดีจะมีพ่อนายไปร่วมด้วยอีกคน มินเคยนึกนะว่าชาตินี้จะมีพี่สะใภ้กับเขาหรือเปล่า เพราะรอแล้วรออีกพี่เมธิก็ไม่ยอมมีใครสักที จนอายุปาเข้าไปสามสิบนี่แหละ ตอนสองคนนั้นเป็นแฟนกันใหม่ๆ นะ มินโมทนาสาธุทุกวันว่าอย่ามีอะไรมาสะกิดใจให้พี่หยาหวนนึกเสียดายว่าคิดผิด มาโล่งใจเต็มที่ก็ตอนที่เขาตกลงแต่งงานกันได้นี่แหละ เพราะว่าพลาดจากพี่หยาแล้วมินว่าเห็นทีชาติหน้าก็คงยังอยู่บนคานล่ะพี่เมธิเนี่ย” แม้คำพูดจะเหมือนปรามาสพี่ชาย แต่น้ำเสียงของมินบอกชัดถึงความยินดีที่มีเต็มหัวใจ ซึ่งเป็นความรู้สึกเดียวกับลัลน์…งานมงคลใหญ่ของบ้าน…

“ทำแซวพี่เมธิ ว่าแต่มินดีกว่า เสร็จงานพี่เมธิก็จะกลับเชียงใหม่เลยหรือเปล่า เรียนหนักมากเหรอมิน” ลัลน์ถามแล้วนิ่วหน้าน้อยๆ เอื้อมมือข้างหนึ่งไปหยิบหมอนอิงมากอด อีกข้างจัดการปรับระดับของเบาะให้เอนนอนได้มากขึ้น

“ปวดท้องอีกแล้วใช่ไหมเนี่ย นี่มินไม่อยู่ก็ทานข้าวไม่เป็นเวลาอีกแล้วใช่ไหม” มินไม่ตอบคำถามแต่หันมามองท่าทางของลัลน์ด้วยสายตาเป็นห่วง เขาชะลอรถให้ช้าลงแล้วเอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักหน้ารถหยิบกล่องยาออกมายื่นส่งให้

“ขอบใจจ้ะ” ลัลน์รับมาถือไว้

“ทานก่อนสิ เดี๋ยวปวดมากขึ้นนะ” มินสำทับ จัดการหยิบขวดน้ำเปล่าส่งตามมาให้เมื่อเห็นว่าลัลน์ยังไม่มีทีท่าจะขยับตัวทานยาเสียที

นิสัยเสียอย่างหนึ่งของเธอคือไม่ค่อยใส่ใจดูแลตัวเอง ลองได้ทำอะไรสักอย่างก็จะอยู่กับมันจนลืมหมดแม้แต่เรื่องกิน ก่อนนี้ยังไม่เดือดร้อนเท่าไรเพราะมินอยู่ใกล้ๆ คอยกำกับเกือบทุกย่างก้าว แต่เมื่อเขาห่างบ้านไป ลัลน์ก็กลายเป็นหลงลืม ไม่ได้ทำอะไรเพื่อตัวเองเข้าจริงๆ ปล่อยปละละเลยเพราะมัวจมอยู่กับงานจนลืมเวลาเสมอ ไม่ค่อยได้ใส่ใจเรื่องอาหารการกินจนสุดท้ายก็ได้โรคกระเพาะมาเป็นเพื่อนใหม่ในที่สุด