ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

บทที่ 2

เสียงแห่แหนโห่ร้องของขบวนขันหมากดังไปทั่ว ชายหนุ่มหน้าตาสดใสสวมเสื้อยกดอกคอตั้งแขนยาวทับกางเกงแพรที่เดินเด่นวันนี้รอยยิ้มไม่มีจางทั้งที่น่าจะอิดโรยเพราะไม่ได้นอนมาทั้งคืน เขาหันมามองขบวนเป็นพักๆ ทำให้ลัลน์ต้องส่งยิ้มให้กำลังใจ ในขณะที่คุณภวิชและมินตบไหล่เบาๆ พร้อมกับกระซิบว่าไม่ต้องห่วง

วันนี้ครอบครัวของเธอตื่นแต่เช้ากันทุกคน หรือจะบอกให้ตรงความจริงก็น่าจะใช้คำว่าคืนที่ผ่านมาแทบไม่มีใครได้นอนสักเท่าไร ลัลน์นึกขำกับคำพูดของใครๆ ที่ว่าเจ้าบ่าวไม่ต้องตระเตรียมอะไรมากมาย น่าจะได้เข้านอนสบายแต่หัวค่ำ ผิดกับเจ้าสาวที่ต้องตื่นแต่มืดมาเตรียมแต่งหน้าแต่งตัว เธออยากให้ใครๆ ที่พูดนั้นได้มาเห็นช่วงเวลาค่ำคืนที่ว่าซึ่งเจ้าบ่าวและคนทั้งบ้านเพิ่งผ่านมาสดๆ ร้อนๆ จริงๆ

คืนที่ผ่านมาทุกคนมารวมตัวกันที่บ้านใหญ่ บิดาของเธอตื่นเต้นคอยเช็กข้าวของสำหรับขบวนขันหมากโดยมีมินเป็นลูกคู่ ส่วนเจ้าบ่าวก็ลุกลี้ลุกลนไม่หลับไม่นอน ทำทีเป็นเช็กงานบ้าง หยิบเอกสารมาเปิดอ่านบ้างไปตามเรื่องทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นสักนิด พอลัลน์หรือใครๆ ถามก็อ้างว่าระหว่างหนีงานไปฮันนีมูนจะได้ไม่ต้องมีห่วง แต่ก็ไม่เห็นว่าจะเช็กได้งานเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง

ลัลน์ยอมรับว่าตัวเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยอยู่เหมือนกัน แม้จะขำอยู่บ้างกับท่าทางของพี่ชาย บิดา และน้องชาย แต่ลัลน์ก็อดไม่ได้ที่จะมานั่งเป็นกำลังใจ มองสามหนุ่มต่างวัยทำโน่นทำนี่วุ่นวายจนผล็อยหลับไปตอนไหนก็ไม่ทันรู้ตัว มาตื่นเอาตอนฟ้าเกือบสางโดยไม่ต้องอาศัยนาฬิกาปลุก

“ง่วงไหมลัลน์” มินชะลอฝีเท้าทิ้งระดับเดินเคียงพี่ชายมาหาลัลน์ น้ำเสียงและแววตามองมาด้วยความเป็นห่วง

“ไม่ง่วงน่า ยังไหว”

“แน่นะ เมื่อคืนบอกว่าให้เข้าไปนอนก็ไม่ยอม เฝ้าพวกมินอยู่ได้ เดี๋ยวเสร็จพิธีเช้าแล้วกลับไปนอนเถอะ ไม่ต้องเข้าสวนนี่นาวันนี้”

“ว่าจะขับรถให้พ่อพาคุณธารณ์เที่ยวน่ะ วันนี้กวนพี่เมธิไม่ได้แล้ว” ลัลน์กระซิบบอก แล้วก็เห็นว่ามินปรายสายตาไปมองชายหนุ่มต่างถิ่นร่างสูงที่วันนี้มาร่วมพิธีในฐานะแขกฝ่ายเจ้าบ่าว

อาหารเย็นที่คุณภวิชมักจะมีเพื่อนร่วมก๊วนมาสังสรรค์กันที่บ้านเมื่อวานนี้มีธารณ์ตามมาด้วยพร้อมพันตำรวจเอกนพวินทร์และคุณนภางค์ แม้ไม่ชอบดูแลต้อนรับแขกสักเท่าไร แต่ท่าทางสบายๆ ยิ้มง่ายของเขาทำให้ลัลน์ไม่เกร็งเวลาพูดคุย

การวางตัวดี ไม่ได้ตั้งท่าเป็นนักข่าวช่างซักช่างสงสัยตลอดเวลา แถมยังเป็นเหมือนน้องชายของพันตำรวจเอกนพวินทร์ทำให้ลัลน์ไม่ลำบากใจที่จะรับรอง และตอนนี้ถ้าต้องคอยดูแลเขาแทนพี่เมธิที่จะต้องวุ่นอยู่กับเรื่องครอบครัวใหม่ของตัวเองและการฮันนีมูน ลัลน์ก็คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรสักเท่าไร

“เค้าเป็นน้องพี่นพไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวพี่นพก็ดูแลเองแหละน่า ลัลน์กลับไปพักดีกว่า” น้ำเสียงของมินเกือบเรียกได้ว่าเรียบเฉยเย็นชา

“ได้ยังไงเล่ามิน เค้ามาสัมภาษณ์พ่อก็เท่ากับเป็นแขกของเรา จะไปโบ้ยให้พี่นพได้ยังไง”

“ก็มันจริงนี่นา แล้วเช้านี้เค้ามาทำไมน่ะลัลน์ มินว่าไม่เห็นเกี่ยวกับเรื่องสัมภาษณ์พ่อนายตรงไหน” น้ำเสียงติดขุ่นของมินทำให้ลัลน์อดคิดไม่ได้ว่าน้องชายน่าจะเหนื่อยเพราะเมื่อคืนไม่ได้นอนสักเท่าไร

“เหนื่อยหรือเปล่ามิน เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนนี่นา…เสียงไม่สดใสเลยนะ เสร็จงานเช้าแล้วมินนั่นแหละที่ต้องกลับไปนอน เย็นนี้ต้องเป็นพิธีกรให้พี่เมธิอีกนี่นา จะได้สดชื่นสมเป็นพี่มินของสาวๆ ไง” ลัลน์แหย่