ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

“พี่ลัลน์…ขอโทษนะคะ พี่มินไม่ได้อยู่กับพี่ลัลน์เหรอคะ” เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งทำให้ลัลน์ต้องเบือนหน้าไปหา เด็กสาวในชุดกระโปรงสวยใบหน้าสดใสรอคำตอบ

“อ๋อ มินไปเอายาให้พี่น่ะ เดี๋ยวก็มา ต่ายมีอะไรกับมินหรือเปล่า” ลัลน์หันไปตอบแล้วก็ได้เห็นรอยยิ้มและท่าทางเอียงอายจากต่ายกลับมา

“ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ งั้นเดี๋ยวต่ายขอไปดูพี่มินนะคะ” ต่ายบอกก่อนจะรีบหมุนตัวไปอีกทางหนึ่งโดยมีลัลน์มองตามอย่างไม่ค่อยเข้าใจ

“แฟนของมินเหรอครับ ท่าทางน่ารักดีนะครับ” ธารณ์ถาม

“แฟนเหรอคะ อืม ไม่รู้สิคะ” ลัลน์ตอบหน้านิ่วน้อยๆ…เจ้าน้องชายโตจนมีแฟนแล้วอย่างนั้นเหรอ…แม้จะชอบแซวมินเป็นประจำ แต่พอคิดว่าเป็นแฟนจริงๆ ลัลน์ก็รู้สึกประหลาดที่หัวใจ

“คุณธารณ์ยังต้องสัมภาษณ์พ่ออีกเยอะไหมคะ มีข้อมูลอะไรเพิ่มเติมต้องการอีกหรือเปล่า เผื่อลัลน์จะหาให้ได้” ลัลน์เปลี่ยนเรื่องถามถึงงานของชายหนุ่ม

“ก็คงจะเหลือแค่ขอถ่ายรูปในสวนน่ะครับ ไม่รู้ว่าทางสวนส้มสารัณจะสะดวกเมื่อไหร่ มีงานแบบนี้บอกตรงๆ ว่าผมก็เกรงใจไม่อยากรบกวนเหมือนกัน”

“อ๋อ งั้นหลังงานแต่งงานของพี่เมธินะคะ ลัลน์อาสาพาไปเองค่ะ” ลัลน์ตอบ ที่ปลายสายตาเธอเห็นมินก้าวกลับมาหาแต่ต้องหยุดยืนคุยกับต่ายเสียก่อน

ท่าทางของทั้งคู่ทำให้ลัลน์เผลอตัวมองอย่างสนใจโดยแทบลืมไปว่าไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว ตามองน้องชายแล้วก็คล้ายจะเห็นใบหน้าคมสันมีท่าทางอึกอัก ริมฝีปากบางของเขาคล้ายขยับตอบไปสองสามคำ…ริมฝีปากบางที่ลัลน์เคยค่อนว่าปากร้ายทั้งๆ ที่ส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่คนในครอบครัวแล้วมักไม่ค่อยขยับพูดตอบอะไรใครสักเท่าไร

ลัลน์มองทุกอากัปกิริยาของเขาไม่วางตา เห็นมินยกมือลูบผมตัวเองและเด็กสาวก็ยิ้มท่าทางเขินอายก่อนจะผละห่างไป ท่าทางของเธอคงสะดุดตาธารณ์จนเขาต้องเรียก ทำให้เธอหันไปหา

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณลัลน์”

“อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ ว่าแต่คุณธารณ์ได้ทานอะไรหรือยังคะวันนี้” ลัลน์หันกลับมาหาคู่สนทนา แม้ใจจะคิดถึงเรื่องอื่นมากกว่า แต่คู่สนทนาตรงหน้าเป็นมารยาทที่เธอไม่ควรทิ้ง ธารณ์หัวเราะน้อยๆ ก่อนตอบรับ

“เรียบร้อยแล้วครับ จริงๆ แล้วเช้าๆ แค่กาแฟสักแก้วก็อยู่ท้องไปได้ถึงเที่ยงแล้วล่ะครับสำหรับผม”

“เหมือนมินเลยค่ะ งั้นก็ระวังเป็นโรคกระเพาะแบบลัลน์นะคะ บอกตรงๆ ว่าไม่สนุกเลย” คำตอบของเขาทำให้ลัลน์นึกถึงมินก่อนตัวเอง แล้วก็ตอบกลับไปพร้อมกับหัวเราะสีหน้าแหยๆ

“ควรรักษาให้เป็นเรื่องเป็นราวนะครับ”

“ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ลัลน์มีคนเป็นห่วงมากพอแล้ว” น้ำเสียงห้วนของมินดังขึ้นพร้อมกับเจ้าตัวที่ก้าวเข้ามายืนใกล้ลัลน์ เขายื่นยาและแก้วน้ำตามมาให้พร้อมกับปรับน้ำเสียงให้อ่อนลงเมื่อหันไปหาหญิงสาว “ของลัลน์ กินเสียก่อน”

“ขอบใจจ้ะ” ลัลน์รับยามากินอย่างว่าง่าย ไม่ทันได้ดูแววตาของมินที่มองธารณ์

“ผมขอตัวไปหาพี่นพก่อนนะครับ” ธารณ์ที่รู้สึกว่าตัวเองไม่เป็นที่สบอารมณ์ของเด็กหนุ่มมากนักขอตัว ลัลน์ยิ้มให้ในขณะที่มินมองเงียบๆ แล้วทรุดตัวนั่งข้างเธอแทนที่ธารณ์ทันที

“ต่ายตามหามินทำไมเหรอ” ลัลน์ถามสิ่งที่ค้างคาใจเมื่อได้อยู่ตามลำพัง

“ไม่มีอะไรหรอก ถามเรื่องยี่เป็งเท่านั้นเอง ว่าแต่ลัลน์ดีขึ้นหรือเปล่า กลับบ้านดีกว่าไหม จะได้ไปนอนพัก” น้ำเสียงของมินฉายแววเป็นห่วงชัดเจนเหมือนที่เป็นมาเสมอ

“ตกลงจะอยู่บ้านต่อใช่ไหม นัดต่ายเที่ยวยี่เป็งเหรอ คบกันใช่ไหมเนี่ย ระวังนะ ตัวเองยังเรียนไม่จบเลย”

มินยังไม่ให้คำตอบเธอว่ากลับมาคราวนี้จะอยู่บ้านได้นานแค่ไหน แต่ตอนนี้ลัลน์เริ่มคิดว่าเขาอาจจะอยู่ต่อ…เพราะต่าย