ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

“ถามเรื่องไม่เป็นเรื่องอีกแล้วนะ หมู่นี้ถามบ่อยจริงเรื่องแบบนี้เนี่ย อยากให้มินมีใครสักคนเสียทีใช่ไหม”

คราวนี้ลัลน์เริ่มรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจกับการถูกย้อนเข้าให้แบบนี้ เธอช้อนตามองคนที่ลุกยืนทำหน้าบึ้ง แววตาดุของเขาทำให้ลัลน์อ่อนลง

“ไม่ถามแล้วก็ได้ ทำไมต้องทำหน้ายุ่งด้วยล่ะ”

“ให้มันแน่นะ ล้างออกจากสมองให้หมดเลยรู้ไหม ความคิดไม่ได้เรื่องเนี่ย”

“อือ” ตอบไปได้แค่นั้นลัลน์ก็นิ่วหน้าบ้าง ไม่ใช่ด้วยแรงอารมณ์ หากแต่เป็นเพราะแรงบีบในช่องท้องมากกว่า

“ลัลน์ เป็นอะไรมากไหม…ไหวหรือเปล่า กลับบ้านดีกว่านะ” สีหน้าของมินเป็นห่วงชัดเจน เขาลดตัวลงนั่งย่อเข่าให้ใบหน้าอยู่ในระดับเสมอกับเธอ แววตาอาทรร้อนรนที่ได้เห็นทำให้ลัลน์ยิ้มออกมาทั้งๆ ที่ร่างกายยังคงประท้วงรังแกตัวเอง

“ไม่เป็นไรหรอก กินยาแล้วเดี๋ยวก็หาย ไม่ต้องห่วงหรอก” น้ำเสียงของลัลน์อ่อนโยนอยากให้เขาคลายกังวล

“รักษาให้เป็นเรื่องเป็นราวดีกว่าไหมลัลน์ มินเป็นห่วงนะรู้ไหม” สีหน้าร้อนรนและไม่สบายใจของมินยิ่งทำให้ลัลน์ยิ้ม เธอเอียงศีรษะไปพิงเสา หลับตาพริ้มทำเป็นไม่สนใจ

“ทุกทีเลยลัลน์น่ะ ไม่ค่อยจะฟังมินหรอก”

ลัลน์ยิ้มอยู่อย่างนั้น ไม่สนใจจะเปิดตามามองดู แต่ก็รู้ดีว่าสายตาของมินจะไม่ห่างไปไหน น้ำเสียงห่วงใยของน้องชายสร้างความอบอุ่นในหัวใจ กลายเป็นความสุขจนเธอไม่ทันสังเกตว่าตัวเองชอบที่จะมีมินคอยเป็นห่วงเป็นใยมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

งานเลี้ยงพระผ่านพ้นไปอย่างเรียบร้อย แขกเหรื่อพากันแยกย้ายกลับบ้านในขณะที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวรวมทั้งญาติสนิทต้องเคลื่อนขบวนไปยังบ้านของเมธิซึ่งถูกจัดให้เป็นเรือนหอ เพื่อดำเนินขั้นตอนที่เรียกว่าจูงเข้าห้องตามฤกษ์ที่วางเอาไว้

บ้านของเมธินั้นอยู่ภายในอาณาบริเวณเดียวกับบ้านใหญ่ที่คุณภวิชและลัลน์อาศัยอยู่ เป็นบ้านที่สองพี่น้องอยู่กันมาตั้งแต่พ่อและแม่ยังมีชีวิต และแม้ว่าท่านจะจากไปแล้ว เมธิกับมินก็ยืนยันที่จะขอพักอยู่ที่บ้านหลังนี้กันสองคนไม่ย้ายขึ้นไปอยู่บ้านใหญ่ ระยะห่างที่เรียกว่าเดินไม่ทันเหนื่อยก็ไปมาหาสู่กันได้สบายทำให้คุณภวิชไม่ติดใจห่วงมากนัก จึงยอมตามใจหลานชาย และจากนี้ไปมันจะเป็นพื้นที่สำหรับเมธิเพื่อก่อร่างสร้างครอบครัวของเขาเองเช่นกัน

เพื่อนๆ ของคุณภวิชรวมถึงธารณ์ได้รับเชิญให้มาทานอาหารกลางวันที่บ้าน และต่างสมัครใจจะไม่ไปรบกวนพิธีการภายในของครอบครัว ลัลน์จึงให้คนช่วยเตรียมอาหารรับรองไปก่อน แล้วรีบตามไปเป็นส่วนหนึ่งของพิธีการ

คู่บ่าวสาวที่นั่งเรียบร้อยกลางเตียงแม้จะนั่งนิ่งแต่ใบหน้ายิ้มละไม ฟังผู้ใหญ่ให้โอวาท สั่งสอนเรื่องการครองเรือน คำสั่งสอนให้ถ้อยทีถ้อยอาศัยกันนั้นมีลัลน์แอบฟังอยู่นอกประตู ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตามไปด้วยอย่างอดชื่นใจไม่ได้

มือใหญ่อบอุ่นที่ตามมาวางบนหัวไหล่ทำให้หันไปมองแล้วก็เห็นแววตายิ้มเป็นประกายของมินสบกลับมา ทั้งเธอและน้องชายกำลังปลื้มใจไปกับความสุขของพี่เมธิ อ้อมแขนของมินเลื่อนไปโอบไหล่ลัลน์ในยามที่เมธิโอบกอดเจ้าสาวของเขาเอาไว้แทนคำพูดว่าจะรักและปกป้องคุ้มครองหยาไปชั่วชีวิต

“เป็นหัวหน้าครอบครัวไปแล้วพี่ชายของพวกเรา” ลัลน์พูดเสียงเบาพอให้ได้ยินแค่สองคนกับมิน

“ก็ยังเป็นพี่เมธินั่นแหละ” มินเอ่ยตอบ ดวงตามองพี่ชาย