ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

ทั้งคู่ต้องถอยห่างจากปากประตูเมื่อพิธีการในห้องใกล้สิ้นสุด และผู้ใหญ่ทั้งหมดทำท่าจะขยับออกมา ลัลน์เชิญให้บิดา มารดา และญาติๆ ของหยาไปรับประทานอาหารที่ให้คนจัดเตรียมไว้รับรอง โดยไม่ลืมหันไปบอกมินให้ยกสำรับที่เตรียมไว้ให้เมธิกับหยาเข้าไปในห้อง

คุณภวิชตามไปคอยดูแลแต่ก็อยู่ได้ไม่นาน เพราะนอกจากจะเป็นห่วงเพื่อนๆ ของท่านแล้ว ฝ่ายเจ้าสาวทั้งหลายต่างอยากจะแยกย้ายกันไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงฉลองที่จะจัดขึ้นตรงลานใหญ่ภายในอาณาบริเวณบ้านของท่านในตอนเย็นมากกว่า บางส่วนซึ่งนับได้ว่าเป็นส่วนใหญ่ปักหลักเริ่มเตรียมตัวกันที่บ้านของเมธิเลยทีเดียวเพราะสะดวกที่สุด

ช่างแต่งหน้าทำผมที่มาพร้อมหน้าทำให้หยาต้องถูกแยกออกมาเตรียมตัว เวลาที่ยังเหลือนับเป็นค่อนวันทำให้คุณภวิชไล่เมธิที่ตื่นเต้นนอนไม่หลับมาเกือบทั้งคืนให้ไปพักผ่อนที่ห้องรับแขกในบ้านใหญ่ระหว่างที่ฝ่ายเจ้าสาวเตรียมตัว แต่หลานชายของท่านก็ขอจับจองห้องนั่งเล่นในบ้านของตัวเองเป็นที่พักงีบเอาแรงมากกว่า

“พี่เมธิเค้ากลัวพี่หยาหาย ไม่ไปนอนพักที่บ้านใหญ่หรอกครับ” มินแซวพี่ชาย แต่วันนี้เมธิก็อารมณ์ดีเกินกว่าจะอยากเอาคืน เขาหัวเราะน้อยๆ แล้วเดินไปล้มตัวนอนเหยียดยาวบนโซฟาไม่สนใจใครๆ อีก

“พ่อจะไปดูแลพวกท่านนพที่บ้านใหญ่นะหนูลัลน์ ทางนี้สองพี่น้องดูแลความเรียบร้อยแล้วตามไปก็แล้วกันนะ” เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรที่น่าห่วง คุณภวิชก็อยากกลับไปดูแลเพื่อนร่วมก๊วนที่ตามมาบ้าน มือของท่านตบเบาๆ บนไหล่ของหลานชาย

“ครับ/ค่ะ” คนสองคนที่ชอบทำตัวเป็นคู่แฝดต่างสายเลือดตอบรับแทบจะพร้อมกัน

คุณภวิชยิ้มแล้วเดินจากไป ปล่อยให้เป็นธุระของลัลน์กับมินคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้กับฝ่ายเจ้าสาว กองทัพผู้ช่วยเจ้าสาวเต็มพิกัด แม้ดูวุ่นวายแต่ก็เป็นความวุ่นวายที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม ลัลน์จัดการส่งอาหารและเครื่องดื่มเข้าไปให้ ก่อนจะล่าถอยออกมาเพราะเห็นว่าไม่มีอะไรให้ห่วงอีก

“เข้าบ้านไปพักของเรามั่งดีกว่า ที่ปวดท้องดีขึ้นหรือยังลัลน์” มินชวน

“ดีขึ้นแล้วล่ะ มินหิวหรือเปล่า เลยเที่ยงแล้วดูสิ วันนี้พี่ไม่เห็นมินกินอะไรเท่าไรเลย ระวังเป็นเหมือนพี่นะ”

“กาแฟกับปาท่องโก๋ก็อยู่ท้องแล้ว อย่าบ่นนักเลยน่า มินน่ะยังไงก็หาอะไรรองท้องตามเวลาเสมอ ไม่เหมือนลัลน์หรอก ชอบลืมทุกที” มินบ่น ท่าทางราวกับพ่อแก่ของเขาทำให้ลัลน์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ แล้วก้าวเท้าเดินไปพร้อมกัน

“หัวเราะอะไร”

“หัวเราะมินนั่นแหละ แก่เนาะ ปริญญาโทมันทำให้อายุเพิ่มขึ้นหรือเปล่าเนี่ย” ลัลน์พูดพลางหัวเราะ ยังไม่ทันที่มินจะได้ต่อปากต่อคำเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขัดจังหวะเสียก่อน ลัลน์หยุดเดินเพื่อให้มินรับสายให้เรียบร้อย แต่ก็กลายเป็นว่าเขาก้าวห่างเหมือนอยากคุยโทรศัพท์เป็นการส่วนตัว ท่าทางของเขาทำให้หญิงสาวอดนิ่วหน้าไม่ได้

ทำไมต้องหนีไปคุยไกลๆ ด้วย ไม่อยากให้เธอได้ยินใช่ไหมอาการแบบนี้

แม้พยายามเงี่ยหูฟัง แต่ลัลน์ก็ได้ยินเพียงแค่คำตอบรับ ‘ครับ’ ของเขาเท่านั้น สุดท้ายเลยยอมแพ้ รอกระทั่งเขาวางสายแล้วกลับมาหาเธอ

“ยุ่งเหรอ พรุ่งนี้พี่เมธิไปฮันนีมูนแล้ว มินจะกลับเชียงใหม่เลยก็ได้นะ” แม้จะเหงาเวลาที่เขากลับเชียงใหม่ แต่สีหน้าติดเครียดของเขาก็ทำให้ลัลน์เป็นห่วง

“ไล่เหรอ”

“แล้วกัน คนเค้าเป็นห่วงยังจะมาทำตาขวางใส่อีก เรียนหนักเลยเหรอมิน ไหวไหม” น้ำเสียงของลัลน์อ่อนโยน