ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

“ไหวสิ อีกนิดเดียวก็จบแล้วล่ะ เฮ้อ…ถ้าเรียนแล้วอายุมันเพิ่มขึ้นได้ก็ดีสินะลัลน์ มินอยากอายุมากกว่านี้…สักปีสองปีก็ได้” น้ำเสียงของมินจริงจัง เสี้ยวหน้าที่มองเห็นก็เช่นกัน มันทำให้ลัลน์อดไม่ได้ที่จะมองอย่างสนใจ แต่การเดินเคียงอีกทั้งความสูงของเขาทำให้เธอมองไม่เห็นแววตาที่มองตรงไปตามทางของมินได้ชัดนัก

“ทำไม เป็นน้องเล็กเนี่ยไม่ชอบหรือไง” ลัลน์ล้อหวังจะให้เขาคลายความเคร่งเครียด คราวนี้มินถอนหายใจก่อนจะหันมามองตาขุ่น

“จะให้บอกกี่ทีว่ามินไม่ใช่เด็กเล็กๆ อายุเนี่ยก็ไม่ได้ต่างจากลัลน์เท่าไรหรอก เกิดทีหลังไม่กี่เดือนเนี่ยมันเด็กกว่าสักแค่ไหนกัน”

“ยังไงก็เกิดทีหลัง ยอมรับความจริงดีกว่าว่าพี่เป็นพี่ ว่าไง เมื่อไหร่จะยอมเรียกพี่ดีๆ หือ” ลัลน์เริ่มสนุก

…แม้จะนานจนเป็นความทรงจำที่รางเลือน แต่ลัลน์คิดว่าตัวเองเคยได้ยินเขาเรียกเธอว่าพี่ เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วนะที่เจ้าน้องชายไม่ยอมพูดคำนั้นกับเธออีก…อีโก้ของเด็กผู้ชายหรือเปล่านะ…และแม้จะไม่ติดใจอะไรมากมาย แต่ลัลน์ก็อดไม่ได้ที่จะชอบแกล้งทวงถามเมื่อมีโอกาส

“ไม่มีวัน! จำไว้เลยนะว่าไม่มีวัน” น้ำเสียงมินจริงจังหนักแน่นแล้วสาวเท้าเร็วเดินหนีทันที

ลัลน์หัวเราะเบาๆ กับท่าทางหัวเสียของน้องแล้วเร่งฝีเท้าก้าวตามไปง้อ ทำทีเป็นชวนคุยเรื่องอื่นเพราะรู้ดีว่าไม่ว่าเมื่อไหร่มินก็ไม่เคยโกรธเธอได้จริงจังสักที…ยังคงเป็นมินที่ตามใจลัลน์เสมอ…

เสียงพูดคุยสนุกสนานจากระเบียงข้างบ้านดังแว่วมาขณะที่มินและลัลน์ก้าวเข้าบ้านใหญ่ คุณภวิชที่แยกกลับมาก่อนกำลังนั่งคุยอยู่กับนพวินทร์ นภางค์ ณัฐวัฒน์และภรรยา ซึ่งเป็นสมาชิกก๊วนประจำโดยมีธารณ์เพิ่มมาอีกหนึ่ง

“เรียบร้อยไหมลัลน์ ทางโน้นขาดตกบกพร่องอะไรหรือเปล่า” คุณภวิชหันมาถามลูกสาวเมื่อเห็นเธอเดินเข้ามา

“เรียบร้อยดีค่ะพ่อ ทานข้าวกันเรียบร้อยแล้วเหรอคะ มีอะไรขาดไปบ้างหรือเปล่า” ลัลน์เดินเข้ามาทรุดตัวนั่งข้างบิดา ถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงปนเกรงใจที่ไม่ได้คอยรับรองเป็นเรื่องเป็นราวมากนัก

“เพิ่งจะอิ่มกันนี่เอง พ่อมาทันพอดีเลย ว่าแต่หนูลัลน์กับมินล่ะ ได้ทานอะไรหรือยังลูก ไปจัดการให้เรียบร้อยก่อนไหม แล้วเราจะได้พาธารณ์ไปเที่ยว” คุณภวิชบอก

“นั่นสิหนูลัลน์ ไปจัดการดูแลตัวเองให้เรียบร้อยก่อนไหม หรือว่าเหนื่อย พวกพี่ไปกันเองได้นะ” นภางค์เอ่ย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่นาย ลัลน์ไปได้ แต่ขอตัวแป๊บเดียวเท่านั้นเอง อืม…พี่ๆ คุยกันหรือยังคะว่าอยากไปเที่ยวที่ไหน” ลัลน์ถามเป็นเชิงปรึกษา

“ก็ไม่ได้คุยเป็นเรื่องเป็นราวหรอก หนูลัลน์ไปทานข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวค่อยมาว่ากันก็ได้” นพวินทร์บอกด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“นั่นสิหนูลัลน์ ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงหรอก” นภางค์สนับสนุนสามี

“บ่ายนี้เราคงมีเวลาไม่มากเพราะเดี๋ยวจะกลับมาไม่ทันงานเลี้ยงตอนเย็น คงไปไหนไม่ได้ไกล…ไปเที่ยววัดท่าตอนกันดีไหมคะ” ลัลน์ยังอยากเสนอก่อนขอตัว

“อือ ดีเหมือนกันนะ เมื่อเช้าทำบุญนิมนต์รับพระที่บ้านกันแล้ว ตอนนี้พวกเราไปวัดบ้างก็ดี…เป็นมงคล” คุณภวิชรับข้อเสนอของลูกสาว

“แต่เห็นทีผมกับหญิงต้องขอตัวนะพ่อนาย เอาไว้เจอกันตอนงานเย็นดีกว่า” ณัฐวัฒน์ขอตัว ดังนั้นคณะทัวร์วัดท่าตอนหลังจากลัลน์และมินรับประทานมื้อเที่ยงเรียบร้อยจึงเหลือเพียงครอบครัวของคุณภวิชและพันตำรวจเอกนพวินทร์เท่านั้น