ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 2

ลัลน์รับหน้าที่เป็นไกด์จำเป็นให้กับธารณ์ที่จัดเป็นคนต่างถิ่นมากที่สุดในคณะ ทำให้ข้างกายในวันนี้นอกจากจะมีมินเหมือนที่เคยเป็นเสมอแล้วยังมีธารณ์ขนาบอีกด้าน ความสูงของชายหนุ่มทั้งสองข่มจนลัลน์กลายเป็นเด็กเล็กไปถนัดตาทั้งๆ ที่ตัวเองจัดก็เป็นหญิงสาวรูปร่างสูงโปร่ง

คุณภวิชเดินห่างออกไปพร้อมกับนพวินทร์และนภางค์ คนรุ่นเดียวกันคุยถูกคอมีเสียงหัวเราะดังเป็นระยะ และยังพอจับคำพูดได้ว่าเป็นการสนทนาทั่วๆ ไปเท่านั้นเอง

“วัดท่าตอนนี่ตั้งอยู่ในตำแหน่งที่ดีมากเลยนะครับ” ธารณ์พูดพร้อมรอยยิ้มพลางกวาดตามองไปรอบๆ

“คุณธารณ์เป็นซินแสหรือเปล่าคะ รู้ไหมคะว่ามีซินแสบางท่านบอกว่าวัดท่าตอนตั้งอยู่บนชัยภูมิที่เรียกว่าภูเขามังกรนะคะ”

“เป็นได้ก็ดีสิครับ ผมจะได้ขอ บ.ก. ทำคอลัมน์ดูดวงเพิ่มอีกหนึ่ง”

“แหม เอาอย่างนั้นเลยนะคะ” ลัลน์หัวเราะเบาๆ ท่าทางคุยเก่งแต่สุภาพของเขาทำให้เธอสบายใจ “วัดท่าตอนมีสถานะเป็นพระอารามหลวงน่ะค่ะ พื้นที่ค่อนข้างเยอะ กินอาณาบริเวณทอดยาวไปตามไหล่เขาเก้าชั้น และแต่ละชั้นตรงบริเวณยอดเขาก็เป็นที่ประดิษฐานของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ด้วยค่ะ”

ธารณ์มองตาม ไล่สายตาไปยังยอดเขาสูงสุดซึ่งเป็นที่ประดิษฐานของพระบรมธาตุรัชมังคลาจารย์สมานฉันท์ หรือพระเจดีย์แก้ว

“พระบรมธาตุรัชมังคลาจารย์สมานฉันท์มีทั้งหมดสามชั้นค่ะ ชั้นที่หนึ่งเป็นชั้นแห่งทานซึ่งจะมีบันทึกรายนามผู้บริจาค ชั้นที่สองเป็นชั้นแห่งศีลหรือสะพานสายรุ้ง จะมีหยดน้ำคริสตัลตั้งอยู่ตรงดุมล้อของธรรมจักร พ้นจากสะพานสายรุ้งก็เป็นชั้นที่สามเรียกว่าชั้นภาวนา…เป็นที่ประดิษฐานพระเจดีย์แก้วซึ่งบรรจุพระบรมสารีริกธาตุค่ะ มีการเปรียบเทียบว่าสะพานสายรุ้งเป็นเส้นทางทอดผ่านจากแดนมนุษย์หรือโลกิยภูมิไปสู่แดนสวรรค์หรือโลกุตรภูมิ ผู้ได้ทำบุญร่วมสร้างพระบรมธาตุรัชมังคลาจารย์สมานฉันท์ก็เหมือนได้เป็นส่วนหนึ่งในการสร้างสะพานสายรุ้งให้แก่เพื่อนมนุษย์สู่แดนสุขาวดี”

ลัลน์อธิบายยาวอย่างเต็มใจ แล้วก็เห็นธารณ์ยกมือจรดหน้าอกก่อนจะก้มศีรษะลงมาบรรจบที่ปลายนิ้ว หันหน้าไปยังพระธาตุซึ่งกำลังก่อสร้างเห็นรูปร่างชัดเจน ภาพของธารณ์ที่สุภาพสำรวม ดวงหน้าสุขุมไม่มีแววขี้เล่นทำให้ลัลน์มองแล้วยิ้มน้อยๆ

“อะไรครับ” ธารณ์ที่หันกลับมามองถาม แต่ลัลน์ก็กลับตั้งคำถามบ้าง

“คุณธารณ์ร้อนไหมคะ ที่นี่ตอนกลางวันค่อนข้างร้อนสักหน่อย”

“ก็มีบ้างครับ แต่พอไหว คุณลัลน์ดูท่าทางไม่กลัวแดดเท่าไรนะครับ”

“กลัวทำไมล่ะคะ แดดแรงๆ อย่างนี้ดีต่อต้นส้มออก แล้วอีกอย่าง ว่าจะขอหลายทีแล้ว…อย่าเรียกคุณเลยค่ะ ฟังแล้วดูสูงวัยยังไงไม่รู้ เรียกลัลน์เฉยๆ ก็ได้” ลัลน์บอกพร้อมส่งยิ้มไปให้

“งั้นก็ต้องไม่เรียกผมว่าคุณธารณ์ด้วยสิครับ ผมก็ยังอยากดูหนุ่มอยู่เหมือนกันนะ เรียกธารณ์ดีกว่าครับ” ธารณ์บอกกลับไปด้วยน้ำเสียงสบายๆ

“แหม ให้เรียกชื่อเลยก็แปลกๆ นะคะ อืม งั้นขอเรียกพี่ธารณ์ได้ไหมคะ คุณธารณ์อายุมากกว่าลัลน์นี่นา”

“ได้ครับ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าน้าหรือลุง” คำตอบของธารณ์เรียกเสียงหัวเราะจากหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างกาย

“จะให้เรียกน้าธารณ์ก็ได้นะคะ เพราะดีเหมือนกัน”

“โห ไม่ไหวมั้งครับ พี่ก็แล้วกันครับ ผมยังอยากดูหนุ่มนานๆ”

“หัวเราะอะไรกันหือ” เสียงของนพวินทร์ถามมาอย่างสนใจ ท่าทางคุยกันถูกคอระหว่างหนุ่มสาวทั้งสองทำให้อดทักไม่ได้

“ไม่มีอะไรค่ะพี่นพ พอดีคุณธารณ์เค้าใจดี ยอมรับลัลน์เป็นหลานสาวน่ะค่ะ”

“โอ้โห งั้นผมก็ต้องเป็นหลานด้วยสิครับน้าธารณ์ เพราะหนูลัลน์เรียกผมว่าพี่” นพวินทร์หัวเราะเสียงดังในขณะที่ธารณ์รีบปฏิเสธเสียงหลง ทำเอานภางค์และคุณภวิชหัวเราะบ้าง แต่ดูท่ามินจะไม่สนุกไปกับคนอื่นด้วย ได้แต่เดินเงียบไม่พูดไม่จา สีหน้านิ่งเรียบแม้กระทั่งยามที่พากันไปนมัสการท่านเจ้าอาวาส