ทดลองอ่าน รักเดียวที่กลางใจ บทที่ 5

อากาศร้อนจัดจนหลายคนต้องมองหาร่มหรือหมวกสำหรับบังแดด บ้างก็สวมแว่นกันแดดสีเข้ม แต่สำหรับหญิงสาวที่เดินหน้าใสพร้อมรอยยิ้มเสมอทำให้ธารณ์ยิ่งสนใจเธอ…ผู้หญิงที่เป็นธรรมชาติ บริสุทธิ์สดใสเช่นเดียวกับสภาพแวดล้อมที่เธอเติบโตมา…

“น้ำเย็นๆ ไหมคะ หรือว่าจะไปต่อเลย” ลัลน์หันมาถามชาวคณะที่มาพร้อมกันเมื่อทุกคนเดินมายังจุดเริ่มต้นของการเดินเท้าไปยังหมู่บ้านยะผ่า ข้างกายมีร่างสูงของมินที่ยังคงเงียบขรึมคอยเดินเคียงไม่ห่างไปไหน

“ยังไม่หิวเท่าไรหนูลัลน์ ไปกันก่อนก็ได้ แล้วเดี๋ยวเราค่อยกลับมานั่งพักดื่มน้ำเย็นๆ กันตอนขากลับ หรือคนอื่นว่ายังไง” นภางค์เอ่ยชวนเพื่อนๆ ร่วมคณะหลังจากหันไปขอความเห็นจากทุกคน

เด็กชาวเขาสี่ห้าคนที่ยืนอยู่ในละแวกนั้นต้อนรับนักท่องเที่ยวด้วยท่อนไม้ยาวขนาดเหมาะมือพร้อมรอยยิ้ม ใบหน้ามอมแต่ดวงตาใสกระจ่างของเด็กๆ ดูท่าจะเป็นด่านแรกในการต้อนรับนักเดินทางของการท่องเที่ยวที่หมู่บ้านนี้

“รับไว้เถอะค่ะพี่ธารณ์ เผื่อจะช่วยไล่แมลงหรือค้ำเวลาเดิน แล้วเดี๋ยวตอนกลับเราค่อยเอามาคืนเด็กๆ ก็ได้ค่ะ” ลัลน์บอกในขณะที่ตัวเองก็ยื่นมือไปรับพร้อมกับบอกขอบใจเด็กๆ

เส้นทางเดินไปสู่หมู่บ้านชาวเขาเป็นเส้นทางธรรมชาติที่ได้รับการพัฒนาให้พร้อมสำหรับนักท่องเที่ยวผู้มาเยือน โดยมุ่งให้กลมกลืนกับป่าและกระทบต่อสิ่งแวดล้อมตามธรรมชาติน้อยที่สุด มีราวให้จับในบางช่วงกันลื่นล้ม เป็นทางเดินที่ผ่านต้นไม้น้อยใหญ่ร่มรื่นและลำห้วยเล็กๆ มีเสียงทิวไม้ลู่ตามลมจนใบกระทบกันเคล้ากับเสียงเล็กๆ ของจิ้งหรีดและนกที่โผจับไปมาอยู่บนยอดไม้แว่วให้ได้ยินเป็นระยะ ให้ความรู้สึกสดชื่นเป็นธรรมชาติของป่าที่อุดมสมบูรณ์

“ระวัง”

มินส่งมือให้ลัลน์ยามที่ต้องก้าวขายาวๆ ผ่านก้อนหินใหญ่ในบางจังหวะ

“ขอบใจจ้ะ” ลัลน์ตอบแล้วเงยหน้าไปส่งยิ้ม แต่แล้วก็เผลอขมวดคิ้ว “เมื่อคืนนอนกี่โมง”

สีหน้าของมินแม้ดูเป็นปกติ แต่ลัลน์รู้สึกว่าตาของเขายังดูโรยๆ เหมือนคนพักผ่อนน้อย

“ไม่ดึกหรอกน่า” มินตอบน้ำเสียงสบายๆ

“ไม่ดึกแต่ว่าเช้าน่ะสิ ทำอะไรนักหนานะมิน อยากกลับเข้าเมืองก่อนไหม ไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่ก็ได้นะ จะได้กลับไปตั้งใจเรียนเต็มที่” ลัลน์ถามด้วยความเป็นห่วง แล้วก็เห็นว่าชายหนุ่มชักสีหน้าทันตา

มินเดินห่างไม่ยอมพูดอะไร พยายามข่มความไม่พอใจที่พุ่งขึ้นมาในอก…หมู่นี้เขานอนดึกเพราะวุ่นกับข้อมูลวิจัยและเรื่องโปรเจ็กต์เรียนก็จริง แต่เพราะทำเพื่อลัลน์เท่านั้น การที่เธอพูดเหมือนไล่เขาไปไกลๆ ในเวลาที่มีผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาใกล้ชิดทำให้มินน้อยใจพานจะกลายเป็นโกรธ…โกรธทั้งๆ ที่รู้ว่าลัลน์ไม่ตั้งใจและคงเป็นห่วงเขามากกว่า

โมโหอีกแล้ว เป็นอะไรนะ หมู่นี้โกรธง่ายเสียจริง ท่าทางของมินทำให้ลัลน์ไม่เข้าใจ เธอมองตามด้วยแววตาสงสัยแล้วก็อดถอนใจไม่ได้