ทดลองอ่าน รับใช้แม่ทัพหวั่นหลวมตัว ชุด กระตุกหนวดแม่ทัพ

เนื่องจากการประลองนี้เป็นความลับ ดังนั้นจะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้เด็ดขาด

หร่วนชิงเฟิงสั่งให้องครักษ์คนสนิทไปตระเตรียมลานประลองยุทธ์ที่มิดชิดที่สุดในค่ายเพื่อเป็นเวทีประลองในครั้งนี้

ห้องประลองลับที่สร้างโดยขุดเข้ามาในภูเขาแห่งนี้เป็นที่ซ้อมยุทธ์ขององครักษ์ลับสกุลหร่วน พอได้รับคำสั่งจากท่านแม่ทัพใหญ่ในวันนี้ หัวหน้าองครักษ์ลับก็สั่งงานลูกน้องให้ทำความสะอาดห้องจนไม่มีฝุ่นให้เห็นแม้แต่ละอองเดียวได้ภายในเวลาแค่ชั่วจิบชาหนึ่งจอก มิหนำซ้ำยังไม่ลืมนำมุกเรืองแสงหลายเม็ดออกมาวางให้แสงสลัวนวลตา จากนั้นก็เสริมบรรยากาศด้วยโคมไฟ

นี่จะมาประลองยุทธ์หรือมาเข้าห้องหอกันแน่!

ทันทีที่ก้าวเข้ามาข้างใน รองเท้าหนังกวางปักดิ้นเงินดิ้นทองเป็นลวดลายงดงามของหร่วนชิงเฟิงก็สะดุดกึก ใบหน้างามคมคายปรากฏร่องรอยของความเขินอายอย่างที่หาได้ยาก

“อ่ะแฮ่ม” เขาหันมาพูดกับซูเสี่ยวเตาที่กำลังมองไปรอบตัวด้วยความอยากรู้อยากเห็นอยู่ข้างหลัง “ที่นี่ล่ะ”

“โห ในค่ายมีห้องลับดีๆ เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไร เหตุใดข้าถึงไม่เคยรู้เลย” นางหายโมโหเรื่องที่ถูกบังคับให้ปิดตาเมื่อครู่ เปลี่ยนมาร้องอุทานอย่างชื่นชม

“นอกจากข้า รองแม่ทัพ แล้วก็องครักษ์ลับของสกุลหร่วน ไม่มีใครรู้จักที่นี่หรอก” เขาจ้องมองเด็กสาวด้วยแววตาอ่อนโยน

น้องหญิงสกุลซู ดูสิว่าพี่ให้อภิสิทธิ์กับเจ้าเพียงใด…

“ไม่มีใครรู้จัก?” ซูเสี่ยวเตาชะงักกึก ก่อนจะสูดหายใจเฮือกใหญ่ “เจ้าคงไม่คิดจะฆ่าข้าปิดปากหรอกนะ”

“ฆ่าเจ้า?” เขาโมโหเสียจนหน้ามืด ต้องกัดฟันเค้นเสียงออกไปว่า “ในสายตาเจ้า หร่วนชิงเฟิงผู้นี้เป็นคนอย่างไรกันแน่”

“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่สิ ข้าก็แค่ถามดูเท่านั้น อย่าเคืองน่า” นางรีบเข้ามาตบหลังเขาเบาๆ พลางยิ้มประจบ

ภายใต้แสงสลัวของมุกเรืองแสง ใบหน้าบึ้งตึงของเขายิ่งดูดำคล้ำจนนางอดจะเป็นกังวลไม่ได้

พวกชนเผ่าอี๋ตะวันตกจ้องจะเล่นงานเราทุกขณะจิต หากนางเผลอทำให้แม่ทัพสงบประจิมผู้ยิ่งใหญ่โมโหจนลมจุกอกตายขึ้นมาจะทำอย่างไรเล่า

“หึ!” เขายังทำหน้าง้ำ แต่ก้มตัวลงมาเล็กน้อยเพื่อให้เจ้าของร่างเล็กเตี้ยตบไหล่ตนเองถึง

ทว่าพอชายหนุ่มก้มตัวพลางโน้มหน้าลงมาเช่นนี้ กลับสร้างความทรมานให้นางอย่างยิ่ง

ซูเสี่ยวเตาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะเหตุใด ใบหน้าของเขาโน้มลงมาตรงบริเวณกกหูกับซอกคอนางพอดี ลมหายใจที่อวลกลิ่นอายเข้มแข็งอย่างบุรุษเป่ารดใบหูไวสัมผัสเบาๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า ปลายจมูกถากผ่านผิวกายจนนางตัวแข็งทื่อไม่เป็นตัวของตัวเอง

นอกจากนั้นนางยังสัมผัสได้ว่าหัวใจกับท้องน้อยของตนเองปั่นป่วนอย่างน่าประหลาด ทั้งเสียวซ่าน วูบวาบ และร้อนผ่าว…

นางอยากถอยหนีไปข้างหลัง ทว่าเขาทิ้งศีรษะลงมาซบไหล่นางเข้าเต็มๆ ซ้ำยังถอนหายใจเฮือก “ข้าโมโหจนแน่นหน้าอกไปหมดแล้ว”

ประโยคนั้นปิดกั้นโอกาสจะก้าวเท้าถอยของนางไปสิ้น ซูเสี่ยวเตากัดฟันกรอดๆ อยู่สองสามที สุดท้ายก็ยังยอมตบหลังต่อให้เขาอีกสองสามที ทว่าในที่สุดก็ยังโพล่งถามไปอย่างดุดันตามนิสัยคนใจร้อน

“ดีขึ้นหรือยัง”

หร่วนชิงเฟิงเป็นแม่ทัพชาญสมรภูมิที่ออกศึกมานานปี รู้จักรุกรู้จักถอย หยุดเมื่อควรหยุด หลังจากถอนหายใจอย่างเคร่งขรึมทีหนึ่ง เขาก็ยืนตรงแล้วคลี่ยิ้มสะกดใจให้นาง

“ดีขึ้นแล้ว”

โชคดีที่ดีขึ้นแล้ว เพราะนางแทบห้ามกำปั้นที่คันยิบๆ ของตนเองไม่ไหว

“ข้าถนัดเพลงดาบ ไม่ทราบว่าอาวุธของแม่ทัพใหญ่คืออะไร”

“ม้านั่งแบบพับได้” เขาฉีกยิ้มกว้าง

“หา?” เด็กสาวอึ้ง

“พูดเล่นหรอก” หร่วนชิงเฟิงขยิบตาให้นางอย่างทะเล้น “น้องหญิงเคร่งเครียดเกินไป ข้าเลยพูดจาให้ตลกเพื่อคลี่คลายบรรยากาศ”

…ท่านพ่อ ข้าขอซัดผู้บังคับบัญชาท่านได้หรือไม่