ทดลองอ่าน ลำนำรักมังกรดำ ชุด หัวใจเจ้าทะเล

ฉู่เฮิ่นเทียนปล่อยมือจากกราบเรือแล้วหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องโดยสาร สายลมพัดมา กราบเรือจุดที่เขาวางมือเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเศษผงไม้ ทุกคนเห็นดังนั้นยิ่งหนังหัวชาหนึบกว่าเดิม

ผีพนันจางขนลุก พูดอุบอิบในคออย่างเป็นกังวล

“แย่ละ ครานี้โม่เอ๋อร์ทำลูกพี่โมโหจริงๆ แล้ว”

“อมิตาภพุทธ” หลันเซิงถือโอกาสสวดภาวนาเสียงเบา

“พระปลอมอย่างเจ้ายังมีอารมณ์มาสวดมนต์อีก รีบช่วยคิดหาวิธีสิ!” อาอ้วนกลอกตาใส่ เอ่ยปากอย่างหงุดหงิด

“ท่านให้เขา…หาวิธี?” เหวยเจี้ยนซินลากเสียงเกินจริง ร้องเสียงประหลาดออกมา “ถ้าจะให้เจ้าไก่อ่อนกินพืชนี่หาวิธี ไม่สู้ให้ข้าคิดหาวิธียังดีเสียกว่า!”

หลันเซิงประนมสองมือ โค้งตัวลงให้เหวยเจี้ยนซินแล้วยิ้มบางๆ

“อมิตาภพุทธ ประสกเหวยสละตนเพื่อผู้อื่น ช่างหาได้ยากยิ่งแล้ว”

“หือ?” เหวยเจี้ยนซินปากอ้ากว้าง มองหลันเซิงอย่างโง่งม

ผีพนันจางตบบ่าเหวยเจี้ยนซินพลางหัวเราะหึๆ

“ล้วนพึ่งเจ้าแล้ว น้องเหวย!”

“เอ๋?” เหวยเจี้ยนซินเสียงสูงขึ้นแล้ว เบิกตาโตมองผีพนันจางอย่างคาดไม่ถึง

อาอ้วนยิ้มหยีถูฝ่ามือไปมา

“ในเมื่อน้องชายมีน้ำใจเปี่ยมล้นเช่นนี้ พวกเราก็ขอรับไว้อย่างยินดีแล้ว”

“อื๋อ?” เหวยเจี้ยนซินยังคงไม่เข้าใจสถานการณ์ เอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง “ขอถามหน่อย เมื่อครู่ที่นี่เกิดเรื่องอะไรที่ข้าไม่รู้หรือ”

อาอ้วนเห็นดังนั้นก็ฉีกยิ้มแป้นอย่างใจดี ดูประหนึ่งพระศรีอาริยเมตไตรย แต่คำพูดที่กล่าวออกมากลับทำให้เหวยเจี้ยนซินหนาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า…

“ให้เวลาเจ้าสามวัน สามวันเจ้าต้องคิดวิธีออกมาให้ข้า ไม่เช่นนั้นเจ้าก็ลงจากเรือไปหานางหนูโม่เอ๋อร์ของพวกเรา”

“หา?!” เหวยเจี้ยนซินกระโดดโหยงร้องเสียงหลง เพิ่งรู้เอาตอนนี้ว่าตนโยนตาข่ายครอบตัวเอง ถูกพี่น้องสามคนนี้ทำให้กลายเป็นแพะรับบาปไปเสียแล้ว “เดี๋ยวๆๆ! นี่ๆๆ…เข้าใจอะไรผิดหรือไม่”

เจ้าโจรเฒ่าอ้วน พระปลอม และผีพนันตรงหน้าดันตอบกลับมาด้วยเสียงเจือหัวเราะพร้อมกัน

“ไม่เลย”

เหวยเจี้ยนซินได้ยินพลันร้องเสียงหลง

“นี่นับเป็นอะไร?! หากข้าคิดวิธีการคนเดียว แล้วพวกเจ้าทำอะไรกันเล่า”

“นอนหลับ”

“เล่นพนัน”

“ท่องคัมภีร์”

พวกเขาตอบคนละประโยค แต่ละคำตอบเอ่ยออกมาอย่างผ่าเผยเป็นเหตุเป็นผลยิ่ง

“หา?” เหวยเจี้ยนซินกะพริบตาปริบๆ อึ้งงันไปอีกรอบ

“เอาล่ะ ยังมีคำถามหรือไม่” อาอ้วนตบมือ ไม่ให้เวลาเหวยเจี้ยนซินได้ทันมีปฏิกิริยาก็ไล่ทุกคนที่อยู่รอบๆ สลายตัวไปโดยไว “ไม่มีคำถามแล้วใช่หรือไม่ ในเมื่อไม่มีคำถามแล้วเช่นนั้นทุกคนก็แยกย้ายเถอะ!”

“อะไรนะ?! ข้า…” เหวยเจี้ยนซินที่ตอบสนองไม่ทันเพิ่งจะยกมือขึ้นคัดค้าน แต่คนบนดาดฟ้าเรือกลับหนีหายไปอย่างว่องไวภายในพริบตาเดียว

มือที่ยกขึ้นมาครึ่งหนึ่งของเขาชะงักกึกกลางอากาศ ปากยังคงอ้าออก ลมทะเลพัดเข้ามา พาให้รู้สึกวังเวงโดยพลัน…

แปะ!

ของเหลวอุ่นๆ เหนียวๆ ตกลงมาบนหน้าผาก เขามองขึ้นไปด้านบน และเห็นนกโง่น่ารังเกียจที่ปล่อย ‘ขี้’ ลงมาตัวนั้นเหินถลาจากไปในท้องฟ้า

“อ๊าก…บัดซบ! ธนูของข้าเล่า เจ้านกโง่ อย่าหนีนะ!” เขาตะโกนเสียงดัง ปาดขี้นกบนหน้าผาก คว้าธนูกับลูกศรออกมาอย่างดุร้าย ทั้งกระทืบเท้าและกระโดดเหยง ตวาดก้องใส่นกทะเลที่บินจากไปไกลแล้วตัวนั้น