ทดลองอ่าน ลำนำรักมังกรดำ ชุด หัวใจเจ้าทะเล

เมื่อฉู่เฮิ่นเทียนขึ้นมาบนดาดฟ้าเรือ พวกลูกเรือที่รุมล้อมอยู่ด้วยกันพลันหยุดบทสนทนาทันทีแล้วแยกย้ายกันไป แสร้งทำเป็นยุ่งง่วน

“เจ้าหนู เงื่อนนั่นไม่ได้มัดเช่นนั้น มาๆๆ ข้าจะสอนเจ้าอีกครั้ง” อาอ้วนตะโกน จับไหล่ลูกเรือใหม่คนหนึ่งแล้วปะปนไปยังท้ายเรือ

“อ๋า ผีพนันเฒ่า เจ้าไม่ได้บอกว่าจะช่วยข้าทำลูกธนูสักหลายดอกหรือ” เหวยเจี้ยนซินเองก็พูดกับผีพนันจางเสียงดัง

“จริงด้วยๆ ไปใต้ท้องเรือกันเถอะ” ผีพนันจางตอบคล้อยตาม “พวกเราไปดูข้างล่างกัน เจ้าลองดูหน่อยว่าใช้ได้หรือไม่”

“ดีสิๆ” เหวยเจี้ยนซินร้องรับ ทั้งสองหนึ่งนำหน้าหนึ่งตามหลังเดินลงไปยังห้องโดยสารด้านล่าง

ไม่ทันไรเหล่าคนที่เดิมรวมตัวอยู่ด้วยกันก็เหลือเพียงหลันเซิงคนเดียว

เจ้าพวกนี้กำลังทำบ้าอะไรกันอยู่

ฉู่เฮิ่นเทียนหน้าตาเย็นชา มองหลันเซิงที่หน้าตานิ่งเฉยสุขุม อ้าปากจะถาม แต่ก็ปล่อยผ่านไปทันใด เพราะกลัวว่าในปากเขาจะพ่นคำสวดภาวนาไม่มีหัวไม่มีหางออกมาอีก ถึงตอนนั้นจะยิ่งทำให้เขาปวดหัวสมองบวมมากกว่าเดิม

เขาหันหน้าไปมองอาอ้วนที่แสร้งทำเป็นสอนคนมัดเงื่อนที่ท้ายเรือ อันที่จริงในใจรู้ดีว่าเมื่อครู่พวกเขากำลังพูดเรื่องอะไรกันอยู่ เพราะหัวข้อต้องห้ามบนเรือมีเพียงอย่างเดียว…โม่เอ๋อร์!

พอคิดถึงสตรีผู้นั้น ใบหน้าเขาก็เย็นเยียบลงไปอีก หมัดกำแน่นขึ้นอย่างอดไม่ได้

ยี่สิบวัน

ยี่สิบวันแล้ว นางยังไม่กลับมา!

แม้ว่าปากเขาจะพูดเสียน่าฟังว่าเรื่องของนางไม่เกี่ยวกับเขา แต่เรือกลับจอดนิ่งอยู่ที่เฉวียนโจวมายี่สิบวันแล้ว เดิมเขาคิดว่าสิบวันนางก็คงกลับมา ดังนั้นหลังนางจากไปเขาก็ไม่ได้ออกเรือ ไม่ได้ไปจากที่นี่ ด้วยเกรงว่ายามนางกลับมาแล้วจะหาเรือดำไม่เจอ แต่ว่านางกลับไม่ได้กลับมา!

หญิงน่าตาย!

เขามองไปรอบๆ ด้วยใบหน้าทะมึน เปลวเพลิงแผดเผาอยู่ในอก

บนเรือลำนี้ล้วนมีเงาของสตรีผู้นั้นอยู่ทุกที่ บนเสากระโดง บนเชือกโยงเรือ ในห้องโดยสาร บนดาดฟ้า!

ไม่ว่าเขาไปที่ใดล้วนมองเห็นเงาร่างของนางเสมอ สิบกว่าปีมานี้นางอยู่เงียบๆ ถึงเพียงนั้น อยู่อย่างเงียบๆ และจริงแท้บนเรือลำนี้ เขาเกือบคิดว่านางจะเป็นเหมือนเรือลำนี้ กลายเป็นเลือดและกระดูกของเขา ข้ามผ่านทิวาราตรีนับพันบนทะเลแห่งนี้ด้วยกันกับเขา…

สายตากวาดผ่านเสากระโดงเรือ นัยน์ตาเขายิ่งอึมครึมลง คิดถึงว่านางมักชอบอยู่ข้างบน มองดูจุดที่ท้องฟ้าและผืนทะเลบรรจบกันไกลๆ ในวันที่อากาศแจ่มใส ราวกับนกทะเลสะโอดสะองตัวหนึ่ง สายลมจะพัดเส้นผมยาวของนาง นางจะหลับตาลงแหงนเงยรับลม กลีบปากสีชมพูจะยกขึ้นเป็นรอยยิ้มบางๆ อันสมบูรณ์แบบ

เขาแทบจะนึกว่าตนเองหาสตรีที่สามารถเคียงคู่กันไปทั้งชีวิตเจอแล้ว แต่นางกลับตีจากเขา!

นางน่าตายนัก!

ความอึดอัดในอกพุ่งสูง เขามองท้องทะเลราบเรียบกว้างใหญ่ แต่ภายในนัยน์ตากลับเดือดพล่านเชี่ยวกราก

พวกเขาก็สมควรตายเช่นกัน!

แม้เขาเคยสั่งห้ามทุกคนเอ่ยถึงนาง พวกเขาก็ทำตามแล้ว แต่เขาก็ยังไม่อาจหยุดคิดถึงนาง ถึงขนาดที่ว่าสองวันนี้ทุกครั้งที่เห็นคนบนเรือรวมตัวกันก็จะอดไม่อยู่ อยากรู้ว่าพวกเขากำลังพูดอะไร อยากรู้ข่าวคราวของนาง

เขารู้ว่าลูกน้องสองสามคนนั้นของเขาจะต้องส่งคนตามนางไป พวกเขาต้องรู้แน่นอนว่านางอยู่ที่ใด รู้ว่านางปลอดภัยดีหรือไม่ แต่เขากลับไม่อาจปลดหน้ากากไปสอบถามได้ อีกทั้งยามพวกเขาเห็นตนก็จะหุบปากไม่กล่าวอันใดทันที

เขาโมโหนาง และโมโหลูกน้องที่ลับๆ ล่อๆ พวกนั้น ยิ่งโมโหความขัดแย้งของตน!

สารเลว!

ฉู่เฮิ่นเทียนสบถด่าเงียบๆ คำหนึ่ง สองตากวาดไปรอบด้าน เห็นว่าแม้ทุกคนกำลังทำงาน แต่กลับลอบมองมาทางเขาเป็นระยะ เขาอดหน้านิ่วลงไม่ได้ ไปจากดาดฟ้ากลับห้องโดยสารเสียเลยให้รู้แล้วรู้รอด

คนในห้องใต้ท้องเรือได้ยินเสียงคนลงบันใดมา ผีพนันจางรีบทำไม้ทำมือให้เหวยเจี้ยนซิน จากนั้นก็เริ่มเอ่ยถาม

“นี่เจ้าเหวย เมื่อกี้ตอนอยู่บนดาดฟ้าเรือเจ้าบอกว่าอะไรแย่แล้วนะ”

“อ๋า ผีพนันเฒ่า เจ้าไม่รู้อะไร ก่อนหน้านี้ข้าไม่ใช่บอกหรือว่าโม่เอ๋อร์สลบไปบนถนนหลัก สุดท้ายเป็นนายน้อยปราสาทเขากระบี่เทพช่วยกลับไป”

เสียงฝีเท้าบนทางเดินหยุดชะงักไป สองคนในห้องสบตากันแล้วกระซิบกระซาบด้วยเสียงไม่เบานักต่อ

“ใช่น่ะสิ แต่เจ้าไม่ใช่บอกหรือว่านางไม่ได้เป็นอะไรมากน่ะ เช่นนั้นมีอะไรแย่เล่า”

“ไม่เป็นอะไรมากก็จริงอยู่ ปัญหาคือนายน้อยปราสาทเขากระบี่เทพอะไรนั่นดูเหมือน…ดูเหมือน…” เหวยเจี้ยนซินทำเป็นกระวนกระวาย ยึกๆ ยักๆ

ฉู่เฮิ่นเทียนที่นอกประตูได้ยินมาถึงตรงนี้ หัวใจกลับแขวนลอยอยู่ครึ่งหนึ่งอย่างไม่รู้สาเหตุ

“ดูเหมือนอะไร เจ้ารีบพูดออกมาสิ!” ผีพนันจางช่วยเร่งเร้าแทนคนข้างนอก

“นายน้อยคนนั้นดูเหมือนต้องการแต่งโม่เอ๋อร์น่ะ”

ฉู่เฮิ่นเทียนได้ยินก็แข็งทื่อไปหมด หน้าเขียวง้ำ

“เจ้ารู้ได้อย่างไร” ผีพนันจางขมวดคิ้วซักไซ้

เหวยเจี้ยนซินถอนหายใจ

“เพราะระยะนี้มีคนเห็นปราสาทเขากระบี่เทพติดโคมประดับผ้าแพร ท่าทางเหมือนจะจัดเรื่องมงคล อาอ้วนจึงให้คนเข้าไปสอบถามดู ถึงได้รู้ว่านายน้อยปราสาทเขากระบี่เทพเกิดรักแรกพบกับโม่เอ๋อร์ของเรา วันที่สิบห้าเดือนหน้าก็จะแต่งงานแล้ว”

“เป็นไปได้อย่างไร?! โม่เอ๋อร์จะแต่งให้ผู้อื่นจริงๆ หรือ” ผีพนันจางส่งเสียงไม่อยากเชื่อออกมา

“ผีพนันเฒ่า ข้าว่าลูกพี่เองก็ไม่ได้ใส่ใจโม่เอ๋อร์เท่าไร ในเมื่อนายน้อยอะไรนั่นถูกใจโม่เอ๋อร์ นั่นก็เป็นความสุขของนางแล้ว ยิ่งกว่านั้นพวกเราเป็นโจรสลัดนะ นางไปเป็นฮูหยินน้อยของปราสาทเขากระบี่เทพ อย่างไรก็ดีกว่าอยู่บนเรือไม่มีตำแหน่งฐานะอะไร เจ้าว่าจริงหรือไม่เล่า”

“เฮ้อ ว่าไปก็จริง”

‘ปัง!’ ประตูพลันมีเสียงกระหึ่มดังขึ้น