ไม่ง่ายกว่าจะดับไฟสิบจุดนั้นได้ ปราสาทเขากระบี่เทพไม่เสียหายมากเท่าไร แต่กลับทุลักทุเลอย่างถึงที่สุด
ใบหน้าชราของกู้หย่วนต๋าเก็บสีหน้าไม่อยู่ รอยยิ้มมีเมตตาเปลี่ยนเป็นใบหน้ากราดเกรี้ยวเหี้ยมโหดนานแล้ว ยามพบใต้เท้าตัวจริงถูกมัดยัดลงในหีบของขวัญที่ ‘ใต้เท้าผู้ตรวจการ’ ตัวปลอมนำมา กู้หย่วนต๋าก็ยิ่งเดือดดาลจนแทบอาละวาด ณ ตรงนั้น
ล้วนเป็นเพราะกู้อี้ไม่รู้จักตรวจสอบให้ดี ชักศึกเข้าบ้าน! นางสารเลวนั่นหลังจากลอบจู่โจมเขาแล้วยังหนีไปได้อย่างปลอดภัย ปราสาทเขากระบี่เทพของเขากระทั่งสตรีผู้หนึ่งยังรั้งไว้ไม่อยู่จะใช้ได้ที่ไหน เพื่อรักษาหน้า ดังนั้นเขาจึงไม่พูดออกมาว่าสตรีผู้นั้นเป็นมือสังหาร เพียงบอกกับคนอื่นว่าเป็นศัตรูของตระกูลลักพาตัวเจ้าสาวไป
ทว่าชื่อเสียงเกรียงไกรของปราสาทเขากระบี่เทพยังคงสลายไปหมดสิ้นภายใต้เหตุการณ์วุ่นวายครั้งนี้ คราวนี้เขาขายหน้าอย่างแท้จริงแล้ว!
“เจ้าระยำ!” ในห้องหนังสือโถงชั้นใน กู้หย่วนต๋าตบฉาดใส่กู้อี้แล้วด่าทอ “เจ้าบอกกับข้าว่าอย่างไร บอกว่านางไม่มีปัญหา นางไม่เป็นวิชายุทธ์? ตาสุนัขเจ้ามันบอดหมดแล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะข้าหลบได้ไว ป่านนี้คงลงไปนอนในโลงแล้ว!”
มุมปากกู้อี้ถูกตบจนเลือดออก ทว่ากลับทำเพียงก้มหน้าไม่เอ่ยคำ
“เจ้าอย่าลืมล่ะ ตอนนั้นเป็นข้าช่วยชีวิตเจ้าจากมือโจรชั่ว ยังรับเจ้าเป็นลูก เจ้ามันไม่รู้จักบุญคุณ ดันพาศัตรูเข้าบ้าน!” เขาถีบออกไปด้วยใบหน้าดุร้าย
กู้อี้ไม่หลบหลีก ถูกถีบเข้าเต็มๆ จนตัวงอหมอบกับพื้นเพราะความเจ็บปวด
กู้หย่วนต๋ายังไม่หายโมโห หยิบแส้ม้าที่ด้านข้างมาแล้วตีส่งเดชบนตัวเขาพลางด่า
“ข้าให้อาหารเจ้า ให้ที่อยู่เจ้า เพื่อให้เจ้าเนรคุณหรือ!”
“ไม่ใช่” กู้อี้ทนความเจ็บปวดหยัดเอวขึ้นมา ปล่อยให้แส้ม้าโบยตีจนเกิดรอยเลือดเป็นแถบๆ บนร่าง
กู้หย่วนต๋าไม่ตีอีกฝ่ายที่หน้า ตีเพียงร่างกายเท่านั้น เพราะถ้าใบหน้ากู้อี้ปรากฏรอยแผล ผู้คนก็จะสงสัยว่าเขาทารุณบุตรชาย แต่เขาคือเจ้าปราสาทเขากู้แห่งปราสาทเขากระบี่เทพ เป็นคนใจบุญที่ต่อสะพานสร้างถนน เขาย่อมไม่สามารถโบยตีบุตรชายตนเองอย่างรุนแรงเช่นนี้ได้
ปกติขอเพียงเขาเห็นผิวที่ขาวราวกับผิวสตรีของเจ้าเด็กนี่เกิดรอยแดงหรือรอยเลือด เขาก็รู้สึกคึกคักนัก ประหนึ่งย้อนกลับไปในสมัยยังหนุ่มที่เป็นหัวหน้าโจรป่า พาลูกน้องฆ่าคนเผาหมู่บ้าน
ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อนที่เขาแฝงตัวอยู่ในหลิ่งหนาน สร้างปราสาทเขากระบี่เทพขึ้นมา และแสร้งทำเป็นคนใจบุญมีเมตตาเพื่อสมบัติในแผนที่จิ๋นซี เขาก็ต้องอดทนซ่อนนิสัยเหี้ยมโหดกระหายเลือดของตนเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ทนไม่ไหวก็จะโบยตีเจ้าเด็กนี่เป็นการระบาย
ตอนแรกที่เขาไล่ตามไปถึงตัวบ่าวที่พาเจ้าเด็กสกุลเหรินหนีไป เขายังนึกว่าในที่สุดตนก็จะได้สมบัติในตำนานนั้นมาแล้ว ใครจะรู้ว่าบ่าวแก่นั่นแม้ต้องตายก็ไม่ยอมพูดอะไร เขาจึงฆ่าเจ้าเฒ่าที่ไม่มีประโยชน์คนนั้นแล้วเหลือเด็กไว้ เพราะคิดหาข้อมูลแผนที่จิ๋นซีจากบนตัวเด็ก เขาใช้ความพยายามถึงเจ็ดแปดปีแสดงเป็นคนดีต่อหน้าเด็กนี่ สุดท้ายถึงได้รู้ว่าเจ้าเด็กนี่ไม่รู้อะไรทั้งนั้น!